maandag 26 mei 2008

25 jaar: Jaime (op zijn Spaans uitspreken), Michael en Doris, ze hebben er een feest van gemaakt.

wo. 21 mei, 25 jaar getrouwd. De laatste dagen stapten we samen met (hoofdzakelijk) zijn vieren. Het werd stilaan duidelijk dat we samen onze huwelijksverjaardag zouden vieren. Ze wisten dat het voor mij niet zo eenvoudig was. Ik heb lang gehoopt dat ik dit samen met Rit en Tim zou kunnen vieren. Onverwacht verwacht, zoals men zegt. Maar het bleek niet mogelijk te zijn. 's Ochtends had ik het moeilijk en ze lieten me rustig stappen. Langzaamaan ging het beter (het glas half vol). Michael en Doris hadden me laten verstaan dat ze voor mij zouden koken. En dat hebben ze gedaan! Ze hebben er een heerlijke maaltijd van gemaakt en ik heb uiteraard gezorgd voor lekkere wijn. Ik ben deze drie mensen ontzettend dankbaar voor de moeite die ze zich hebben getroost om mij een onvergetelijke dag te bezorgen. Jaime heeft gezegd dat we welkom zijn in Barcelona. Wie weet?!

woensdag 21 mei 2008

Lauzerte, scharnierpunt!

Lauzerte is ongeveer het midden van de weg Le Puy - Saint-Jean-Pied-de-Port. Ondertussen heb ik iets meer dan 400 km afgelegd van Le Puy tot hier. Mentaal is het even moeilijk. Nog ongeveer 1100 km en ik heb er al zoveel afgelegd. Eens ik onder de 1000 zit en eens ik in St Jean ben, zal dat hopelijk opnieuw beteren. Mentaal zegt: 'Het is nog ver'.
Ondertussen ben ik aan de derd en laatste Topoguides bezig tussen Le Puy en St Jean en dat is toch dat.
Alleen blijft het slapen een zware dobber. Er zijn vrij veel 'slechte' nachten zodat ik soms niet veel recupereer. Ik had gehoopt dat het wandelen dit zou veranderen. Het blijft voorlopig een sprookje.

Evelien, ik heb eergisteren je berichtje pas gelezen.

De volgende dag, gisteren, heb ik in Lauzerte een kaarsje aangestoken, samen met een kusje en een gebedje.
Graag gedaan!!

Geloof jij in de sterren?

...

Ma. 19 - Wo. 21 mei: La Rozière - Montaubun - Lauzerte - Moissac - Auvillar

In Montaubun bij een Engels koppel gelogeerd. Met zijn vieren waren we daar: Jacques, Michael, Doris en ik. Heel goed onthaald en bijzonder lekker gegeten. Het zicht was prachtig. Het huis was een oude presbytère. Een stukje van de kapel was overeind gebleven en was ingericht als woonkamer. Mensen met smaak, zeker weten.
Moissac chez Les Carmel. daar heb ik Jean-Pierre en France uit Québec weergezien. Fantastisch. In Conques had ik afscheid genomen met tranen in de ogen. We hebben elkaar niet evel verteld, maar er is een vriendschapsband ontstaan. Vanochtend gingen zij Carcassonne bezoeken en nadien met de trein naar St Jean. Bij het afscheid, ze zijn me speciaal komen opzoeken, heb ik een insogne gekregen van hun genootschap van St Jacques. Prachtig!! en bijzonder lief.
Vandaag 25 jaar getrouwd. Dat ik niet bij Rit en Tim ben, maakt me droevig. Ik vind het spijtig dat we elkaar vandaag niet zien. Tim heeft zijn best gedaan en de dingen die ik heb gevraagd ook gedaan. Lief! Met Rit heb ik even gebeld. Ondertussen zijn we met zijn vieren hier toegekomen. we zitten in een huisje apart in een prachtig dorpje. Uitstekend. Het lijkt allemaal geregeld te zijn. Apart zodat we rustig kunnen vieren. Ik heb drank gekocht en Michael en Doris zullen vanavond speciaal voor onze huwelijksverjaardag koken. Dat is top. Het verzacht een beetje mijn gemis. Ze doen echt hun best voor mij op heel wat vlakken. Ondertussen trekken we al enkele dagen samen op en hebben we heel wat gepraat. Toch krijgt elk de ruimte die hij/zij nodig heeft. En dat maakt het zo goed.
Verder blijf ik werken aan het glas half vol. Soms is het moeilijk, maar het keert telkens weer en dat voelt goed.
Bedankt aan allen voor de gelukwensen.

Tekstje

Als je voor me loopt, kan ik je niet volgen.
Als je achter me loopt, kan ik je misschien niet helpen,
Als je naast me loopt, dan zal je mijn vriend zijn.

Za. 17/05 - Zo. 18/05: Varaire - Le Pech en Le Pech - Cahors - La Rozière

Het landschap verandert. Nu zijn het vooral eikenbossen. De bomen lijken jong, maar het heeft te maken met de schrale grond. Er zijn weinig vergezichten.
Uit de huidige golf is een klein 'groepje' ontstaan dat 's avonds samenkomt in de gîte: Gerda, Doris - Michael (D), Doris, Catherine (S), Jacques (Sp), Christiane (Fr), Marie (Canada) en ik. Het klikt goed. De sfeer is heel ontspannen. Niemand dringt zich op. Ieder volgt zijn eigen ritme.
We worden vaak goed ontvangen. Ook in Cahors was de 'accueil des Pèlerins' net achter de brug 'le Pont Louis Philippe' ontzettend aangenaam. Je vergeet soms bijna dat je een pelgrim bent :-)
Vandaag een mooie donkerbruine ree (man.) gezien. Het bleef een tijdje staan. Fantastisch.

Twee collega's ben ik tegengekomen (??)

In België leek iemand, vooral wat trekjes betreft, op Bruno. Voor mij was het zo herkenbaar. Eerst heb je zoiets niet door, maar op eenbepaald moment 'herken' je iets bij die persoon. En ja hoor, ik wist het opeens. Dat lachje, echt Bruno.
Nu ontmoet ik dikwijls Marius uit Québec. hel wat van zijn trekjes en zelfs het gezicht lijkt enorm op Filip T.
Waarom deze beiden mijn pad kruisen, dat weet ik niet. Grappig is het wel.

Golven

Golven van mensen. Op de weg zit je in een bepaald golf. Een aantal mensen kom je geregeld opnieuw tegen. Soms onderweg en soms in de gîte. Wanneer je één of twee dagen uitrust of zo dan kom je in een andere golf terecht. In Conques had ik enkele belangrijke dingen te doen. Daardoor ging 'mijn golf' verder. 's Morgens na het ontbijt nam ik afscheid van sommigen, met tranen in de ogen. Afscheid nemen, ik kan het nog altijd niet. Net als wanneer ik in sommige films geconfronteerd word met afscheid, dan voel ik telkens die 'pijn'.
De nieuwe golf gaf me een onwennig gevoel. Ik heb altijd wat tijd nodig. Ondertussen voelt die golf zo bekend aan.

Geloof jij in de sterren?

Di. 13/05 - Vr. 16/05 Conques - Varaire

di. Conques - Livinhiac le Haut
wo. Livinhiac - Figeac
do. Figeac - Cajarc
vr. Cajarc - Varaire
De tocht van Le puy tot Saint-Jean ... wordt bij 'Topoguides' in drie delen gedeeld. In Figeac ben ik aan het tweede deel begonnen. Onvoorstelbaar wat ik al heb afgelegd aan kilometers, wat ik al gedacht, gevoeld en ervaren heb.
Het landschap blijft mooi al blijft voorlopig het traject Le Puy - Conques het mooiste. Maar ik geniet (meestal toch) van alles. In Conques ben ik voor het eerst Jacques (Jaimé), de Spanjaard, tegengekomen. Hij is 74 jaar en is aan zijn 8ste camino bezig. Twee jaar geleden is zijn vrouw gestorven. Ze hield van de weg. Voor de eerste keer maakt hij de weg vanuit Frankrijk. En inderdaad, Fransen zijn dat niet gewoon. Spanjaarden blijven daarvoor meestal in eigen land.
Ik heb een dag gestapt met een koppel uit Duitsland (Bornheim). Zij heten Michael en Doris. We hebben samen eten gekocht en klaargemaakt. Dat heb ik met Christiane uit Canada (Québec) en Tinka uit Oostenrijk ook eens gedaan. De volgende dag hebben we Jacques er ook bij betrokken. Het zijn heel aangename momenten zo samen rond de tafel.
Sinds twee dagen stap ik samen met Jacques. Hij vertelt veel. Hij vetrelt mooie dingen. Hij houdt van zijn vrouw. Op zijn rugzak prijkt een button met haar foto op. De eerste keer, toen ik achter hem liep, wist ik dat niet. Ik vroeg hem of het een Indiaan was. Hij lachte even en begreep die reactie wel. Wanneer je de button zou zien, zou je dat wel begrijpen.
Even, toen ik met hem aan het stappen was, leek het alsof ik met mijn vader op stap was, net als vroeger. Het ontroerde me.

maandag 19 mei 2008

woensdag 21 mei: 25 jaar getrouwd met Ritje

Ik vind je SUPER!!!! (en onze zoon ook) :-)

even tussendoor: ma 19/05 Montlauzun en morgen Moissac

Conques, in vele opzichten een mijlpaal op mijn tocht.

Daar heb ik Marcel en Micheline uit België weergezien (na een week) en ook Aris uit Arnhem. Die had ik niet meer gezien sinds Vézelay.
Een pracht van een plaats waar ik een dagje rust heb genomen. Zondag, Pinksteren, toegekomen om 10 u. Om 11u naar de eucharistieviering en gedacht: 'Die pater die de eucharistie leidt, met hem zou ik het liefst van al een onderhoud hebben'. Daarom was ik onder andere daar. Dat had de weg me geleerd. 's Avonds vroeg ik een onderhoud en .. hij kwam! Hij heet Cyriel en is de prior. Voor mij symboliseerde hij in zijn mooi wit habijt nonkel Pater bij wie ik bijna al mijn vakanties heb doorgebracht toen ik jong was.
Ik had nonkel Pater nog iets te vertellen. Hij was in 1983, het jaar dat ik getrouwd ben, gestorven. Het was een emotioneel moment, maar ik wilde het zo graag, al zo lang.
En Conques is veel meer geworden dan dat!! De weg maakt me meer volwassen. In Conques heb ik dat tot zijn volle ontplooiing kunnen laten worden.

Louise P, une belle dame, qui faisait l'accueil au Couvent à Estaing

Je te remercie pour le quart d'heure qu'on a passé ensemble. Cela m'a fait du bien (Reiki - 2 genoux - tu as le don!). Tu m'as encouragé, tu as été si gentille! Bon coeur!
We hebben weinig tijd gehad, maar onze ontmoeting was geen toeval, zoveel is zeker. Het weinige wat ik haar heb verteld, was voldoende. Zo heeft ze bijvoorbeeld Reiki gebruikt. Ik voelde de warmte aan de knie en het heeft de hele dag door gewerkt. Ze heeft me ook 2 teksten gegeven uit haar pelgrimboek. Ze had haar verslag bij. Ze voelde dat ik de teksten kon gebruiken. Ze zou ze later wel terug vervolledigen. Ik heb haar omhelsd zoals vrienden doen.

Bompa, de vader van Rit

Ik pelde een appelsien en dacht aan hem. Hij heeft er kilo's versleten. Hij is er al een tijdje niet meer. Vroeger vroeg ik hem wel eens om raad. Dat vond ik fijn en vaak heel leerrijk.
Vandaag is hij even langs geweest en heb ik hem even wat verteld.

Do. 08/05 - Zo. 11/05

Do. Aubrac - Saint-Côme d'Olt
Vr. St- Côme d'Olt - Estaing
Za. Estaing - Espeyrac
Zo. Espeyrac - Conques
Een geweldige omgeving, prachtige landschappen en vergezichten, zo verschillend, en prachtige dorpen. Warm onthaal in de verschillende gîtes, vaak onthaald door vrijwilligers (ex-pelgrims). Gewoon super.
Het landschap is na l'Aubrac opnieuw mooi groen (l'Aveyron). Gergeld ontmoet ik nu dezelfde mensen. Het gevoel dat ik had bij de eerste pelgrims (zie Chablis) is verdwenen. Er is een geweldige verbondenheid met sommigen.
Het kan zijn dat je met iemand even samen wandelt en je een babbel slaat (kort/lang). Het kan ook zijn dat de aanwezigheid gewoon goed aanvoelt zonder dat er echt contact is. Er groeit een band met die mensen. Het is bijzonder fijn. En ieder volgt ondertussen zijn eigen weg en we respecteren dat ook onderling.
Van Peter, de Oostenrijker heb ik ondertussen afscheid genomen. We hebben veel aan elkaar gehad. Ik had zelfs het gevoel dat we elkaar even moesten ontmoeten. Dat gebeurt meer op deze weg!! In Aubrac namen we afscheid, zonder woorden, een knikje, er was het gevoel, we verstonden elkaar. Fijn man.

De natuur, mooi. Roofvogels zweven hoog boven de hoofden, krekels 'zingen' (niet zoals in Griekenland hé Miel!), de koekoek, ... Prachtige bloemen langs de weg. Geuren gevuld met herinneringen, zelfs een tractor kan voor mij heerlijk ruiken. De koeien en kalfjes zijn echt schattig en mooi. De kalfjes zijn speels: staart omhoog en gekke sprongen maken. De stier, die maakt soms ook (andere) sprongen. Het is lente, niet?!

Wo. 07/05: Aumont-Aubrac - Aubrac (la tour des Anglais)

Een prachtige tocht voor wie (ikke) houdt van een ruig landschap, veel stenen, stevige wind, weinig beschutting en prachtige koeien. In de winter moet het leven hier hard zijn.
Toen ik het naturrreservaat had betreden en misschien een kilometer ver was, werd ik plots iets gewaar. Iets wat ikzelf heel goed (her)ken. De natuur 'omwikkelde' mijn hart op een heel bijzonder fijne en zachte manier. Het is zo'n heerlijk gevoel. Het was gewoon fantastisch. Sommigen van jullie zullen dit als vreemd ervaren. Je moet me dan maar eens om uitleg vragen want gek ben ik echt niet. Het gebeurde zo spontaan. Ik had me er niet eens op ingesteld.
Een heel eind verder kwam ik een man met een hond tegen. Ik vroeg hoe de hond heette. "Vitamine", zei de man. Geweldig niet?! Een hond is immers als een vitamientje voor mensen. Zij doen de mensen zoveel deugd. Ik zei het tegen de man en hij lachte. Zelf dacht ik aan Tim, onze zoon. Dat is ook een vitamientje :-). Leuke gedachte hé!

dinsdag 6 mei 2008

Ik wil me niet neerhalen, maar ...

Mensen, kijk toch niet teveel op naar mij in wat ik doe. Ik heb heel mooie kanten, heel mooie ikjes, maar er zitten er een paar venijnige tussen en die zijn geregeld heel dominant aanwezig. Ik hoop dat de weg me leert om op een goede manier te tonen wat ik wil tonen. Ik hoop dat de weg me leert dat wanneer ik het oneens ben met iemand, dat ik het op een héél andere manier kan zeggen dan ik al zo vaak gedaan heb (!!!) en waar ik zovéél spijt van heb. Er is de weg, er is het doel en na Santiago zijn er opnieuw verschillende wegen, richtingen die kunnen uitgegaan worden. Ik ben momenteel aan het timmeren aan die weg die mooie perspectieven biedt, omdat ik van hen hou. Ik heb het nooit zo beseft als nu.

Het belangrijkste in mijn leven?

Ons gezinnetje, dat leert de weg me elke dag meer en meer. Het wordt tijd dat ik dat uit op de enige manier dat ze beiden verdienen! Ik heb al teveel tijd verknoeid op dat vlak.

Eenvoudige dingen zijn zo mooi.

Af en toe gooi ik eens een zoentje, naar een boom, een groepje bomen, naar een vogeltje zoals vandaag. Niet dat dat vogeltje nu net veel mooier is dan de andere. Gewoon omdat ik zoveel van die dingen hou. ik werp een zoentje en voel me net een klein kindje. Super!
Ik merk ook op dat ik gergegeld naar de grond kijk. Zie ik daar een wormpje, een slakje, een mier, een spinnetje, een kever alle moeite van de wereld doen om de weg, het bospad over te steken, soms gehinderd door de regen, een plas, ik zet direct mijn voet op een andere plek. Je krijgt zoveel respect voor het leven, voor die kleine dingen. Telkens hoop ik dat ook de volgende wandelaar of auto het diertje alle kansen van de wereld geeft.

Xavier uit Parijs

Xavier heb ik in le Gîte des Capucins ontmoet vorige week vrijdag. Een jonge kerel van 35 jaar, ongehuwd. Pas zaterdagochtend heb ik met hem een babbel gehad. Hij loopt enkele dagen langs de GR route en ik heb hem enkele tips gegeven. Dingen die ik zelf onderweg heb geleerd, van de dokter, van Marcel en Micheline. Ik kon het goed met hem vinden. Die dag ging hij op pad. Verrassing! Zondag, de dag erna, vertrok ik een dagje vroeger dan voorzien. In een dorpje dacht ik Xavier te zien en ik riep hem. Ik had me vergist. Het was René, de Duitse jongen van aan het standbeeld. Toeval wil dat hij Xavier had gezien en dat ze het hadden gehad over een Belg, eentje met knieproblemen. Zodoende begrepen ze plots dat ze me beiden op een ander moment hadden ontmoet. Grappig hé. René trok verder. Ik bleef nog even mijn bokes opeten. 's Avonds bleek René in dezelfde gîte te zitten. Xavier moest ook in de buurt zijn. Ik had wel zin om Xavier nog eens te zien. Ik had immers geen gegevens van hem. Toen ik even een glaasje was gaan drinken en ik terugkwam, zat hij samen met René op het terras van onze gîte. Super fantastisch vond ik dat. Dat gaf me de kans om gegevens uit te wisselen. In die gîte leerde ik ook Lasse kennen, een Zweedse man van rond de 60? Hij is een heel rustig en minzaam man. Lasse zal een goed oor blijken te zijn de volgende ochtend. Dat is misschien voor later. Ik ben hem in ieder geval heel erkentelijk en al was het maar voor kort, het was even een vriend voor mij. Hij zal het altijd blijven in mijn hart.

Zo. - di. 4 - 6 mei: GR 65 richting Figeac.

Drie etapes heb ik nu afgelegd. De eerste van Le Puy tot Monistrol d'Allier. De tweede van Monistrol tot Le Sauvage en vandaag van Le Sauvage tot Aumont-Aubrac.
Het landschap is ontzettend mooi. Echt prachtig. Het is het mooiste van wat ik tot op heden heb gezien. Prachtige natuur!
Ik bevind me ook op een pelgrimsroute (één van de mooiste) en je komt er echt wel veel tegen. Niet dat ze allen naar Santiago gaan. velen doen een stuk. Sommigen hebben maar een weekje, anderen twee tot vier weken. Je ontmoet elkaar geregeld opnieuw. Dat is leuk. Soms sla ik even een babbeltje en hop ik ben weer alleen op weg. Vandaag was het Christiane uit Parijs, gisteren was het Lasse uit Zweden en op een ander moment René uit Duitsland of Xavier uit Parijs of de Oostenrijker van tegen de Hongaarse grens wiens voornaam ik nog niet ken of Eric uit Ozeney (Bourgogne :-) ).
Enige nadeel is dat het moeilijk wordt wanneer je niet reserveert. Zeker met het nakende pinksterweekend. Voorlopig volhard ik en reserveer niet. maar de abdij in Conques, daar heb ik een uitzondering voor gemaakt. Dat is voor zondag- en maandagnacht. de reden vertel ik later wel.

Le Puy, een mooie stad.

Ik was van plan om drie nachten te blijven. Vrijdag namiddag heb ik al even de stad verkend. Zaterdag heb ik meer tijd besteed. Bij het standbeeld op x meter hoogte van waarop je een prachtig zicht heb over de stad, dacht ik op ene bepaald moment dat ik aan iemand moest vragen om een foto van mij te nemen. Ik had het nog maar pas in gedachten gezegd of een jonge Duitser, René, sprak me aan en vroeg of ik een foto wilde nemen van hem. Ik zei dat het oké was en vroeg hem hetzelfde te doen. Nadien nog een leuke babbel. Hij vertrok diezlefde dag al verder. Hij heeft vier, vijf weken de tijd en hoopt in St Jean Pied de Port te geraken.
Zaterdagavond voelde ik dat ik niet kon blijven. De ene reden is dat je al heel wat hebt gestapt en dat het een soort van verslaving is geworden. Bovendien zouden zondag alle winkels gesloten zijn. De andere reden is de ware pelgrimstocht. Wandelen helpt me dingen te verwerken, helpt me nadenken en helpt me soms om tot mooie dingen te komen. Ik ben de weg opgegaan. Ik ga de weg verder op.

Ik moet opletten met wat ik zeg!

Ik heb enkele sms'jes verstuurd en kaartjes. Daarin staat te lezen dat de echte pelgrimstocht gaat beginnen. Welnu, de echte pelgrimstocht is begonnen. Niet eenvoudig, zelfs moeilijk. In tegenstelling tot wat ik geregeld denk, probeer ik nu zoveel mogelijk er 'het glas is halfvol' van te maken. Ik heb het beestig moeilijk met mezelf, met de kansen die ik heb laten liggen of relaties waaraan ik ten onrechte afbreuk aan heb gedaan. En het is bijzonder belangrijk dat ik de tijd blijf nemen, de weg blijf volgen zonder overhaast.

do. en vr. 1-2/05: Een andere route genomen naar Le Puy

Op aanraden van Olivier, de patron van dGïte du Bon Accueil, hebben we (Michelene & Marcel en ik) een andere route gevolgd. Deze is sinds kort opnieuw goed bewegwijzerd met coquilles :-). Hoofdzakelijk volgt deze weg oude Romeinse wegen. De eerste dag gingen we tot Saint-Paulien (ik apart en soms ontmoeten we elkaar en stappen een eindje samen). Het was een mooie wandeling.
Op een bepaald moment zag ik dat de stam van een den heel speciaal gebogen was, net een zadel. Maar ik kon geen foto nemen. Ik stapte verder en merkte wat later dat ik mijn kwijt was. Dus keerde ik terug en wie kwam daar aan mét hoed op het hoofd: Marcel en Micheline. Het leuke was dat we elkaar ontmoeten aan die boom. Dus ... er kwam een foto. We hebben goed gelachen.
Nog een speciale vermelding waard is het feit dat ik een vos de weg heb zien dwarsen. Dat zo'n momenten waar ik super van geniet.
Dewandeling tot Le Puy de volgende dag was stukken beter, ze was gewoon prachtig. Voor je Le Puy bereikt, kom je in Polignac waar een feodaal kasteel staat en een kerk opgetrokken in lavasteen (zoals in St-Paulien). We hadden de 'laatste' dag nog maar 14 kilometer af te leggen. Dus we genoten ervan en legden het traject samen af.
Je kon de spanning voelen. Le Puy kwam met elke stap ontzettend dichterbij. Je hebt dagen gestapt om Le Puy te bereiken en nu stond het te gebeuren. En dan kwam het moment. Prachtig. Je bent op een hoogte en je ziet Le Puy liggen. Echt gewoon fantastisch. En dan die indrukwekkende kerken en beeld van Notre Dame de (la) France op uitstekende rotsen. Het is een speciaal moment.

Een gemiste kans? Een SDF (sans domicile fixe) in Craponne sur Arzon

Ik blijf nog altijd het gevoel hebben dat ik misschien in Craponnes had moeten overnachten, samen met een SDF. Je loopt natuurlijk een zeker risico omdat sommigen van hen drinken. Mensen die drinken kunnen van het ene uiterste in het andere vallen. Dat risico heb ik laten doorwegen, maar ik zit ene beetje met een kater nu. Die man had me misschien heel wat kunnen leren. Het is natuurlijk zo dat ik al een bedje had gereserveerd in St. Georges Lagricol, maar dat had ik kunnen annuleren. De ontvangst in de Gîte du Bon Accueil in St. Georges was wel fantastisch goed. Ze doen alle eer aan de naam van de Gîte.