Ik begaf me naar de toeristische dienst. Deze bleek gevestigd te zijn in de refugio. Ook hier in Finisterre zou ik een kamer nemen. Refugio-albergue, het was voorbij.
Toen ik de refugio binnenstapte, herkende ik haar meteen: Andrea, de dame met het rode-roze hoedje en daaronder het papieren servietje om zich te beschermen tegen de zon, die ik ontmoet had toen we nog op weg waren naar Melide. We zouden elkaar nog enkele keren ontmoeten in Finisterre. Na de 'eFinisterrea' in ontvangst te hebben genomen, ging ik op zoek naar een kamer. Ik sprak een dame aan en zij bracht me naar iemand die kamers verhuurde. De kamer was ruim en het huis was goed onderhouden. Het voelde prima. Na een korte rust verkende ik het dorpje. Het strand was verlaten. Het water allicht te koud. Geen golven aan die kant. Het verbaasde me. Veel algen- en plantengroei. Allicht ook een van de redenen waarom er geen kat te zien was.
Af en toe zag ik pelgrims terug. pelgrims die ik voor Santiago had ontmoet of pelgrims die ik pas op het laatste stukje had ontmoet.
Het werd een dagje rustig "thuiskomen".
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten