vrijdag 28 maart 2008

Rencontre chaleureuse - Accueil chaleureux (25/03)

Hoeilaart - La Hulpe - Hannonsart - Lasne - Glabais
Pascale, je te remercie d'avoir eu la gentillesse de m'avoir aidé. Je garde de très bons souvenirs!

Rond de middag had ik al een volgende slaapplaats!
Ik was van plan om van mijn weg even af te stappen en de hoofdwegen te volgen om opnieuw wat te vorderen. Net voorbij het kasteel van La Hulpe besloot ik om opnieuw mijn aangeduide route te volgen want de hoofdbanen, dat is te druk en die dag zelfs gevaarlijk. Op een bepaald moment was ik op de kaart aan het kijken. Iemand stopte met de wagen. Ze vroeg me wat ik zocht, waarheen de weg ging :-). Ik mocht ook een stukje meerijden. Ik zei haar dat ik richting Houtain-Le-Val stapte en dat Compostella mijn einddoel was. Vandaar dat ik de weg toch liefst te voet vervolgde.
Weet je, ik heb in mijn leven al zo vaak neen gezegd, waar ik eigenlijk ja wilde zeggen. Maar ik deed het vaak zo omdat ik niemand tot last wilde zijn. Hoe vaak heb ik mezelf en anderen (op de eerste plaats Rit én Tim) daardoor een pleziertje ontzegd? Hoe vaak heb ik nadien spijt gehad van de gemaakte keuze? Dus ... het werd geen 'nee' op het aanbod, het werd ook geen 'ja' op het aanbod. (???) Wel, ik zei haar dat ik wel wilde meerijden tot aan het kruispuntwaar ik terug op de N271 zou komen. Dat was misschien maar een 300 tot 500 meter verder (hihi). Maar meer moest het ook niet zijn. Aan het kruispunt zette ze de wagen aan de kant. Ze vroeg me nog eens waar ik heen ging. We bekeken samen de kaart. Toen zei ze: "Ik ken wel iemand in Glabais" Ze nam haar GSM, toetste het nummer in en tijdens het rinkelen zei ze dat het haar mama was (grappig hé: ik ken wel iemand en die iemand is haar mama). Ik mocht blijven slapen. Ze schreef het adres met GSM nummers op. Ik vroeg haar naam ook op te schrijven. Pascale Mertens.
Bij Chrys, haar mama, en Marc, de vriend van Chrys, heb ik me thuis gevoeld. Grappig, maar zij gaven mij het gevoel bij M. en Mme. Lejude te zijn. Les Lejude heb ik leren kennen tijdens mijn opleiding als regent en sindsdien hebben wij een sterke band. Chrys en Marc zijn diep gelovig, vriendelijke, zachte mensen, respectvol en gastvrij. Het was even leven als God in Frankrijk (de wijn, het eten op zijn Frans). We hadden het over het onderwijs, het Nederlands en het Frans als vreemde taal, het geloof, mijn onzichtbaar rugzakje, de kinderen, over Pascale ;-), over haar ontmoeting met Marc.
Pascale is ook even langs gekomen met haar dochter. Haar dochter kwam binnen en gaf me een zoentje op mijn wang als begroeting. Ook dat gaf mij het gevoel dat ik deel uitmaakte van deze familie. Ik vond het ook fijn dat ik nog even met Pascale heb ik kunnen praten. Ik ben haar enorm dankbaar.
Marc, Chrys et Pascale, on se reverra un jour! Je vous le promets. Merci de votre accueil si chaleureux!

Geen opmerkingen: