Conques, in vele opzichten een mijlpaal op mijn tocht.

Daar heb ik Marcel en Micheline uit België weergezien (na een week) en ook Aris uit Arnhem. Die had ik niet meer gezien sinds Vézelay.
Een pracht van een plaats waar ik een dagje rust heb genomen. Zondag, Pinksteren, toegekomen om 10 u. Om 11u naar de eucharistieviering en gedacht: 'Die pater die de eucharistie leidt, met hem zou ik het liefst van al een onderhoud hebben'. Daarom was ik onder andere daar. Dat had de weg me geleerd. 's Avonds vroeg ik een onderhoud en .. hij kwam! Hij heet Cyriel en is de prior. Voor mij symboliseerde hij in zijn mooi wit habijt nonkel Pater bij wie ik bijna al mijn vakanties heb doorgebracht toen ik jong was.
Ik had nonkel Pater nog iets te vertellen. Hij was in 1983, het jaar dat ik getrouwd ben, gestorven. Het was een emotioneel moment, maar ik wilde het zo graag, al zo lang.
En Conques is veel meer geworden dan dat!! De weg maakt me meer volwassen. In Conques heb ik dat tot zijn volle ontplooiing kunnen laten worden.