Ik ga niet het hele verhaal vertellen. Ik besloot voor een keer met de drie vrouwen een kamer te nemen in een een ster hotel. Marie-Jose had een plannetje van de toeristische dienst en wist in welke wijk rustig gelegen hotels te vinden waren. Maar in orientatie was ze niet goed. Mijn ongeduld op dat vlak kwam soms boven, maar de weg heeft me al wel wat geleerd op dat vlak. Ik zei haar hoe ze de kaart moest lezen en bekijken, maar ze neemt niet zo gemakkelijk iets aan. Nu goed, na heel wat omzwervingen, verkeerd lopen en dergelijke vonden we een super hotelletje met een dame die zorgde voor een prima onthaal. We waren alle vier een klein beetje opgedraaid, maar we zitten op de camino en dus ... :-)
We spraken af om 19u op het plein aan de kathedraal voor een apero op een van de terrasjes. Ik bezocht de binnenstad, de kathedraal en het museum. Er is ook een prachtig paleis van Gaudi! Iets voor 19 u stond ik op het plein en ik stelde me duidelijk zichtbaar op want er was veel volk. iets later kwamen Marie-Jose en Christiane toe, maar van Catherine geen spoor. Het werd 19u30. Christiane wilde teurg naar het hotel. Ik stelde voor om de hoofdstraat te volgen. De kans was daar het grootst dat we haar konden tegenkomen. We gingen de straat in. Door een toeval keek ik op een van de terrasjes en in de massa zag ik Catherine die een glaasje champagne had gedronken. Ze zat daar al een uur. ik heb haar verteld dat ze niet op het plein te vinden was en dat wij niet in ene straat gingen kijken. Toen zij arriveerde, was er geen plaats. Goed , een misverstand. Maar de spanning was nog meer te snijden. Christiane werd beleefd scherp, maar gelukkig bevonden we ons op de ... camino. Inderdaad, beste lezertjes, we blijven gewone mensen, ook op de weg. het grote voordeel evenwel is dat je hier al heel wat hebt nagedacht en vooral dat je tijd hebt en krijgt om dingen te verwerken als je wil. Op een drukke dag in de week ergens op het thuisfront zou dit allicht geleid hebben tot een fikse ruzie. Een wolkje van dit alles was de volgende ochtend merkbaar. Catherine verliet als eerste de kamer, ze snelde ze als het ware uit zonder echt veel te zeggen. Ja, de spanning, een vleugje ervan was duidelijk blijven hangen. Later die dag (maandag) heb ik met Cahterine gepraat. Ja, een beetje de goede herder, hihi. Maar, het is een goede les. De marge is soms scherp. Gelukkig helpt in dat geval echt wel de camino.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten