woensdag 2 juli 2008

Di. 1/07: Gonzar - Melide

We vertrokken in de mist. Het was 6u15. Iets later, na een korte klim, draaide ik me om. Het zicht was prachtig. Net zoals in O Cebreiro liepen we 'boven de wolken'. Het lijkt op zeer lichte, maar stevige slagroom. Het is zo wondermooi. Ook de langzaam opkomende zon kleurt de horizon prachtig. En elke minuut verandert de intensiteit, de kleuren worden anders, vervagen of worden juist versterkt. Het is hemels.
De route viel goed mee vandaag. Het weer is wat minder. De zon laat zich af en toe zien.
Onderweg zag ik een vrouw met een kleurrijke hoed en onder de hoed een serviette om zich wat te beschermen tegen de zon. Ik nam een foto, haalde haar in, sprak haar even aan in het Engels, hoorde dat ze Duits sprak en zei iets in het Duits. Zo gaat het al heel de camino door. Ik pas me direct aan en zo heb ik al heel wat mooie ontmoetingen gehad. Ze heet Andrea en komt uit Heidelberg. Een vriendin van haar was al een eind verderop. De rest van de weg heb ik samen met haar gelopen. Micheld die even achter was, vervoegde zich bij ons. In Melide ging zij naar haar hotel en wij trokken naar de refugio. Net als in Gonzar (wel veel groter) bedden ok, maar keuken bijzonder beperkt. De douches waren ook niet je dat. Er waren geen deuren. Voor de vrouwen vond ik dat een vervelende zaak.
Nadien even het dorpje verkend. Mooi is wat anders. Normaal zou je er pulpo moeten eten (octopus), de plaatselijke specialiteit, maar Michel had geen zin. Andrea en Machteld, haar vriendin, kwamen we tegen. Ze was op zoek naar een wasmachine. We namen hen mee naar onze refugio waar alles aanwezig was. Tijdens de was gingen we ergens iets drinken. Ze wilden 's avonds met ons iets gaan eten. Dat gebeurde ook. Alleen moetsen we wel een eind wandelen want de dames wilden niet in het restaurant van het hotel eten. Gelukkig had ik een adresje gekregen van de beambte in onze refugio. Ik moet wel zeggen dat de baas van het restaurant alles behalve vriendelijk was. Maar goed. In ieder geval bleek dat de ontmoeting met Andrea wel belangijk was voor mij. Zo gaat het al de hele camino. Je komt mensen tegen die soms dezelfde dag of een tijdje later 'belangrijk' voor je blijken te zijn. Ze reiken je informatie, dingen aan waarmee je verder kan of waarmee je later, als je dat wil, als je er open voor staat, aan de slag kan. Wonderwel die camino.
Na het eten kwam Andrea verrassend uit de hoek. Ze zei dat ze het eten wilde betalen. Ze stond er zelfs op. Ze vertelde dat het de gewoonte was bij hen. Ze gelooft dat zulke gestes steeds terugkomen. Het is geven en krijgen. Een volgende keer is er wel iemand anders die dit doet. Michel wilde dit eerst niet, maar ik heb hem snel duidelijk gemaakt dat hij dit beter zo liet gebeuren.

Geen opmerkingen: