In Vertus ging ik in Café des Arts een café crème drinken. Het stadhuis was vlakbij voor mijn 'tampon'. Maar ik had bijzonder veel zin in koffie. Aan de toog zat een dame. Ik zette de rugzak op de grond en bestelde een koffie. De vrouw naast me betaalde haar drank én betaalde mijn koffie. Ik wist niet goed wat er gebeurde. Ik bedankte haar. Heel kort vertelde ik wat ik aan het doen was, wie ik was en op welke manier ik een bedje zocht. Ze vroeg een balpen, schreef een adres en telefoonnummer op en zei dat ik daar kon slapen. Het was haar adres dat ze had gegeven. Ze had zelf vaak sac à dos gedaan en had wat hulp nodig om enkele meubels te verhuizen (oei, de knie). Ik stond gewoon versteld. Eigenlijk heb ik niet eens iets moeten vragen vandaag.
Na de 'tampon' ben ik naar het opgegeven adres gegaan. Het was een in hout opgetrokken huis, zeven jaar oud met grote ruimten en hoge plafonds. Er kwam veel licht binnen. Yannick, een oude schoolvriend van haar, zat in de zetel. Hij kwam mee wat spullen verhuizen. De meubels moesten van bij haar moeder tot daar gebracht worden. Een moeilijke klus was het niet. De mama woonde slechtshonderd meter verder.
Yannick woont in het bos, heel primitief, heeft zo zijn ideeën (soms erg interessante, maar niet altijd realiseerbaar). Nadine, de gastvrouw, heeft een wijngaard van 4 ha groot. Ze heeft speciaal voor mij een fles champagne gekraakt. Nadine is duidelijk getekend door het leven. Zij heeft vroeger heel veel gedronken en zit mentaal heel erg in de knoei. Ze zei me dat ik haar op een goed moment heb ontmoet.
Plannen heeft ze voldoende. Of het wat wordt, zal de tijd wel uitwijzen. Ik hoop voor haar het beste en hoop dat haar leven uiteindelijk in een goede plooi zal vallen. De volgende dag heeft ze me 3 km verder afgezet namelijk in Bergères-lès-Vertus.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten