Een oord van stilte en gebed. De Trappisten staan elke dag om 3u15 op en brengen de dag door met bidden en werken. De stilte is erg voornaam. Ook hier ben ik enkele keren naar een gebedsmoment of een eucharistieviering geweest. Het was opnieuw een rijke ervaring. Er waren een vijftigtal broeders en paters ( ze zijn ongeveer met 70). Hen horen zingen is echt de moeite.
Toen Alix me had afgezet aan de poort, kreeg ik een krop in de keel. Drie dagen! Bovendien sprak die stilte me door de gegeven omstandigheden niet aan. Wat anders geen probleem zou geweest zijn. Die dag heb ik veel verdriet gehad. 's Avonds kwamen Marcel en Micheline toe. Veel tijd voor een babbel was er niet. Vrouwen zijn niet toegelaten binnen de muren. Koppels slapen dus net buiten de muren. Aangezien de broeders vroeg gaan slapen en de poort wordt gesloten, bleef er niet veel tijd over om te babbelen. Telkens opnieuw vulden mijn ogen zich met tranen. Ook de volgende ochtend toen Marcel en Micheline verder trokken.
Stilaan werd de rust van de abdij ook mijn rust. maar spijtig genoeg werd het een stilte en een rust van korte duur.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten