maandag 3 maart 2008

Wat drijft je?

Tja, wie zal het zeggen? Ergens diep in mijn hart zit het verlangen en ook mijn onzichtbaar rugzakje - een rugzakje dat ieder van ons draagt - zit er zeker voor iets tussen.
Het verlangen in mijn hart:
Toen ik begin maart 2002 Patrick en Loes, een stel dat ik heb leren kennen via Timotheus in Merksem, uitwuifde, voelde ik een sterke verbondenheid en voelde ik voor de eerste keer dat verlangen. Mijn hart was bij hen. Zij vertrokken vanuit Herentals. Ik zie ze nog steeds voor me. Ze liepen over een dijk en ik voelde de uitstraling tot in mijn hart. Het was maar even. Heel intens, heel aanwezig!
Ongeveer twee maand later kreeg ik een postkaart van hen. Zij bevonden zich aan de poort, de grens tussen Frankrijk en Spanje. Op het kaartje zie je een stukje van de Pyreneeën en een kudde schapen. Het kaartje staat nog altijd op mijn bureau. Ze hebben de tocht tot een goed einde gebracht. Later kwamen de verhalen, de beelden, de babbels. Patrick, die ondertussen zijn tekentalent ontdekt had, heeft enkele prachtige werken over de tocht gemaakt. Het zijn enkele mooie impressies. Maar verder bleef het stil.
Wat ik toen niet echt besefte, was wel degelijk aanwezig. Er had zich een zaadje genesteld diep van binnen. Het zocht enkel het juiste moment. Dat moment kwam in 2004. Ergens in maart of begin april van dat jaar droomde ik, ik weet niet meer wat, maar het had zeker met Compostella te maken Het was een zondag. Toen we samen aan het ontbijten waren, Rit en ik, vroeg ik haar wat ze ervan dacht: te voet naar Santiago? Zij aarzelde geen seconde en zei dat het voor haar oké was. Alleen moesten we een geschikt moment vinden want er was ook nog Tim :-), onze ondertussen flink uit de kluiten gewassen zoon. Er stonden enkele belangrijke momenten aan te komen voor hem, voor ons waaronder de overstap naar het middelbaar. Vandaar dat we opteerden voor 2007. In de loop van 2006 kreeg ik echter een tendinitis in de linkerknie. Daardoor moest de tocht worden afgeblazen. Het duurde anderhalf jaar voor de ontsteking verdween! Het blijft een zwak punt (af en toe voel ik een lichte irritatie), maar moeilijk gaat ook. Gelukkig kreeg ik op school een nieuwe kans en daardoor een nieuwe startdatum: de eerste zaterdag van de paasvakantie een jaar later (2008).
Het rugzakje:
Ik ben ervan overtuigd dat we allemaal een rugzakje dragen, onzichtbaar voor het oog. In dat rugzakje zit van alles: de geschiedenis van ons volk, van onze familie, van onze ouders en uiteraard ook het stukje leven dat we zelf al beleefd hebben. Wie we zijn, hoe we zijn, hoe we reageren, hoe we denken, ... het is allemaal verbonden met dat rugzakje.
In mijn rugzakje zit zeker de liefde voor de natuur, de verbondenheid met de natuur, het graag stappen, het op weg zijn, het onderweg zijn. Als kleine jongen was ik er al helemaal van doordrongen. De jaarlijks weerkerende fantastische vakanties met het gezin bij mijn oom, een Norbertijn (een witte pater) ergens in de Ardennen (Tancrémont - Pepinster). Vandaar ... de tocht?

Geen opmerkingen: