Frère Antoine was zo vriendelijk om me tot in Troyes te brengen. Na wat inlichtingen te hebben ingewonnen en dingen te hebben verstuurd via de post ging ik richting 'le vieux Troyes'. Deze stad heeft geen faciliteiten voor pelgrims. Ik had het adres gekregen van het parochiecentrum. Daar moest ik maar eens proberen. Op weg erheen had ik al een aantal foto's getrokken. Het is echt wel een mooie stad! Niet te groot. Op een bepaald moment zie ik iemand een foto nemen. Ik wilde weten of het de moeite loonde. Stak de straat terug over en hop, iemand (rond de 25 jaar) stopte met de wagen en sprak me aan. "Waar ga je heen? Van waar kom je?" Hij had mijn schelp herkend. Twee jaar geleden heeft hij de camino gevolgd. Boris heet hij. Hij renoveert kerkgebouwen. Hij woont in Parijs en heeft hier tijdelijk een studio (op kosten van zijn baas). Dit weekend gaat hij naar huis dus ... de studio is vrij. Ik mag het hele weekend blijven! Hij reed me tot daar, gaf kort wat uitleg, overhandigde de sleutel en hop, weg was hij. Een kleine studio, heel centraal gelegen, met radio in de douche :-). Ik mag zelfs zijn fles wijn kraken.
Ik val van de ene verbazing/ervaring in de andere. De weg is rijk, enorm verrijkend, boeiend en heel emotioneel. Zelfs mijn dipjes vind ik echt wel verrijkend. Alleen is het op zo'n moment wel even moeilijk.
PS: Collega's, het eerste kaartje heb ik vandaag gestuurd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Tof seg! Meneer heeft een buitenverblijf in Frankrijk op de kop kunnen tikken! hehe
Allee, het doet goed te lezen dat het precies allemaal redelijk vlot verloopt.
Bij ons komt alles stilletjesaan weer op z'n normale gangetje na Dayak. Zware en emotionele beslissing, maar we hebben ons verstand gevolgd (moeten volgen) en niet ons gevoel. Hij is nu terug thuis, weliswaar in een andere vorm, en dat vind ik goed zo. Het is een beetje raar, maar het went wel (denk ik). Ik had er geen idee van dat een huisdier zo diep in je hart kon zitten.
seg, ooievaar hè!
Een reactie posten