zondag 20 juli 2008

do. 03/07: Pedrouza - SANTIAGO !!!

Dit is de sms die ik verstuurd heb. Ik vulde hem af en toe aan naarmate we dichter bij Santiago kwamen. Wees gerust, het heeft me niet minder laten genieten van dit moment, na meer dan 2000 km te voet :-). Bewust heb ik voor de tocht niets over Santiago gelezen. Ook naar foto's heb ik niet gezocht. Het is een toeristische plek. Beter geen beeld op voorhand, dan kan het alleen maar meevallen!

6u15: Ik vertrek samen met Michel uit de refugio.

We hebben zin om te zingen en zingen het Santiagolied en zingen gedreven door het gevoel, een gevoel verrijkt/versterkt door vele kilometers stappen, door vele kilometers onderweg te zijn:

"Tous les matins nous prenons le chemin.
Tous les matins nous allons plus loin.
Jours après jours la route nous appelle
C'est la voix de Compostelle.
Ultreïa! Ultreïa!
E sus eia, Deus adjuva nos!" (Plus haut, plus loin, Dieu aide nous)

Ik heb zin om te dansen. Kleine Peter is er ook! Michel en ik, we amuseren ons. Michel is duidelijk dolverliefd op Marta uit Italië (zie eerder). Ik loop naast een ado :-). We maken een film. Marta is ondertussen al meer dan een week terug thuis. We beelden ons in dat Marta hem zit op te wachten op het plein voor de kathedraal. De ene keer 'maakt' Michel de scène. De andere keer maak ik er eentje. We amuseren ons rot en staan versteld van onze creativiteit. Soms loopt het fantastisch af en soms ietwat tragikomisch. We hebben misschien wel 20 versies uit onze mouw geschud. Echt LOL!

8u15: Un café con letche grande in een bar op 10 km van Santiago.
We trekken verder; Een geweldig gevoel. Mensen die me nauw aan het hart liggen zijn er ook. Het voelt zalig. Mijn hartje is blij!
Zon, blauwe hemel. Op elke heuveltop die we bereiken kijken we verlangend uit. Kippenvel op minder dan 5 kilometer.

9u35: Aan het standbeeld op de Monte do Gozo dat herinnert aan het pausbezoek ontmoeten we een koppel uit Nieuw-Zeeland. Zoals altijd sla ik een babbeltje. Het koppel en ik,we wisselen onze gegevens uit. Ze komen naar België. Ik nodig hen uit om bij ons te logeren. Ik kijk in de verte en denk: 'Dat moet Santiago dus zijn!?!'

9u43: We naderen. Tranen rollen over mijn wangen.

9u53: Eindelijk! Het bord met: SANTIAGO!
Ik voel me onvoorstelbaar 'groot'. Ik lijk wel een reus.

10u25: Om de haverklap heb ik kippenvel. Ik ben een kind. Ik ben alles.

10u36: Het grote plein voor de kathedraal. 'On y est.' Emoties, vooral Michel heeft het moeilijk nu.

10u42: We krijgen elk onze 'Compostellae'

Geen opmerkingen: