Vr. 11/07 - zo. 13/07 - wo. 16/07: Tours - "Rit" - Fondettes: chambre d'hôtes

Het werd een leuk verblijf in Tours, la Membrolle en het nabijgelegen Fondettes. Rit ontmoette ik op zondag 13 juli rond de middag. We hadden afgesproken beneden aan de post. Dus niet bij 'les Lejude'. Ik wilde naar haar gaan, net zoals ik vertrokken ben, te voet. Het was ons intiem moment. Drie maanden, het is niet niks, ik had het echt wel onderschat. Nadien gingen we voor het middageten even terug naar 'les Lejude'. Vervolgens brachten we drie dagen door in een chambre d'hôtes met zwembad :-). Op de eerste dag na waren we heel de tijd alleen. We hebben ervan genoten. Voor Rit had ik nog een verrassing in petto (zie foto's). En sinds woensdagavond vinden jullie mij weer thuis in Lier. Tim is ondertussen ook thuisgekomen van een sportvakantie in de Landes georganiseerd door 'Jeugd 2000'. Zijn knuffel sprak boekdelen!!! Stilaan komen nu de verhalen naar boven over "onze" tocht.

Vr. 10/07: Hendaye - Poitiers - St Pierre des Corps - Tours - La Membrolle: per TGV

De eerste TGV voerde me tot in Poitiers. In de trein zat ik tegenover een jonge Braziliaan. We zaten in het midden van de wagon zodat we een tafeltje hadden. Hij zat aan de ene kant, ik aan de andere. Hij was heel vriendelijk, zelfs lief. Hij pakte mijn hand en zei dat hij massage gaf. Even dacht ik in hem de persoon te herkennen die me in Astorga een massage had gegeven. Maar Portugees en Spaans zijn niet dezelfde talen en de masseur in Spanje sprak ... Spaans. Ik voelde al snel aan dat hij niet dezelfde relationele interesses had als ik. Hij gaf me zijn emailadres en het nummer van zijn gsm. Zelf gaf ik mijn emailadres met een foutje erin (oeps). Later vroeg hij me of ik mijn gsmnummer wilde geven. Ik knikte van nee. Op een ander moment legde hij zijn handen op mijn knietjes en ik knikte weer van nee. Mijn handen heeft hij nog een tweetal keren even gemasseerd. Dat kon. Ik had binnenprejtes. Een dame schuins over mij had nog meer binnenpretjes. Op een bepaald moment wilde hij dat ik een foto van hem nam. Hij vroeg me die op te sturen. Ik vrees dat dat op zich zal laten wachten. Nog later wilde hij een foto van ons beiden. Hij gaf mijn fototoestel aan de dame schuins over mij, kwam heel dicht naast me zitten en voelde even aan mijn gezicht. Ik was blij toen hij even een zuiderse rustpauze nam. Af en toe strekte ik ook eens mijn benen door een wandelingetje te maken, ... alleen. Op een bepaald moment strekte hij zijn armen en snoof zijn okselgeur. Hij laadde zich op :-). Enfin, ik vond het een lieve man, misschien zelfs eerder een lieve "jongen" en was tegelijkertijd bezorgd om hem. Ik wist wel waar hij heen wilde. Ik hoop alleen voor hem dat hij gerespecteerd zal worden in zijn zoektocht.
De volgende trein bracht me tot in St Pierre des Corps. Daar nam ik de navette tot Tours. Na een uurtje rondgewandeld te hebben in de voor mij zo vertrouwde stad, stapte ik 7 km tot bij mr. en mevr. Lejude in La Membrolle-sur-Choisille. Het deed deugd, dat stappen. Onderweg had ik Hugo nog even aan de lijn. Mijn familie maakte deel uit van de trouwe lezers en volgde mijn avonturen op de voet. Ik ben hen hier heel dankbaar voor. Ik vond het soms zelfs verrassend. Op weg gaan, je gaat niet alleen op weg, je omgeving gaat mee!
Toen ik bij het huis van de fam. Lejude aankwam, zag ik mr. Lejude op het terras zitten. Ik riep heel luid: "Hallo". Hij herkende mijn stem en het werd een heel hartelijk weerzien! We omhelsden elkaar. Mevr. Lejude had haar fototoestel al in de hand. Dat vindt zij belangrijk :-). Ik heb hen laten meevolgen door hen af en toe een kaartje te sturen want het zijn geen pc-fanaten. Dan grijp je best naar dingen die eigenlijk nog altijd hun waarde hebben, zichtkaarten. Ook hier thuis zijn er wel wat toegekomen :-).

Do. 09/07: Santiago - Hendaye (Fr.): met de trein

Om 9u04 vertrok de trein. De twee Zwitsers die ik in Frankrijk voor het eerst ontmoet had, ergens in Spaans Baskenland (Ferme auberge Bohotegia), namen ook de trein. Ik vond het in het begin speciale typetjes, maar gaandeweg ben ik ze toch gaan appreciëren. In het station had ik een babbel met Emilio, een Italiaan van rond de zestig. Hij had veel bewondering voor wat ik gedaan had. Die bewondering kwam wel vaak boven. Niet elke pelgrim start vanaf zijn voordeur. Vooral pelgrims kunnen goed inschatten wat zo'n tocht betekent. Vandaar de bewondering allicht.
Onderweg leerde ik 4 Noren kennen, twee koppels. Op een bepaald moment bleef de trein stilstaan. We waren in Leon. Achteraf bleek dat een vrachtwagen de elektrische leidingen had geraakt. Het kostte ons drie uur. Dat betekendz dat we rond middernacht pas toekwamen in Hendaye. Daar bleken de hotelletjes in de buurt van het station 1: te duur en 2: (gelukkig) volzet. We mochten in de wachtzaal slapen. Hier kwam ik voor het eerst weer in aanraking met de realiteit. Iemand die zich ten onrechte verkeerd behandeld voelde en het enkel had over het feit dat hij rechten had en gerespecteerd diende te worden. Ik heb hem verteld dat hij rechten heeft én plichten en dat hij gerespecteerd moet worden net zoals wij gerespecteerd moeten worden. Of hij het begrepen heeft, is zeer de vraag. Misschien moet hij eens een stukje stappen, dat helpt echt :-).

Di. 08/07: Finisterre - Santiago: met de bus

De bus deed er drie uur over om de 86 km te overbruggen! Ik drie dagen hihi. Op de bus zat onder andere het Italiaans gezinnetje. Ik vertelde hen dat we de zon toch hadden zien ondergaan in Finisterre. Ze vonden het spijtig dat ze dat gemist hadden.
In Santiago bestelde ik mijn treinkaart voor de volgende dag. Vervolgens snoof ik nog wat de sfeer op, kocht een paar souveniertjes, at ergens een menu, verbleef in dezelfde kamer als de vorige keer (toen met michel, nu met een Duitse jongen van wie ik de naam vergeten ben) en ontmoette Bob uit Manchester (Villar de Mazarife - refugio de Jesus) en Jérôme, de jongen uit Frankrijk (die ik voor de eerste keer ontmoet had in Frans Baskenland) en wiens mama kort geleden was overleden (= de hoofdreden van zijn camino). Ze was slechts 50 jaar. Ik hoop dat de tocht hem gebracht heeft waarnaar hij op zoek was.
Het was fijn om hen nog even terug te zien, nog even na te mijmeren over onze ontmoeting, onze tocht. Hier eindigde mijn avontuur.

FARGO 2 - Finisterre (ma. 07/07)

We hadden opnieuw om 20u afgesproken. Ik vertelde Andrea dat ik in zee was gegaan en dat ik mijn halsdoek nu zou gaan verbranden. Die halsdoek (zie foto's), al een paar jaren oud, had me de hele tocht beschermd tegen koude en zon.
De weergoden waren ons niet gunstig gezind. Er hing een zwaar wolkendek. Maar nogmaals: 'Il faut avoir confiance'. Er kwamen mensen terug van de vuurtoren. Zij geloofden blijkbaar niet in wat er te gebeuren stond: het aanschouwen van de ondergaande zon. Ook het Italiaans gezinnetje keerde terug. De volgende dag zouden ze het zich beklagen ;-).
Toen we aan de vuurtoren waren, zag het er op het eerste gezicht niet goed uit. Heel veel wolken. "Maar dan nog kan het de moeite zijn", dacht ik. "Dan is het genieten van prachtig gekleurde wolken. Dat is toch ook een mooi spektakel, niet?!" Ik verbrandde mijn halsdoek op de speciaal daarvoor voorziene plaats. Andrea deed hetzelfde. Nadien gooide ik een meegedragen steen de oceaan in. Het water zou de steen wel 'schoonwassen'. Andrea had witte wijn meegebracht in brik. Echt lekker was het niet, maar symbolisch vonden we het best ok. We gingen op een rotsblok zitten, net als een tiental andere pelgrims. Ik tuurde de horizon af. De zon zat verscholen achter wolken, maar kleurde de wolken. Opeens zei ik: "Ik denk dat we de zon zullen zien ondergaan. De onderste band lijkt wolkenvrij. Het is het omgekeerde van gisteren". Inderdaad, ik kreeg gelijk. Korte tijd later zagen we een geeloranje gekleurde avondzon verschijnen vanachter een wolkenband, dan zagen we ze volledig om nadien langzaam te verdwijnen achter de horizon. "Un grande finale" (Italiaans)!!! Ik begon te applaudiseren en de anderen volgden mijn voorbeeld. Het was mooi, het was prachtig, het kon niet beter zijn!!! Mijn camino in schoonheid afsluiten, een voltreffer!
Ook deze avond eindigde met een babbel bij een drankje. De volgende dag zou ik de bus nemen naar Santiago. Andrea zou nog enkele dagen blijven. Allicht is ze naar het strandje gegaan. Ik had het haar aangeraden. We namen afscheid van elkaar en ik trok richting mijn bedje.

Het RITUEEL

Het ritueel, dat al dateert van in de Middeleeuwen, moet in de goede volgorde uitgevoerd worden. Wanneer een pelgrim in Finisterre aankomt (Finis Terrae), gaat hij
1: eerst baden
2: verbrandt dan zijn kledij (de moderne pelgrim verbrandt meestal één kledingstuk)
3: en kijkt vervolgens naar de ondergaande zon.
De volgende morgen zal de pelgrim bij het krieken van de dag een 'nieuwe' man zijn.

Ma. 10/07: rustdag in Finisterre

Tot 10u ben ik in mijn bedje blijven liggen. Dat was de eerste keer in maanden. Nadien trok ik het dorpje weer in, kwam Andrea tegen, dronk samen met haar een kopje koffie, kocht kaartjes en verstuurde ze, ontmoette de twee Duitse vrouwen die ik één keer in de refugio in Ventosa had gezien, zag het Italiaans gezinnetje weer (ze waren langs Muxia gegaan).
Toen ik rond de middag aan het strand kwam, zag ik een jonge vrouw zitten. Ze was pelgrim, dat was duidelijk. Ze was in haar dagboek aan het schrijven. Ik sprak haar aan. Ze heette Maria ("The most beautiful sound I ever heard, Maria, Maria, Maria, Maria :-) ) en was Amerikaanse. Ze herkende het liedje. We hadden het wat over opgedane ervaringen tijdens onze tocht. In de namiddag vertrok ze richting Santiago. Ze vertelde me dat er aan de andere kant een leuk strand was met hoge golven. Dat was de reden van onze ontmoeting. We namen afscheid. Ik ging iets eten.
In de late namiddag trok ik naar het andere strand. Het zicht was geweldig, de zee was zoals ik ze kende: wild, gevaarlijk, maar tegelijkertijd prachtig. Ik vroeg iemand om me te fotograferen (niet zo gemakkelijk wanneer je alleen bent en je een foto van jezelf wil maken), ging tot aan mijn middel in de zee staan, liep naar de rotsen en klom erop. Ik genoot van het spektakel. Ondertussen kreeg ik een belletje van Michael en Doris! Dat vond ik super. Michael en Doris zijn me blijven volgen, zowel op dit blog als via sms. Michael probeert deze tekstjes te lezen, maar vindt het blijkbaar niet zo eenvoudig. Het was fijn en even te kunnne spreken en te kunnen melden dat ik mijn einddoel bereikt had. Na een tijdje keerde ik terug naar mijn kamer waar ik een kledingsstuk uitzocht voor het tweede deel van het ritueel.

FARGO 1 - Finisterre (zo. 06/07)

Met Andrea afgesproken om 20u. We zouden samen naar de zonsondergang kijken. Tenminste als de weergoden ons gunstig gezind zouden zijn, want er hingen wel wat wolken. Mijn ritueel had ik nog niet uitgevoerd. Dat was voor de volgende dag. We moesten zo'n drie kilometer stappen vooraleer we aan de vuurtoren waren. Het kleurenpallet was wondermooi. De ondergaande zon in een niet wolkenloze lucht is echt wel prachtig. De wolken geven een extraatje aan dit wondermooie natuurfenomeen. Ik hou er ontzettend van. Kinderlijke verwondering!
Maar ik had het al zien aankomen. Het laatste deel, net boven de horizon, zat potdicht. We zouden de zondsondergang niet volledig kunnen zien. Zo gebeurde. De laatste vijf minuten verhinderden de wolken ons datgene waarvoor we gekomen waren. Maar geen getreur. morgen een nieuwe kans. 'Il faut avoir confiance'. Ik heb het altijd gehad op mijn tocht, ook nu! We zijn samen nog even afgezakt naar een cafeetje aan de haven. Het was kort na middernacht toen ik mijn bedje weer opzocht, begeleid door het geluid van de meeuwen. Soms lijkt het wel of ze lachen. In ieder geval zal het voor sommige mensen lijken alsof ze veel lawaai maken. Maar het hoort nu eenmaal bij de zee. Het is een dele van de charme.

Finisterre - de Finisterra - Andrea

Ik begaf me naar de toeristische dienst. Deze bleek gevestigd te zijn in de refugio. Ook hier in Finisterre zou ik een kamer nemen. Refugio-albergue, het was voorbij.
Toen ik de refugio binnenstapte, herkende ik haar meteen: Andrea, de dame met het rode-roze hoedje en daaronder het papieren servietje om zich te beschermen tegen de zon, die ik ontmoet had toen we nog op weg waren naar Melide. We zouden elkaar nog enkele keren ontmoeten in Finisterre. Na de 'eFinisterrea' in ontvangst te hebben genomen, ging ik op zoek naar een kamer. Ik sprak een dame aan en zij bracht me naar iemand die kamers verhuurde. De kamer was ruim en het huis was goed onderhouden. Het voelde prima. Na een korte rust verkende ik het dorpje. Het strand was verlaten. Het water allicht te koud. Geen golven aan die kant. Het verbaasde me. Veel algen- en plantengroei. Allicht ook een van de redenen waarom er geen kat te zien was.
Af en toe zag ik pelgrims terug. pelgrims die ik voor Santiago had ontmoet of pelgrims die ik pas op het laatste stukje had ontmoet.
Het werd een dagje rustig "thuiskomen".

Zo. 06/07: Olveiroa - FINISTERRE/FISTERRA: 32 km

Ik vertrok om 6u25. Het eerste stuk was prachtig. De moderen windmolens ervaar ik wonderwel niet als storend. Het heeft wel iets. In combinatie met de opkomende zon, de verspreide wolkjes en het landschap oogt het soms heel mooi.
Rond half acht de eerste bar bezocht voor het klassiek kopje koffie. De eerste bar is tevens de laatste voor 15 kilometer :-). Vlakbij staat een 'lelijke' metaalverwerkende fabriek, maar toch stoort het me niet. Jaime zei dat we niet zonder kunnen. Het hoort er nu eenmaal bij, bij het leven.
Om kwart voor acht kwam ik aan de paal die de splitsing aangeeft. Rechts ga je naar Muxia en links naar Finisterre. Dus ging ik links en zette een stevig tempo in. De lokroep van de zee? Normaal kan je van daar af de Atlantische Oceaan al zien. Doordat het geen heldere hemel was kon ik in het begin de Oceaan niet zo goed onderscheiden. Wat verder ging het al beter.
8u50: de AO komt stilaan dichterbij. Veel bomen staan er niet. Her en der plukjes verschroeid hout, restanten van bosbranden, en her en der plukjes eucalyptus. Maar ondanks dat is het een mooie wandeling. Het tempo blijft stevig. Het is het 'laatste' stuk van die 'grote', lange tocht, mijn pelgrimstocht.
Op een bepaald moment, ik bevond me op de top van een helling, zag ik de oceaan heel duidelijk. Ook zag ik twee dorpjes aan de rand ervan liggen: Cée en Corcubion. Daarachter, achter die landtong zou ik voor het eerst Finisterre zien. Ik stuurde boodschapjes door naar familie en vrienden en ondertussen 'rende' ik de heuvel af. 'Volarre, ...' hoorde ik mezelf zingen en inderdaad, ik had velugeltjes gekregen. Na zoveel maanden enkel land gezien te hebben! Ook dit was een intens moment. Het voelde geweldig!
Twee honden kwamen op me af. Telkens opnieuw is het even afwachten was ze van plan zijn, of het lieve honden dan wel gevaarlijke, niet te vertrouwen dieren zijn. Oef, ze wilden gestreeld worden. De ene duwde de andere weg om toch ook maar gestreeld te worden. Ik kwam handen tekort. Dan trok ik weer verder. Nog steeds ging het naar beneden, richting oceaan. In Cée vroeg ik naar een bakker en de vrouw zei me dat ik haar kon volgen. Het was marktdag en ze ging net boodschappen doen. Het was zalig. Ik hoorde de meeuwen, snoof de geur en zag de bootjes in de haventjes liggen. Een kleurrijk spektakel.
In Corcubion wees iemand me spontaan de weg. Ik stak de landtong over en zag, wat ik al de hele tijd wilde zien, Finisterre!! Nog zo'n 10 kilometer te gaan. Toen ik op zo'n drie kilometer van mijn 'einddoel' was, stopte ik even. Ik voelde het al een hele tijd, maar had het genegeerd. Wanneer je een een plekje op je voet hebt dat door wrijving warm wordt, dan moet je eigenlijk stoppen en zalf op je voet doen. Dat bespaart je veel ellende. Ik heb die 'ellende' vaak gezien onderweg, bij anderen. Ik wist dat dit de laatste 'sprint' was en vond die 'zoeg' niet meer belangrijk. Zodoende, na meer dan tweeduizenddriehonderd kilometer, had ik mijn EERSTE BLAAR :-). Aan de zijkant van mijn dikke teen aan mijn linkervoet. Het stoorde me niet echt. Ik lachte, trok een foto ervan, deed mijn stapschoen weer aan en trok verder. Korte tijd later kwam ik aan in Finisterre.

Za. 05/07: Negreira - Olveiroa: 32 km

Vrij mooie wandeling en bewolkt - zon. Geregeld liep ik tussen de koeien. In Santa Marina kwam ik rond 11 u toe. Na het 'middagpintje' trok ik weer verder. En ... weer de rechterknie, weer bijna geen kracht meer en een vreemd stapgevoel. Het duurde gelukkig maar een tweetal uur.
Verder was het een rustige wandeling zonder echte contacten. Veel refugio's vind je niet op deze route naar Finisterre. Ze zijn dan ook snel volzet. Veel pelgrims maken deze trip per bus. Ze vertrekken 's morgens en keren 's avonds terug. Zo missen ze de zonsondergang en die wil ik voor geen geld missen. Uiteraard hangt alles af van de weergoden.
Op een bepaald moment kreeg ik een sms van Jaime. Hij was in Santiago aangekomen. Jaime, mijn beste vriend. Ik hou er een mooie herinnering aan over en zijn gezicht, dat mooie ronde gezicht met die hartverwarmende glimlach, zal ik nooit vergeten.
Het Italiaans gezinnetje (Paulo met zijn vrouw en één van de zonen) weergezien in de refugio. Ze wonen in de buurt van het Gardameer. En ook hier doen we weer ons best om elkaar te verstaan.
Olveiroa is een klein dorpje. Het is best gezellig en je vindt er veel 'drooghuisjes'. De refugio is gerenoveerd en oogt mooi

Vr 04/07: Santiago - Negreira: 22 km

Van een verrassing gesproken. Ik was even gaan ontbijten, hoor iemand van de trap komen, kijk in de gang en wie zie ik??? Donatella (ontmoet samen met Alfredo in Uterga, na de Alto del Perdon). We omhelsten elkaar. Fantastisch. Wat een weerzien. Ook Michel kende haar en die had nog meer geluk. Zij was samen met enkele andere Italiaanse vrouwen en Michel had het hele groepje al ontmoet samen met Marta. Het werd een gezellige babbel. Maar ook hier naderde het moment van afscheid nemen, van loslaten. Nog een laatste foto voor de kathedraal, smaen een koffie drinken, elkaar omhelzen en elk onze eigen weg gaan, Michel en ik. En ja, ook hier weer die traantjes. Ik zal het wel nooit leren.
De tocht was mooi, door heel wat eucalyptusbossen, mooie dorpjes en over zacht hellend terrein. Het begon al snel te regenen en het zou niet meer ophouden tot 18u. In de refugio kwam ik Vivi tegen. Een jonge vrouw uit Gent die verschillende camino's volgt. Het is toch telkens speciaal om even opnieuw je moedertaal te spreken. Aan de ene kant ben je blij en aan de andere kant voelt het wat onwennig.
's Avonds ben ik iets gaan eten met 2 Duitsers en een Amerikaanse, Kelly uit Montawa.

Santiago

Santiago viel beter mee dan verwacht. Er was juist een 'marché médiéval' en dat maakte het stadje eigenlijk extra gezellig. Verder heb je de gebruikelijke toeristische winkeltjes, maar ook dat viel eigenlijk goed mee. In de restaurantjes (in hoofdzaak visrestaurantjes) zie je overal kreeften en dergelijke, maar vooral octopus :-), een specialiteit ginder.
We zochten het adresje op dat we ergens op weg naar Santiago van een man hadden gekregen. Ik had zin om een kamer te nemen in plaats van de refugio/albergue op te zoeken. Michel vetrok de volgende dag naar huis, richting Straatsburg. Vandaar dat een kamer ons een goed idee leek. De kamer was prima en centraal gelegen (aan de hallen).
We gingen naar de pelgrimsmis om 12u. Die ervaring was minder goed. Michel en aan andere pelgrim verwoorden het later als volgt: "Daarstraks voelde ik me nog pelgrim. Nu, hier in Santiago, voel ik me een toerist". De pelgrimsmis heeft geen ZIEL! Je krijgt een opsomming van het aantal Fransen, Duitsers, Italianen, Belgen (DIE DAG GELUKKIG MAAR EENTJE en dat was ik, dus APENTROTS). Dit gaat als volgt: Italianen 2, Fransen 4, Duitsers: 3, Amerikanen 2, Italianen 2, Duitsers 4, Belgen 1, Fransen 5, Duitsers 2, ... Later vernam ik dat de pelgrimsmis op zondag wel een positieve ervaring is (o.a. het grote wierookvat wordt dan gebruikt). Ze laten dan wel 6 dagen op 7 heel veel pelgrims in de kou staan. Wat ik ook niet wist: dat je om 21u 's avonds een soort pelgrimsviering in een bijkapel kon bijwonen. Daar voel je wel de GEEST! Dat leidde ik af uit wat een pelgrim me daarover vertelde. Enfin, geen getreur. Het moment was mijn moment en ik zal het NOOIT VERGETEN!!! Zelf voelde ik me nog niet direct een toerist. Ik zou immers de volgende dag weer verder op weg gaan, richting Finisterre/Fisterra. Het einde van de (bekende) wereld, dat wilde ik wel eens zien.
Die dag heb ik informatie ingewonnen in verband met de terugreis (station, busstation zo'n 3 kilometer van het station, de toeristische dienst). Zelf zou ik rond 10 juli in Tours (la Membrolle-sur-Choisille) willen aankomen om daar vrienden op te zoeken. Het was mijn gastgezin tijdens mijn regentaatsopleiding, zo'n 29 jaar geleden! We zoeken hen geregeld op. Op zondag 13 juli zou ik Rit daar dan ontmoeten. Eindelijk!
Wat die informatie betreft. Wel ik sta versteld van de gebrekkige talenkennis en de beperkte informatie die men in Santiago kan geven over andere plaatsen zoals Finisterre en Muxia. Als je ziet hoeveel pelgrims er ieder jaar toekomen, ... Santiago, een internationale plek op de wereldkaart, het kan beter en dat met eenvoudige middelen. Dit zijn mijn indrukken, ervaringen. Ze doen helemaal geen afbreuk aan de tocht, aan de prachtige ervaring!

do. 03/07: Pedrouza - SANTIAGO !!!

Dit is de sms die ik verstuurd heb. Ik vulde hem af en toe aan naarmate we dichter bij Santiago kwamen. Wees gerust, het heeft me niet minder laten genieten van dit moment, na meer dan 2000 km te voet :-). Bewust heb ik voor de tocht niets over Santiago gelezen. Ook naar foto's heb ik niet gezocht. Het is een toeristische plek. Beter geen beeld op voorhand, dan kan het alleen maar meevallen!

6u15: Ik vertrek samen met Michel uit de refugio.

We hebben zin om te zingen en zingen het Santiagolied en zingen gedreven door het gevoel, een gevoel verrijkt/versterkt door vele kilometers stappen, door vele kilometers onderweg te zijn:

"Tous les matins nous prenons le chemin.
Tous les matins nous allons plus loin.
Jours après jours la route nous appelle
C'est la voix de Compostelle.
Ultreïa! Ultreïa!
E sus eia, Deus adjuva nos!" (Plus haut, plus loin, Dieu aide nous)

Ik heb zin om te dansen. Kleine Peter is er ook! Michel en ik, we amuseren ons. Michel is duidelijk dolverliefd op Marta uit Italië (zie eerder). Ik loop naast een ado :-). We maken een film. Marta is ondertussen al meer dan een week terug thuis. We beelden ons in dat Marta hem zit op te wachten op het plein voor de kathedraal. De ene keer 'maakt' Michel de scène. De andere keer maak ik er eentje. We amuseren ons rot en staan versteld van onze creativiteit. Soms loopt het fantastisch af en soms ietwat tragikomisch. We hebben misschien wel 20 versies uit onze mouw geschud. Echt LOL!

8u15: Un café con letche grande in een bar op 10 km van Santiago.
We trekken verder; Een geweldig gevoel. Mensen die me nauw aan het hart liggen zijn er ook. Het voelt zalig. Mijn hartje is blij!
Zon, blauwe hemel. Op elke heuveltop die we bereiken kijken we verlangend uit. Kippenvel op minder dan 5 kilometer.

9u35: Aan het standbeeld op de Monte do Gozo dat herinnert aan het pausbezoek ontmoeten we een koppel uit Nieuw-Zeeland. Zoals altijd sla ik een babbeltje. Het koppel en ik,we wisselen onze gegevens uit. Ze komen naar België. Ik nodig hen uit om bij ons te logeren. Ik kijk in de verte en denk: 'Dat moet Santiago dus zijn!?!'

9u43: We naderen. Tranen rollen over mijn wangen.

9u53: Eindelijk! Het bord met: SANTIAGO!
Ik voel me onvoorstelbaar 'groot'. Ik lijk wel een reus.

10u25: Om de haverklap heb ik kippenvel. Ik ben een kind. Ik ben alles.

10u36: Het grote plein voor de kathedraal. 'On y est.' Emoties, vooral Michel heeft het moeilijk nu.

10u42: We krijgen elk onze 'Compostellae'

Morgen SANTIAGO

Plan: 20 km tot Santiago. Voor 12u aankomen zodat ik de compostella kan ontvangen en om 12u naar de pelgrimsmis kan gaan. Dan wat rondkijken, overnachten, een rustdag waarschijnlijk (tenzij het daar zou tegenvallen), weer een nachtje slapen en zaterdagochtend alweer op weg richting Finisterra, zo'n 87 km verder. Daar zal ik de rituelen uitvoeren. Zwemmen, een kledingsstuk verbranden en de zonsondergang meemaken. Dit (zo was het vroeger toch en dus is het nu zeker niet anders) ritueel zorgt ervoor dat je bij de opkomende zon een nieuwe man wordt! Ik zal als het effe kan dat laatste een handje helpen :-) Want, laten we eerlijk zijn, het komt niet zomaar. Ik heb de inspanning wel geleverd (de tocht, de afstand) en het is niet niks, ik ben er echt fier op, maar het 'werk' is niet af. Integendeel! Het begint nu pas. Het is nu aan mezelf om er werk van te maken! De wil en wens is er! Als St-Jacques me een handje wil helpen en de kracht kan geven, gesteund door de herinnering aan mijn camino, dan zal er zeker een stukje nieuwe Peter komen. Liefs!

De kapper

Ja, mijn haartjes zijn ondertussen wat langer geworden. Wat wil je, na drie maand en een half. Ik vroeg Rit om in het Italiaans te schrijven hoe ik moest vragen om mijn haar bij te knippen zonder dat het te kort zou geknipt worden. En zo gebeurde het. Ik moest slechts 8 euro betalen. Vanaf nu ga ik elke keer in Spanje naar de kapper :-). De kapper heeft het goed gedaan. Ik ben weer netjes en het is helemaal niet te kort. Fijn.

Wo. 2/07: Melide - Pedrouza

Het had deze nacht geregend. De dag startte bewolkt. Slechts in de namiddag was er echt zon. Het landschap is soms mooi, vooral wanneer je door de eucalyptusbossen wandelt. Geweldige bomen zijn het. En de geur! Gisteren was dat ook al het geval. Voor de rest heuvelachtig landschap. Voor ons lijkt de tocht stilaan voorbij. We lopen te vaak in de buurt van de weg die naar Santiago leidt. Het is eerder 'storend', zeker wanneer je nog wat wil nadenken, mijmeren. Ook de aanwezighedi van 'pelgrims' die enkel de laatste 100 km doen om hun compostella te ontvangen, het komt vreemd over. Het is opnieuw wat wennen in een nieuwe etape van de camino. Ik ben op zich niet tegen het feit dat mensen slechts de laatste 100 km stappen. Ze zullen er elk wel hun reden voor hebben en het is niet aan mij om er over te oordelen. Het voelt wel vreemd aan en je hebt de neiging om het te 'beoordelen'. Ja, de camino is echt anders, voelt anders aan. Maar voor mij is er nog het stuk naar Finisterra waar ik 4 dagen over ga doen. Rustig, genietend, een beetje nadenken over alles wat de camino mij getoond heeft, aangebracht heeft. Ik ga proberen enkele dingen wat te verankeren, af en toe even halt houden en wat opschrijven. We zien wel. Ja, Finisterra, de oceaan, het trekt me aan. Misschien nog meer dan Santiago zelf. Ik verwacht niet al te veel van Santiago. Ik denk dat dat best is. Dan zal ik misschien niet gemakkelijk teleurgesteld worden. De anonimiteit en eenzaamheid in Burgos en Leon waren niet zo'n goede ervaringen voor mij en maken me voorzichtig. Ik ben blijkbaar niet de enige pelgrim die dat zo aanvoelt/ervaart.
Onderweg kennis gemaakt met Carla, Marta (tweelingszussen) en Manuel, de echtgenoot van een van de twee. Ze komen uit Mexico en ik ben alweer met een babbel begonnen :-) Manuel heeft de camino vorig jaar gedaan. De zussen komen even proeven. Ze trakteerden ons onderweg op een drankje.
De openbare refugio, 120 bedden, was volzet. Na 33 km had ik echt geen zin meer in dit soort situaties. Gelukkig was er 100 meter verder een prive-refugio. De beambte was zo vriendelijk om te informeren of er nog plaats was. Dat was gelukkig het geval. (10 euro tegenover 3 euro, maar we hebben een bed)

Di. 1/07: Gonzar - Melide

We vertrokken in de mist. Het was 6u15. Iets later, na een korte klim, draaide ik me om. Het zicht was prachtig. Net zoals in O Cebreiro liepen we 'boven de wolken'. Het lijkt op zeer lichte, maar stevige slagroom. Het is zo wondermooi. Ook de langzaam opkomende zon kleurt de horizon prachtig. En elke minuut verandert de intensiteit, de kleuren worden anders, vervagen of worden juist versterkt. Het is hemels.
De route viel goed mee vandaag. Het weer is wat minder. De zon laat zich af en toe zien.
Onderweg zag ik een vrouw met een kleurrijke hoed en onder de hoed een serviette om zich wat te beschermen tegen de zon. Ik nam een foto, haalde haar in, sprak haar even aan in het Engels, hoorde dat ze Duits sprak en zei iets in het Duits. Zo gaat het al heel de camino door. Ik pas me direct aan en zo heb ik al heel wat mooie ontmoetingen gehad. Ze heet Andrea en komt uit Heidelberg. Een vriendin van haar was al een eind verderop. De rest van de weg heb ik samen met haar gelopen. Micheld die even achter was, vervoegde zich bij ons. In Melide ging zij naar haar hotel en wij trokken naar de refugio. Net als in Gonzar (wel veel groter) bedden ok, maar keuken bijzonder beperkt. De douches waren ook niet je dat. Er waren geen deuren. Voor de vrouwen vond ik dat een vervelende zaak.
Nadien even het dorpje verkend. Mooi is wat anders. Normaal zou je er pulpo moeten eten (octopus), de plaatselijke specialiteit, maar Michel had geen zin. Andrea en Machteld, haar vriendin, kwamen we tegen. Ze was op zoek naar een wasmachine. We namen hen mee naar onze refugio waar alles aanwezig was. Tijdens de was gingen we ergens iets drinken. Ze wilden 's avonds met ons iets gaan eten. Dat gebeurde ook. Alleen moetsen we wel een eind wandelen want de dames wilden niet in het restaurant van het hotel eten. Gelukkig had ik een adresje gekregen van de beambte in onze refugio. Ik moet wel zeggen dat de baas van het restaurant alles behalve vriendelijk was. Maar goed. In ieder geval bleek dat de ontmoeting met Andrea wel belangijk was voor mij. Zo gaat het al de hele camino. Je komt mensen tegen die soms dezelfde dag of een tijdje later 'belangrijk' voor je blijken te zijn. Ze reiken je informatie, dingen aan waarmee je verder kan of waarmee je later, als je dat wil, als je er open voor staat, aan de slag kan. Wonderwel die camino.
Na het eten kwam Andrea verrassend uit de hoek. Ze zei dat ze het eten wilde betalen. Ze stond er zelfs op. Ze vertelde dat het de gewoonte was bij hen. Ze gelooft dat zulke gestes steeds terugkomen. Het is geven en krijgen. Een volgende keer is er wel iemand anders die dit doet. Michel wilde dit eerst niet, maar ik heb hem snel duidelijk gemaakt dat hij dit beter zo liet gebeuren.

Ma. 30/06: 3 km voor Sarria - Gonzar

Koeien op de weg, wandelen door kleine boerendorpjes, velden, akkers, bossen, veel schaduw, leuke paden. Het was eerst bewolkt, maar nadien werd het terug heet.
We laten stilaan de groep achter ons. Vermoedelijk komen we donderdag toe in Santiago. Mijn linkervoet doet wat pijn. Mogelijk komt het van de shiatsu-massage. Het is de voetzool. Ik weet niet wat zich daar bevindt, maar het lijkt een spier te zijn. Het zal wel lukken.
Gonzar is een piepklein dorpje. De prive-refugio is prachtig en kost 8 euro. Zelf zitten we in de gemeetelijke refugio. Het kost slechts 3 euro. Het was de eerste refugio die we aandeden. Vandaar allciht dat we daar zitten. De refugio was op zich ok, maar de keuken was echt wel beperkt. Op het eerste zicht leek alles ok tot ik de schuiven opende. Slechts 2 potten en 1 pan, bestek slechts voor 2 mensen en we zijn met 18. Gellukig bleken we de enigen te zijn die hun eten zelf klaarmaakten.
Ondertussen komen we geregeld Pierre tegen. Hij is 78 jaar oud en ziet er bijzonder goed uit. Doris kwam vrij laat toe. Zij is de enige die we nog teruggezien hebben van het groepje. De meesten zal ik zelfs niet meer in DSantiago weerzien. Vandaar het 'afscheid' in O Cebreiro.