woensdag 30 april 2008
Wo. 30/04: Chaumont-le-Bourg - Beurrières - Montravel - Medeyrolles (1011 m) le Malet - St-Jean-d'Aubrigoux -Craponne-sur-Arzon - St-Georges-Lagricol
De dag begon slecht: regen dus nam ik de tijd en genoot verder van Le Prieuré. Ik kreeg van de bazin de sleutel om even een kijkje te nemen in de kerk. Niet echt een speciale kerk, maar het was toch weer even een fijn moment. Om kwart voor tien begon ik aan deze etape. In Beurrières wilde ik brood kopen. Ik zag niet direct een bakkerij en belde ergens aan. Een ouder koppel woonde er. Er was geen bakker meer, maar ik kreeg van hen een stokbrood, een kopje koffie en gouden raad. Ik kon de weg inkorten. Bovendien was het pad veel mooier. En inderdaad, het loonde de moeite. Ik klom tot ikets boven de 1000 meter. Het was wel koud en in de verte zag ik sneeuw liggen. Bijna aan de top zag ik op de kaart een zwart lijntje. Dat staat voor een klein pad. Ik kon nog wat extra inkorten. Dus ging ik op weg ... en het liep goed af.
Di. 29/04: Beauchaud - Chaumont-le-Bourg
Prachtig weer deze keer. Het landschap blijft me boeien. Golvend terrein en een lappendeken van bos en wei. Hier en daar wat huizen, piepkleine dorpjes en soms wat groter.
De eigenaar van de gîte waar ik de nacht had doorgebracht, had me uitgelegd hoe ik de tocht wat kon inkrimpen. Onderweg moest ik toch nog even vragen of ik juist zat. De dame in kwestie was zo vriendelijk om een eind met me mee te gaan tot ik opnieuw op een Départementale was. Haar hond, Titan, vergezelde ons. Later vernam ik van M & M dat ze hen ook de weg had gewezen. Pèlerins hebben altijd een beentje voor.
In Job heb ik mijn drinkbus achtergelaten. 234 gr minder! De prijs om ze naar huis te sturen is evenveel als voor een nieuwe. Vandaar.
Het stukje weg van La Forie tot Ambert was echt wel rot. Een drukke weg. Dat was ik al lang niet meer gewoon. Die stilte, de natuur, het went zo sterk dat je tegen die dingen die je zo gewoon bent gewoon opziet! Het verstoorde danig mijn rust, dat gevoel had ik althans.
Na Ambert werd het rustiger, maar het was niet echt een interessant stuk. Ik was wel meo en was heel blij toen ik in Chaumont-le-Bourg aankwam. Ik logeerde in Le Prieuré, monastère dont les origines remontent au Xe siècle, situé au coeur du Livradois Forez dans le Puy de Dôme.
Het bed was schitterend (dat is de tweede keer op deze reis!). De bazin nam geregeld de tijd om met me te praten, al duurde het soms slechts enkele ogenblikken. Het deed deugd.
De eigenaar van de gîte waar ik de nacht had doorgebracht, had me uitgelegd hoe ik de tocht wat kon inkrimpen. Onderweg moest ik toch nog even vragen of ik juist zat. De dame in kwestie was zo vriendelijk om een eind met me mee te gaan tot ik opnieuw op een Départementale was. Haar hond, Titan, vergezelde ons. Later vernam ik van M & M dat ze hen ook de weg had gewezen. Pèlerins hebben altijd een beentje voor.
In Job heb ik mijn drinkbus achtergelaten. 234 gr minder! De prijs om ze naar huis te sturen is evenveel als voor een nieuwe. Vandaar.
Het stukje weg van La Forie tot Ambert was echt wel rot. Een drukke weg. Dat was ik al lang niet meer gewoon. Die stilte, de natuur, het went zo sterk dat je tegen die dingen die je zo gewoon bent gewoon opziet! Het verstoorde danig mijn rust, dat gevoel had ik althans.
Na Ambert werd het rustiger, maar het was niet echt een interessant stuk. Ik was wel meo en was heel blij toen ik in Chaumont-le-Bourg aankwam. Ik logeerde in Le Prieuré, monastère dont les origines remontent au Xe siècle, situé au coeur du Livradois Forez dans le Puy de Dôme.
Het bed was schitterend (dat is de tweede keer op deze reis!). De bazin nam geregeld de tijd om met me te praten, al duurde het soms slechts enkele ogenblikken. Het deed deugd.
Ma. 28/04: Chabreloche - Beauchaud, zo'n 35 km verder.
Ondanks de goede raad van M & M ben ik tot Beauchaud gestapt. Zij waren 6 km eerder gestopt. Het was een rotdag wat het weer betreft: regen, regen en nog regen en dan nog koud ook.
Om 14 u ben ik gestopt in een auberge in Vollore-Montagne. Ik kon mijn vingers bijna niet meer bewegen en ik had bijna geen kracht meer in mijn handen. Met moeite kreeg ik mijn rugzak open. De grand café crème en de babbel met de bazin hielpen me de kou snel vergeten. Nadien had ik precies vleugeltjes. Vandaar allicht toch de vele kilometers.
Om 14 u ben ik gestopt in een auberge in Vollore-Montagne. Ik kon mijn vingers bijna niet meer bewegen en ik had bijna geen kracht meer in mijn handen. Met moeite kreeg ik mijn rugzak open. De grand café crème en de babbel met de bazin hielpen me de kou snel vergeten. Nadien had ik precies vleugeltjes. Vandaar allicht toch de vele kilometers.
Zo. 27/04: le Mayet-de-Montagne - Lavoine - GR3 tot Chabreloche
Om 8u30 stond frère Jean aan de kerk. Hij nam me mee voor 'le petit déjeuner'. Nadien zou hij me tot Lavoine voeren. Daar kon ik dan op Marcel en Micheline wachten. Ik wilde de GR3 ter hoogte van le Mayet nemen. Neen, neen, de knie moest eerst volledig in orde zijn. Het zou een extra rustdag zijn. Voor hij me in Lavoine afzette, liet hij alweer enkele dingen zien. O.a. 'l'horloge à eau ou à billes'. Geweldig. Ik heb enkele foto's genomen. Er zijn er maar drie in de wereld. De kerk is ook speciaal. De inwoners wilden een kerk, maar de bisschop wilde daar niet van weten. Dus bouwden en onderhielden ze zelf een kerk. Toen alle kerkelijke gebouwen door de staat werden opgeëist, gebeurde dit niet met deze kerk. Ze is nog altijd in het bezit van de dorpelingen. In het dorp woont ook nog Pierre. Hij is 18 jaar en het jongste gemeenteraadslid van Frankrijk. Voilà.
Toen ik aan de gîte de ski de fond aankwam, bleken de vogels reeds gevlogen. Ik was een dag te laat. Dus stapte ik 17 km verder voor de vereniging. Ik was wel even verloren gelopen. Ik had twee reeën de weg zijn oversteken. Ik fixeerde me op dat punt en hield mijn fototoestel klaar. Voor het geval dat ... Toen ik er geen meer zag, zocht ik naar sporen op de grond. Die heb ik niet gevonden. Door al die aandacht had ik een GR teken gemist. Dat maakte gelukkig maar een kilometer extra.
Kort voor de halte zag ik hen terug. Het was een blij weerzien. We vertrekken nooit samen en soms zien we elkaar een dagje niet. Maar er is telkens een moment van hereniging. Ook dat is eigen aan de camino. Al had ik deze keer de hulp ingeroepen van wat motorgeweld :-)
Toen ik aan de gîte de ski de fond aankwam, bleken de vogels reeds gevlogen. Ik was een dag te laat. Dus stapte ik 17 km verder voor de vereniging. Ik was wel even verloren gelopen. Ik had twee reeën de weg zijn oversteken. Ik fixeerde me op dat punt en hield mijn fototoestel klaar. Voor het geval dat ... Toen ik er geen meer zag, zocht ik naar sporen op de grond. Die heb ik niet gevonden. Door al die aandacht had ik een GR teken gemist. Dat maakte gelukkig maar een kilometer extra.
Kort voor de halte zag ik hen terug. Het was een blij weerzien. We vertrekken nooit samen en soms zien we elkaar een dagje niet. Maar er is telkens een moment van hereniging. Ook dat is eigen aan de camino. Al had ik deze keer de hulp ingeroepen van wat motorgeweld :-)
Za. 26/04 Op weg naar de hereniging met Marcel en Micheline.
l'Abbaye de Notre Dame de Sept Fons - Dompierre-sur-Bresbe - Vaumas - Chavroches - Lapalisse - le Breuil - le Mayet-de- Montagne
Via de Départementale probeerde ik dichter bij hen te geraken. Ik probeerde opnieuw de knie niet te overbelasten en maakte er een afwisselende tocht van. Te voet, auto-stop, te voet, ... Uiteindelijk heb ik die dag zo'n 20 km te voet afgelegd en zo'n 30 km via auto-stop. In Lapalisse was ik rond de middag. Na het eten bezocht ik een heel mooie kerk en nam wat foto's van het kasteel.
In le Mayet-de-Montagne probeerde ik opnieuw 'chez les habitants'. Maar het is hier erg moeilijk. Ik werd doorverwezen naar de pastoor. Daar was nog iemand anders. Het was frère Jean, een Mariniste(s) (!vorige keer was het Marianistes !). Hij deed al het mogelijke. Zelf kon hij mij niet te logeren leggen omdat hij een vergadering had. Na wat zoeken werd het uiteindelijk toch een kamer. Het was 28 euro! Hij wist dat het veel was en gaf me 20 euro, zijn aandeel voor Saint-Jacques. Ik zei hem dat ik niet 'pauvre' was. Uiteindelijk kwamen we tot een akkoord. De helft was oké. Toen dat in orde was, speelde hij nog wat voor gids en reed me rond. Een echte Fransman, trots op zjn streek. Hij liet me de prachtige kerk ! zien van Châtel-Montagne. Vervolgens het middelpunt van het Europa van de 12 namelijk Saint-Clément. Daar staat ook een kopie van een verschijning van een wenende Maagd Maria aan 2 kinderen. Het echte beeld bevindt zich ergens in de Alpen. Het is het tweede grootste bedevaartsoord van Frankrijk. Geweldige kerel!
Via de Départementale probeerde ik dichter bij hen te geraken. Ik probeerde opnieuw de knie niet te overbelasten en maakte er een afwisselende tocht van. Te voet, auto-stop, te voet, ... Uiteindelijk heb ik die dag zo'n 20 km te voet afgelegd en zo'n 30 km via auto-stop. In Lapalisse was ik rond de middag. Na het eten bezocht ik een heel mooie kerk en nam wat foto's van het kasteel.
In le Mayet-de-Montagne probeerde ik opnieuw 'chez les habitants'. Maar het is hier erg moeilijk. Ik werd doorverwezen naar de pastoor. Daar was nog iemand anders. Het was frère Jean, een Mariniste(s) (!vorige keer was het Marianistes !). Hij deed al het mogelijke. Zelf kon hij mij niet te logeren leggen omdat hij een vergadering had. Na wat zoeken werd het uiteindelijk toch een kamer. Het was 28 euro! Hij wist dat het veel was en gaf me 20 euro, zijn aandeel voor Saint-Jacques. Ik zei hem dat ik niet 'pauvre' was. Uiteindelijk kwamen we tot een akkoord. De helft was oké. Toen dat in orde was, speelde hij nog wat voor gids en reed me rond. Een echte Fransman, trots op zjn streek. Hij liet me de prachtige kerk ! zien van Châtel-Montagne. Vervolgens het middelpunt van het Europa van de 12 namelijk Saint-Clément. Daar staat ook een kopie van een verschijning van een wenende Maagd Maria aan 2 kinderen. Het echte beeld bevindt zich ergens in de Alpen. Het is het tweede grootste bedevaartsoord van Frankrijk. Geweldige kerel!
Bernard s'occupait de moi à l'Abbaye Notre Dame de Sept Fons
Bernard is 65 jaar oud, heeft iets met rhumatologie te maken, is met pensioen en studeert nu theologie bij paters jezuïeten. Hij had het gesprek dat ik 's ochtends had met Marcel en Micheline opgevangen. Hij wilde me blijkbaar helpen. Dat heeft hij ook gedaan.
Overzicht:
donderdagochtend
Eerste babbel over wat we doen, wie we zijn, onze gezamenlije link met de paters jezuïeten en dergelijke van ongeveer 9u tot 11u.30. Toen heb ik gezegd dat ik wat wilde gaan rusten.
donderdagmiddag
Om twee uur, misschien iets vroeger, kwam hij me zeggen dat we naar Moulins, zo'n 33 km verder, moesten. Om drie uur zou er een radiografie genomen worden van mijn knie. De paers gaan daar ook en daardoor kreeg ik voorrang :-).
Om vijf uur was het klaar. Dan heeft hij me rondgeleid in Moulins. Hij heeft gebabbeld van twee uur tot we rond zeven uur dertig terug in de abdij waren. De enige stilte was tijdens de consultatie.
Te laat voor het avondeten, maar we mochten toch nog snel een hap eten.
vrijdag hele dag
Bertrand had een afspraak geregeld met Dr. B. Pallot-Prades. Een realtie van hem. We moesten naar Saint-Etienne, zo'n 165 km. Eerst even langs Paray-le-Monial, zijn geboortedorp. Later op de dag zouden we er nog uitstappen. Om 9u vertrokken, om 11u30 waren we bij deze dame. Zij was vol lof over hem. Ze hadden elkaar de laatste vijftien jaar niet meer gezien. Ze nam haar tijd voor het onderzoek en bevestigde de tips van Dr. Leblanc. Ik geraak normaal gezien waar ik wens te zijn :-). Even eten in Saint-Etienne. Daarna een extra bâton gekocht en een drink'zak' met een heel lang rietje :-) en hop naar huis. Maar Bertrand kende de weg terug niet zo goed. Dus af en toe rond puntje extra draaien. Heel de tijd bleef hij praten. Ik was op. Zij noemen het: "Je vous ai rasé". Dat heeft hij me onderweg verteld. Dan nog terug naar zijn geboortedorp. Daar snel even een museum binnen om een 'glimlachende Christus aan het kruis' te zien. Hij heeft er een werk over gemaakt. We waren alweer te laat voor het avondeten, maar mochten ook nu nog snel wat naar binne spelen.
Ik was echt op. Heel de tijd luisteren én inhoudelijk op hoog niveau. Hij is een 'surdoué' (haut potentiel). Dat zei hij zelf. Ik kan het beamen. Het werd me te veel.
Bertrand is ontzettend goed voor mij geweest. Dat kan ik niet ontkennen. Maar ik heb er wel wat voor over moeten hebben. Nu goed, ik was bang voor de stilte. Hierboven hebben ze dan maar voor het tegenovergestelde gezorgd. Dat zal me leren :-).
Betalen hoefde ik enkel de radiologie. In ruil moet ik Bernard heel goed ontvangen wanneer hij een voet zet in ons landje. Het is beloofd.
Overzicht:
donderdagochtend
Eerste babbel over wat we doen, wie we zijn, onze gezamenlije link met de paters jezuïeten en dergelijke van ongeveer 9u tot 11u.30. Toen heb ik gezegd dat ik wat wilde gaan rusten.
donderdagmiddag
Om twee uur, misschien iets vroeger, kwam hij me zeggen dat we naar Moulins, zo'n 33 km verder, moesten. Om drie uur zou er een radiografie genomen worden van mijn knie. De paers gaan daar ook en daardoor kreeg ik voorrang :-).
Om vijf uur was het klaar. Dan heeft hij me rondgeleid in Moulins. Hij heeft gebabbeld van twee uur tot we rond zeven uur dertig terug in de abdij waren. De enige stilte was tijdens de consultatie.
Te laat voor het avondeten, maar we mochten toch nog snel een hap eten.
vrijdag hele dag
Bertrand had een afspraak geregeld met Dr. B. Pallot-Prades. Een realtie van hem. We moesten naar Saint-Etienne, zo'n 165 km. Eerst even langs Paray-le-Monial, zijn geboortedorp. Later op de dag zouden we er nog uitstappen. Om 9u vertrokken, om 11u30 waren we bij deze dame. Zij was vol lof over hem. Ze hadden elkaar de laatste vijftien jaar niet meer gezien. Ze nam haar tijd voor het onderzoek en bevestigde de tips van Dr. Leblanc. Ik geraak normaal gezien waar ik wens te zijn :-). Even eten in Saint-Etienne. Daarna een extra bâton gekocht en een drink'zak' met een heel lang rietje :-) en hop naar huis. Maar Bertrand kende de weg terug niet zo goed. Dus af en toe rond puntje extra draaien. Heel de tijd bleef hij praten. Ik was op. Zij noemen het: "Je vous ai rasé". Dat heeft hij me onderweg verteld. Dan nog terug naar zijn geboortedorp. Daar snel even een museum binnen om een 'glimlachende Christus aan het kruis' te zien. Hij heeft er een werk over gemaakt. We waren alweer te laat voor het avondeten, maar mochten ook nu nog snel wat naar binne spelen.
Ik was echt op. Heel de tijd luisteren én inhoudelijk op hoog niveau. Hij is een 'surdoué' (haut potentiel). Dat zei hij zelf. Ik kan het beamen. Het werd me te veel.
Bertrand is ontzettend goed voor mij geweest. Dat kan ik niet ontkennen. Maar ik heb er wel wat voor over moeten hebben. Nu goed, ik was bang voor de stilte. Hierboven hebben ze dan maar voor het tegenovergestelde gezorgd. Dat zal me leren :-).
Betalen hoefde ik enkel de radiologie. In ruil moet ik Bernard heel goed ontvangen wanneer hij een voet zet in ons landje. Het is beloofd.
L'Abbaye Notre Dame de Sept Fons
Een oord van stilte en gebed. De Trappisten staan elke dag om 3u15 op en brengen de dag door met bidden en werken. De stilte is erg voornaam. Ook hier ben ik enkele keren naar een gebedsmoment of een eucharistieviering geweest. Het was opnieuw een rijke ervaring. Er waren een vijftigtal broeders en paters ( ze zijn ongeveer met 70). Hen horen zingen is echt de moeite.
Toen Alix me had afgezet aan de poort, kreeg ik een krop in de keel. Drie dagen! Bovendien sprak die stilte me door de gegeven omstandigheden niet aan. Wat anders geen probleem zou geweest zijn. Die dag heb ik veel verdriet gehad. 's Avonds kwamen Marcel en Micheline toe. Veel tijd voor een babbel was er niet. Vrouwen zijn niet toegelaten binnen de muren. Koppels slapen dus net buiten de muren. Aangezien de broeders vroeg gaan slapen en de poort wordt gesloten, bleef er niet veel tijd over om te babbelen. Telkens opnieuw vulden mijn ogen zich met tranen. Ook de volgende ochtend toen Marcel en Micheline verder trokken.
Stilaan werd de rust van de abdij ook mijn rust. maar spijtig genoeg werd het een stilte en een rust van korte duur.
Toen Alix me had afgezet aan de poort, kreeg ik een krop in de keel. Drie dagen! Bovendien sprak die stilte me door de gegeven omstandigheden niet aan. Wat anders geen probleem zou geweest zijn. Die dag heb ik veel verdriet gehad. 's Avonds kwamen Marcel en Micheline toe. Veel tijd voor een babbel was er niet. Vrouwen zijn niet toegelaten binnen de muren. Koppels slapen dus net buiten de muren. Aangezien de broeders vroeg gaan slapen en de poort wordt gesloten, bleef er niet veel tijd over om te babbelen. Telkens opnieuw vulden mijn ogen zich met tranen. Ook de volgende ochtend toen Marcel en Micheline verder trokken.
Stilaan werd de rust van de abdij ook mijn rust. maar spijtig genoeg werd het een stilte en een rust van korte duur.
Wil iemand mijn BLOG op school doorgeven aub.
Blijkbaar waren mijn papiertjes met info over mijn blog niet duidelijk. ik had ze opgehangen voor de paasvakantie. Misschien kan een collega mijn blogadres aan de valven hangen (iets groter dan normaal): moeri.blogspot.com. Bedankt
Wo., do., vr. 23 - 25/04 l'abbaye de Sept Fons (les Trappes), Dompierre-sur-Bresbe
Alix had de vorige avond twee dingen gezegd. In het dorp was een huisdokte, Dr. Leblanc, die ook op de hoogte was van knieletsels en dergelijke. Het was zijn specialisatie. Hij had raadpleging vanaf 8u30. Ze was tevens bereid om me naar Bourbon-Lancy te voeren. Dat was normaal mijn volgende halte.
Om 8u was ik ter plekke. Conclusie: nog altijd 'le syndrome retulien'. Advies: 48 u. rust,een genouillère, rugzak lichter, twee bâtons ipv één en veel, heel veel water drinken. Dat laatste was ik met die vele regen vergeten. Al moet ik zeggen dat ik tijdens het stappen niet veel regen heb gehad.
Nadien ging ik naar de post. De notaris zag me en zei dat ik de andere richting uitmoest. Ik zei dat ik eerst naar de post moest. Hij reed verder. Na de post trok ik richting Alix. Alweer de notaris, alweer de verkeerde richting. Weet ik, maar eerst Alix, dus reed hij door. Iemand stopte met de wagen. Het was de heer die ik bij de dokter in de wachtzaal had gezien en bij de apotheker had weergezien. Hij vroeg of hij me ergens naartoe kon brengen. Lief hé, maar ik had een afspraak met Alix :-).
Alix bracht me dan maar ineens naar l'Abbaye de Sept Fons. Geweldige dame! Le hasard n'existe toujours pas! Le hasard, c'est Dieu qui voyage incognito!
Om 8u was ik ter plekke. Conclusie: nog altijd 'le syndrome retulien'. Advies: 48 u. rust,een genouillère, rugzak lichter, twee bâtons ipv één en veel, heel veel water drinken. Dat laatste was ik met die vele regen vergeten. Al moet ik zeggen dat ik tijdens het stappen niet veel regen heb gehad.
Nadien ging ik naar de post. De notaris zag me en zei dat ik de andere richting uitmoest. Ik zei dat ik eerst naar de post moest. Hij reed verder. Na de post trok ik richting Alix. Alweer de notaris, alweer de verkeerde richting. Weet ik, maar eerst Alix, dus reed hij door. Iemand stopte met de wagen. Het was de heer die ik bij de dokter in de wachtzaal had gezien en bij de apotheker had weergezien. Hij vroeg of hij me ergens naartoe kon brengen. Lief hé, maar ik had een afspraak met Alix :-).
Alix bracht me dan maar ineens naar l'Abbaye de Sept Fons. Geweldige dame! Le hasard n'existe toujours pas! Le hasard, c'est Dieu qui voyage incognito!
Alix et Isabelle, Raymond et le notaire (Issy-l'Evêque)
Ik liep langs een groot ommuurd domein. Door een toegangsdeur zag ik een dame met een Labrador. Ik riep haar en vroeg raad. Wat met de hond? En waar vind ik 'le refuge paroissial'? De honden waren ondertussen al met elkaar kennis aan het maken, gescheiden door de toegangsdeur. In die korte babbel nodigde Alix met uit voor 'le dîner'. Zo maar. Het maakte mijn dag goed. De knie was er natuurlijk nog, maar het deed zoveel deugd. Le chemin, mon chemin continue!!! Om 19u30 werd ik verwacht.
Ik ging verder ... met het hondje. De refuge bevond zich vlakbij de kerk. Een klein Romaans kerkje. Geweldig mooi vond ik het. Ik ging het kerkje binnen en ik weet niet wat er gebeurde. Ik begon gewoon te wenen. Dat kleine kerkje het ontroerde me zo sterk! ...
Later vernam ik dat St.-Jacques de Compostelle de patroonheilige is.
Ik verliet het kerkje en stapte naar het plein. Daar sprak een oudere man mij aan. Hij heet Raymond. Hij nodigde me uit om samen met hem iets te gaan drinken. Ik viel van de ene in de andere verrassing. Nadien reed hij me tot bij de verantwoordelijke van de refuge, een notaris.
's Avonds ging ik naar Alix. Er was nog een dochter van een vriendin van haar, Isabelle. Zij woont in Parijs, maar komt daar proefwerken voorbereiden. Het is er rustig. Het werd een heel fijne avond. Na het eten trokken we naar het salon. Daar had ze de open haard aangestoken. Wie de inrichting van de Franse huizen wat kent, die kan zich een beetje voorstellen hoe dat grote huis is aangekleed. Het is geen kritiek. Het is gewoon de Franse stijl van mensen die wel wat geld hebben of hadden.
Gezeten aan de open haard is er verder over mijn camino gepraat en uiteraard mijn stokje in de wiel, mijn knie. Dat werd het verhaal voor de volgende dag.
Ik ging verder ... met het hondje. De refuge bevond zich vlakbij de kerk. Een klein Romaans kerkje. Geweldig mooi vond ik het. Ik ging het kerkje binnen en ik weet niet wat er gebeurde. Ik begon gewoon te wenen. Dat kleine kerkje het ontroerde me zo sterk! ...
Later vernam ik dat St.-Jacques de Compostelle de patroonheilige is.
Ik verliet het kerkje en stapte naar het plein. Daar sprak een oudere man mij aan. Hij heet Raymond. Hij nodigde me uit om samen met hem iets te gaan drinken. Ik viel van de ene in de andere verrassing. Nadien reed hij me tot bij de verantwoordelijke van de refuge, een notaris.
's Avonds ging ik naar Alix. Er was nog een dochter van een vriendin van haar, Isabelle. Zij woont in Parijs, maar komt daar proefwerken voorbereiden. Het is er rustig. Het werd een heel fijne avond. Na het eten trokken we naar het salon. Daar had ze de open haard aangestoken. Wie de inrichting van de Franse huizen wat kent, die kan zich een beetje voorstellen hoe dat grote huis is aangekleed. Het is geen kritiek. Het is gewoon de Franse stijl van mensen die wel wat geld hebben of hadden.
Gezeten aan de open haard is er verder over mijn camino gepraat en uiteraard mijn stokje in de wiel, mijn knie. Dat werd het verhaal voor de volgende dag.
Di. 22/04: Larochemillay - Luzy - Issy-l'Evêque
In Luzy stuurde ik 1,5 kilo naar huis. Alle beetjes helpen, nietwaar?! Na de middagpauze trok ik verder. Het werd een moeilijk stuk. Het parcours zelf was niet zo moeilijk, maar de sneel afdaling eiste haar tol. Nieuw element: ik had geregeld het gevoel alsof ik eender welk moment door mijn knie kon zakken. Het maakte me radeloos, onzeker en bang. Compostella leek opeens zover weg. Twijfel alom. Ik steunde zoveel mogelijk op mijn bâton en nam mijn tijd (in zo'n situatie kan ik plots mijn tijd nemen).
Onderweg kwam ik twee keer een hond tegen. De eerste keer schoot een grote zwarte hond naar me toe. Ik reageerde rustig, zei enkele woordjes en keek niet naar de hond. Ik liet hem wat snuffelen. Gevolg: hij wilde met me spelen. Oef!
Verderop kwam een klein, vinnig, moddervuil hondje op me af. Hij kwam van een boerderij een eindje verder. Hij sprong al blaffend tegen me aan, even laten snuffelen, even strelen en hop, weg was ie. Dat deed hij de hele tijd door tot we in Issy waren. Hij volgde me de hele tijd. Eerts vond ik dat leuk, een kameraadje. Later begon ik me zorgen te maken. Zou hij nog zijn stalletje vinde? Telkens opnieuw verdween hij, kwam terug, vloog tegen me aan, even strelen en hop. Hij werd zelfs bijna aangereden door een politieauto.
Dit hondje was allicht de reden van het volgende. Lees in een volgend bericht.
Onderweg kwam ik twee keer een hond tegen. De eerste keer schoot een grote zwarte hond naar me toe. Ik reageerde rustig, zei enkele woordjes en keek niet naar de hond. Ik liet hem wat snuffelen. Gevolg: hij wilde met me spelen. Oef!
Verderop kwam een klein, vinnig, moddervuil hondje op me af. Hij kwam van een boerderij een eindje verder. Hij sprong al blaffend tegen me aan, even laten snuffelen, even strelen en hop, weg was ie. Dat deed hij de hele tijd door tot we in Issy waren. Hij volgde me de hele tijd. Eerts vond ik dat leuk, een kameraadje. Later begon ik me zorgen te maken. Zou hij nog zijn stalletje vinde? Telkens opnieuw verdween hij, kwam terug, vloog tegen me aan, even strelen en hop. Hij werd zelfs bijna aangereden door een politieauto.
Dit hondje was allicht de reden van het volgende. Lees in een volgend bericht.
Ma. 21/04: Gîte des Fleurs - Larochemillay par le Mont Beuvray
Florence qui dirige le gîte me dt: "Vous êtes bien motivé! Je le sens! Je suis sûr que vous allez réussir. Je sens que vous allez arriver à Saint-Jacques!"
Het verblijf had me deugd gedaan. Met Florence een aangename babbel gehad. Zij is ook fier op haar voornaam. Ze vindt trouwens dat onze beide namen naar een stuk geschiedenis verwijzen :-). Ik ben de volgende dag met een heel bijzonder gelukkig hartje vertrokken.
Het werd een mooie dagtocht met o.a. 'l'Oppidum de Bibracto' en een onvoorstelbaar prachtig panorama vanop de top van de Mont Beuvray.
Le mont Beuvray qui culmine à 821 m fait partie du massif du Morvan, en Bourgogne, France. Le mont Beuvray est réputé pour avoir abrité à son sommet la ville/oppidum de Bibracte, capitale économique, religieuse et politique des Éduens, peuple gaulois allié de Rome.En 52 avant J.C. Vercingétorix y fut proclamé chef des Gaules coalisés, et César, après sa victoire d'Alésia, y passa l'hiver à rédiger les Commentaires sur la Guerre des Gaules.
De afdaling was vrij lang en vrij stevig. Ons Peterke, één van die ikjes, heeft de afdaling wat te snel genomen. Resultaat: idd, alweer de knie. Nu het net zo goed ging.
In Larochemillay verbleef ik samen met Marcel en Micheline in de gîte d'étape communal. Het was een vrij verzorgde gîte. Ik besloot om de volgende dag de GR 13 links te laten liggen en via kleine wegen een een Départementale naar Issy-l'Evêque te gaan.
Het verblijf had me deugd gedaan. Met Florence een aangename babbel gehad. Zij is ook fier op haar voornaam. Ze vindt trouwens dat onze beide namen naar een stuk geschiedenis verwijzen :-). Ik ben de volgende dag met een heel bijzonder gelukkig hartje vertrokken.
Het werd een mooie dagtocht met o.a. 'l'Oppidum de Bibracto' en een onvoorstelbaar prachtig panorama vanop de top van de Mont Beuvray.
Le mont Beuvray qui culmine à 821 m fait partie du massif du Morvan, en Bourgogne, France. Le mont Beuvray est réputé pour avoir abrité à son sommet la ville/oppidum de Bibracte, capitale économique, religieuse et politique des Éduens, peuple gaulois allié de Rome.En 52 avant J.C. Vercingétorix y fut proclamé chef des Gaules coalisés, et César, après sa victoire d'Alésia, y passa l'hiver à rédiger les Commentaires sur la Guerre des Gaules.
De afdaling was vrij lang en vrij stevig. Ons Peterke, één van die ikjes, heeft de afdaling wat te snel genomen. Resultaat: idd, alweer de knie. Nu het net zo goed ging.
In Larochemillay verbleef ik samen met Marcel en Micheline in de gîte d'étape communal. Het was een vrij verzorgde gîte. Ik besloot om de volgende dag de GR 13 links te laten liggen en via kleine wegen een een Départementale naar Issy-l'Evêque te gaan.
Ik lees jullie reacties hoor ! Je lis les messages que vous m'envoyez par le blog !
Uiteraard lees ik al jullie reacties! Het doet me bijzonder veel deugd! Doe gerust verder. Ook dat is voor mij een fijne ervaring!
Si vous réagissez, soyez certain que je lis votre message.
Si vous réagissez, soyez certain que je lis votre message.
dinsdag 29 april 2008
Evelien, ik heb eergisteren je berichtje pas gelezen.
De volgende dag, gisteren, heb ik in Lauzerte een kaarsje aangestoken, samen met een kusje en een gebedje.
Graag gedaan!!
Graag gedaan!!
zondag 20 april 2008
Stapschoenen oké en knie ook!
Sinds ik de Morvan doorkruis, is de knie in orde. Het is fantastisch om lichamelijk vrij van 'pijn' te zijn. Af en toe voel ik wel iets en ik weet dat de knie een kwetsbare plek is/blijft. Maar ondertussen heb ik toch al wel wat kilometers afgelegd in de Morvan. Dat stemt me dus toch wel wat geruster dan in het begin.
Bedankt aan allen die een berichtje achterlaten. Voor mij is het altijd fijn om lezen. Ik vind het geweldig hoe jullie mij volgen en ben jullie enorm dankbaar.
Bedankt aan allen die een berichtje achterlaten. Voor mij is het altijd fijn om lezen. Ik vind het geweldig hoe jullie mij volgen en ben jullie enorm dankbaar.
A mes amis francophones! (suite)
Me voilà en route depuis presqu'un mois déjà! Je poursuis toujours mon chemin, la route que j'ai choisie. Après avoir passé une belle journée à Troyes (merci Boris pour m'avoir prêté ton studio !!), une belle ville qui me plaît beaucoup et après y avoir vu le film fantastique 'Bienvenue chez les CHT'IS', je suis allé à Flogny-la-Chapelle. Là, j'ai été hébergé chez Sylvie et Gérard Govin. Ceci grâce à l'aide d'amis à eux, Michel et Françoise Verger. Soirée inoubliable! Gérard est venu me chercher chez les Verger. On est allé acheter du fromage dans une ferme où l'on fait des fromages de lait de vaches. Puis on est allé acheter du Chablis chez un viticulteur. Ainsi j'ai eu l'occasion de pouvoir déguster du bon Chablis! Après avoir pris une douche on est allé à une réunion d'amis. Ils étaient quinze (à peu près). On a passé une très bonne soirée amicale. On a beaucoup ri, bien mangé et on a bavardé beaucoup. On est rentré après une heure du matin!!
Le lendemain je suis allé à Chablis où j'ai rencontré pour la première fois sur mon chemin des pèlerins. Aris d'Arnhem (Pays-Bas), Micheline et Marcel deux Belges du côté de Dinant et Olivier et Céline de Lille.
A Chablis j'ai aussi bu du bon Chablis.
Lundi, je me suis arrêté à Arcy-sur-Cure. J'ai logé chez Lucien et Bridgette Castera, un couple très sympa. Dominique, leur fils, a trois ans. C'est un petit garçon très ouvert et très gentil. Bridgette est Américaine. Depuis quelques années ils font chambres d'hôtes, surtout pour des curés, des missionnaires et des pasteurs. Bridgette est une bonne cuisinière. Tous les deux, ils m'ont bien soigné et j'ai eu l'occasion de bavarder beaucoup avec eux.
Après, c'était Vézelay, point de départ des rois de France qui se rendaient en pèlerinage. Comme elle est si belle, la basilique Sainte-Madeleine!!!
Un jour de repos pour que je puisse jouir pleinement de ce lieu spirituel! J'ai participé aux Vêpres et à la messe. Les chants des frères et sœurs de Jérusalem sont vraiment magnifiques. J'ai aussi dîné deux fois avec les frères, en silence. Là, j'ai aussi reçu la bénédiction des pèlerins.
Jeudi matin (le 17 avril) Céline et Olivier qui m'ont fait compagnie à Vézelay, sont rentrés. Chaque année, ils font une partie du chemin.
Pour moi, la traversée du Morvan a commencé. Aujourd'hui je me trouve tout près de Saint-Prix. J'ai fait plus de 100 km en quatre jours (Montigny-l'Eglise / Lac des Settons / Athez / Gîte des Fleurs au lieu-dit la Rivière). Je suis le GR 13 et parfois de petites routes. Tout est calme ici. C'est une belle région.
Tout le long du chemin, les fleurs tapissent ma route.
Tout le long du chemin, le chant des oiseaux me chauffe le cœur.
Tout le long du chemin, je vis des rencontres enrichissantes.
J'ai retrouvé l'enfant qui fait parti de moi-même! J'ai pensé à François d'Assise qu'on voit souvent entouré d'oiseaux.
Un nouvel événement: d'autres pèlerins. La question qui m'occupe: Comment est-ce que je continue à être pèlerin sans que je me sente influencé par d'autres pèlerins? Comment est-ce que je reste fidèle à mon propre chemin?
Et Dieu? "Dieu est là où on le laisse entrer." (sagesse hassidique)
Le lendemain je suis allé à Chablis où j'ai rencontré pour la première fois sur mon chemin des pèlerins. Aris d'Arnhem (Pays-Bas), Micheline et Marcel deux Belges du côté de Dinant et Olivier et Céline de Lille.
A Chablis j'ai aussi bu du bon Chablis.
Lundi, je me suis arrêté à Arcy-sur-Cure. J'ai logé chez Lucien et Bridgette Castera, un couple très sympa. Dominique, leur fils, a trois ans. C'est un petit garçon très ouvert et très gentil. Bridgette est Américaine. Depuis quelques années ils font chambres d'hôtes, surtout pour des curés, des missionnaires et des pasteurs. Bridgette est une bonne cuisinière. Tous les deux, ils m'ont bien soigné et j'ai eu l'occasion de bavarder beaucoup avec eux.
Après, c'était Vézelay, point de départ des rois de France qui se rendaient en pèlerinage. Comme elle est si belle, la basilique Sainte-Madeleine!!!
Un jour de repos pour que je puisse jouir pleinement de ce lieu spirituel! J'ai participé aux Vêpres et à la messe. Les chants des frères et sœurs de Jérusalem sont vraiment magnifiques. J'ai aussi dîné deux fois avec les frères, en silence. Là, j'ai aussi reçu la bénédiction des pèlerins.
Jeudi matin (le 17 avril) Céline et Olivier qui m'ont fait compagnie à Vézelay, sont rentrés. Chaque année, ils font une partie du chemin.
Pour moi, la traversée du Morvan a commencé. Aujourd'hui je me trouve tout près de Saint-Prix. J'ai fait plus de 100 km en quatre jours (Montigny-l'Eglise / Lac des Settons / Athez / Gîte des Fleurs au lieu-dit la Rivière). Je suis le GR 13 et parfois de petites routes. Tout est calme ici. C'est une belle région.
Tout le long du chemin, les fleurs tapissent ma route.
Tout le long du chemin, le chant des oiseaux me chauffe le cœur.
Tout le long du chemin, je vis des rencontres enrichissantes.
J'ai retrouvé l'enfant qui fait parti de moi-même! J'ai pensé à François d'Assise qu'on voit souvent entouré d'oiseaux.
Un nouvel événement: d'autres pèlerins. La question qui m'occupe: Comment est-ce que je continue à être pèlerin sans que je me sente influencé par d'autres pèlerins? Comment est-ce que je reste fidèle à mon propre chemin?
Et Dieu? "Dieu est là où on le laisse entrer." (sagesse hassidique)
Do. 17/04 - Zo. 20/04 Vézelay - Montigny-l'Eglise - Lac des Settons (la Faye) - Athez - Gîte des Fleurs au lieu-dit La Rivière
La Rivière (3 km voor Saint-Prix)
Zie me omringd door water en ik denk aan 'Een eeuw in het water'.
Hoor me omringd door vogels en ik denk aan Franciscus van Assise.
Zie me omringd door bossen en ik denk aan Tancrémont.
Weet me omringd door Hem en ik bid.
En in het bos heb ik uitgeroepen hoezeer ik hou van mijn naam: PETER!
Toen die gedachte bij me opkwam, nam ik het kleine boekje 'L'Evangile de Luc'. Ik had het samen met een broodje gekregen toen ik de pelgrimszegen ontving in de baseliek Sainte-Madeleine in Vézelay (7 u. 's morgens- la Fraternité des frères et soeurs de Jérusalem).
Ik sloeg ene willekeurig blad open en begon al stappend te lezen. Luc 6, 6-20. Jezus begaf zich naar de berg en riep zijn volgelingen. Hij koos er 12 uit die Hij apostelen noemde: "Simon qu'il nomma Pierre"! Quelle heureuse coïncidence!
PS: Haak nu niet af beste lezer en blijf me verder volgen. Het heeft zijn plaats op deze tocht, ook dit wat ik hier doe. Gun het me zonder te (ver)oordelen!
Zie me omringd door water en ik denk aan 'Een eeuw in het water'.
Hoor me omringd door vogels en ik denk aan Franciscus van Assise.
Zie me omringd door bossen en ik denk aan Tancrémont.
Weet me omringd door Hem en ik bid.
En in het bos heb ik uitgeroepen hoezeer ik hou van mijn naam: PETER!
Toen die gedachte bij me opkwam, nam ik het kleine boekje 'L'Evangile de Luc'. Ik had het samen met een broodje gekregen toen ik de pelgrimszegen ontving in de baseliek Sainte-Madeleine in Vézelay (7 u. 's morgens- la Fraternité des frères et soeurs de Jérusalem).
Ik sloeg ene willekeurig blad open en begon al stappend te lezen. Luc 6, 6-20. Jezus begaf zich naar de berg en riep zijn volgelingen. Hij koos er 12 uit die Hij apostelen noemde: "Simon qu'il nomma Pierre"! Quelle heureuse coïncidence!
PS: Haak nu niet af beste lezer en blijf me verder volgen. Het heeft zijn plaats op deze tocht, ook dit wat ik hier doe. Gun het me zonder te (ver)oordelen!
Nieuwe ervaring: andere pelgrims, ook op weg, kruisen mijn pad.
Hoe ga ik om met deze nieuwe situatie? Of beter: hoe ga ik om met mezelf binnen deze nieuwe situatie? Welk ikje laat ik aan bod komen? Het ikje dat de ervaring volledig alleen wil beleven? Het ikje dat me 'stressig' maakt, dat zich opgejaagd weet. Het ikje dat toch maar voor de andere pelgrims wil blijven en desnoods een tandje bijsteekt. Het ikje dat in staat is om dit alles los te laten en verder aan de eigen weg wil timmeren?
Ik heb het gevoel dat ze willen presteren, ook op deze weg. Ik heb het gevoel dat ze soms alleen maar met zichzelf bezig zijn. Net zoals ouderen die een zee van tijd hebben, maar je toch het gevoel geven dat ze geen tijd hebben (bijvoorbeeld aan de kassa in de supermarkt). Ook zit ik met het beeld dat men me al in België heeft meegegeven: pelgrims die niet vroeg genoeg kunnen vertrekken om toch maar als eerste aan de volgende refugio te kunnen aankomen. Die bij het slapen gaan willen dat je stil bent en nietteveel friemelt aan plastieken zakjes, maar die 's morgens vroeg opstaan en geen respect meer tonen voor diegenen die misschien nog wat langer willen rusten. Oh, ik haat dat zo. Voor het eerst hoor ik pelgrims iets zeggen over reserveren. Op voorhand reserveren op je tocht is zekerheden inbouwen. Dat had ik nog nooit gedaan. En zie me nu, ik reserveer ook al. IK volg hier nu wel de raadgeveingen van een boekje dat ik heb gekocht ('Guide de poche du randonneur et du pèlerin Vézelay- Le Puy'), maar ik heb het er moeilijk mee. Ik voel ondertussen de kriebels weerom dat reserveren maar te laten voor wat het is.
Hoe blijf je trouw aan je wijze waarop je de weg bewandelt?
PS: Sorry voor taalgebruik, maar ik heb niet zoveel tijd.
Ik heb het gevoel dat ze willen presteren, ook op deze weg. Ik heb het gevoel dat ze soms alleen maar met zichzelf bezig zijn. Net zoals ouderen die een zee van tijd hebben, maar je toch het gevoel geven dat ze geen tijd hebben (bijvoorbeeld aan de kassa in de supermarkt). Ook zit ik met het beeld dat men me al in België heeft meegegeven: pelgrims die niet vroeg genoeg kunnen vertrekken om toch maar als eerste aan de volgende refugio te kunnen aankomen. Die bij het slapen gaan willen dat je stil bent en nietteveel friemelt aan plastieken zakjes, maar die 's morgens vroeg opstaan en geen respect meer tonen voor diegenen die misschien nog wat langer willen rusten. Oh, ik haat dat zo. Voor het eerst hoor ik pelgrims iets zeggen over reserveren. Op voorhand reserveren op je tocht is zekerheden inbouwen. Dat had ik nog nooit gedaan. En zie me nu, ik reserveer ook al. IK volg hier nu wel de raadgeveingen van een boekje dat ik heb gekocht ('Guide de poche du randonneur et du pèlerin Vézelay- Le Puy'), maar ik heb het er moeilijk mee. Ik voel ondertussen de kriebels weerom dat reserveren maar te laten voor wat het is.
Hoe blijf je trouw aan je wijze waarop je de weg bewandelt?
PS: Sorry voor taalgebruik, maar ik heb niet zoveel tijd.
Chablis (vervolg)
Chablis, op een zondag, leek een uitgestorven stadje. Het blijft me verbazen, keer op keer, hoe desolaat de dorpen hier in Frankrijk wel zijn. Heel de weg die ik heb afgelegd vanaf de grens tot ondertussen een groot deel van de Morvan: gesloten luiken, bijna niemand op straat, verlaten wegen en vaak geen winkels noch bar.
Film: "Bienvenue chez les CH'TIS"
Je l'ai vu à Troyes! Un film formidable, un histoire simple dans le bon sens, plein d'humour. J'ai ri du début jusqu'à la fin. Tout le monde en parle ici. Les CHT'IS sont les gens du Nord où il fait très froid, où il pleut tout le temps. Ce sont des gens peu sympas et arriérés. Voilà un peu l'image que ont les gens du Midi.
Un fonctionnaire de la poste et qui habite le Midi est obligé un jour d'aller travailler là-bas. Il sera le nouveau directeur. Quelle horreur pour lui!
Ce qui se passe alors ... allez-le voir! Vous allez reconnaître beaucoup de choses, comme on est tous des gens du Nord, là, où il pleut tout le temps, là, où il fait toujours froid.
Eh bien, je peux vous garantir une chose, vous ne serez pas déçus! Je m'adresse non seulement à mes collègues qui enseignent le français. Je m'adresse aux Flamands, aux Wallons, bref, à tout le monde.
Un fonctionnaire de la poste et qui habite le Midi est obligé un jour d'aller travailler là-bas. Il sera le nouveau directeur. Quelle horreur pour lui!
Ce qui se passe alors ... allez-le voir! Vous allez reconnaître beaucoup de choses, comme on est tous des gens du Nord, là, où il pleut tout le temps, là, où il fait toujours froid.
Eh bien, je peux vous garantir une chose, vous ne serez pas déçus! Je m'adresse non seulement à mes collègues qui enseignent le français. Je m'adresse aux Flamands, aux Wallons, bref, à tout le monde.
woensdag 16 april 2008
Di. 15/04: Arcy sur Cure tot Vézelay
Bewolkt, zon en wat regen. GR 654 gevolgd. Mooie tocht. Vertrokken met zon en nevelslierten. Het begon met een klim. De natuur was prachtig. Op een bepaald moment kwam ons klein Peterke boven. Als een klein kind hapte ik naar de nevelslierten en ik lachte om dit geluk. Ik was onvoorstelbaar gelukkig. Die kleine Peter, wat is het fijn hem weer even te ontmoeten. Ik stapte verder. Genoot van de dingen om me heen. Op een bepaald moment merkte ik dat ik me eigenlijk haastte. Het was mijn ritme niet van de voorbije weken. Eén van mijn ikjes had de bovenhand gehaald en domineerde de situatie. Het ikje dat eerst wil zijn, dat niet wil onderdoen. Ik zat in een nieuw gegeven: andere pelgrims. Het bezorgde me stress, het jaagde me op. Een nieuw gegeven waar ik moet leren mee omgaan. Dit was niet wat ik wilde. Ik vertraagde. Ik stopte en ... ik hoorde wat ik even niet meer had gehoord: het geluid van de natuur, de vogeltjes!!! Ik vertel er later nog over. Nog wat verder dacht ik opnieuw aan dat klein Petertje, mijn kleine Petertje en ik begon heel diep te snikken. Dat Petertje dat ik al zo dikwijls had weggeduwd, in een hoekje had gezet. Wat een diep verdriet bracht dit teweeg. Ik heb hem zo lief, dat ventje. Ik vergeet te vaak aandacht aan hem te schenken.
Onderweg nog onthaald op koffie door een koppel dat zich ontfermt over pelgrims. Dat is hun chemin vers St. Jacques!
Nu zit ik in Vézelay. Ik heb geroepen toen ik de kerk op de heuvel zag. Ik heb het uitgeschreeuwd. Wat een ervaring!
Momenteel verblijf ik bij les Fraternités Monastiques de Jérusalem. Een nieuwe ervaring. Ik heb samen met hen gegeten ... in stilte. Ik ben naar les Vêpres en de mis geweest. Ook ene nieuwe ervaring. Aan de ene kant les soeurs, aan de andere kant les frères. Ze zingen geweldig mooi en de basiliek is een pareltje. De manier waarop zij zitten is ook wel speciaal. Op hun knieën en met een klein bankje onder hun zitvlak. Het is alweer een ervaring.
Morgen vertrek ik opnieuw. Door de Morvan. Het worden zware, maar ook mooie tochten. Morgen krijg ik de zegen. De zegen voor les pèlerins. Het zal een emotioneel moment worden.
Het weer vandaag: prachtig: het had gevroren, de zon scheen, nevelslierten. Het is de hele dag zonnig geweest.
Aan alle lezers, aan vrienden, collega's, familie en speciaal aan Rit en Tim: heel veel liefs, een warme knuffel en BISOUS!!
Onderweg nog onthaald op koffie door een koppel dat zich ontfermt over pelgrims. Dat is hun chemin vers St. Jacques!
Nu zit ik in Vézelay. Ik heb geroepen toen ik de kerk op de heuvel zag. Ik heb het uitgeschreeuwd. Wat een ervaring!
Momenteel verblijf ik bij les Fraternités Monastiques de Jérusalem. Een nieuwe ervaring. Ik heb samen met hen gegeten ... in stilte. Ik ben naar les Vêpres en de mis geweest. Ook ene nieuwe ervaring. Aan de ene kant les soeurs, aan de andere kant les frères. Ze zingen geweldig mooi en de basiliek is een pareltje. De manier waarop zij zitten is ook wel speciaal. Op hun knieën en met een klein bankje onder hun zitvlak. Het is alweer een ervaring.
Morgen vertrek ik opnieuw. Door de Morvan. Het worden zware, maar ook mooie tochten. Morgen krijg ik de zegen. De zegen voor les pèlerins. Het zal een emotioneel moment worden.
Het weer vandaag: prachtig: het had gevroren, de zon scheen, nevelslierten. Het is de hele dag zonnig geweest.
Aan alle lezers, aan vrienden, collega's, familie en speciaal aan Rit en Tim: heel veel liefs, een warme knuffel en BISOUS!!
Ma 14/04: Chablis - Arcy sur Cure
Langs Préhy (veel regen en koude, verstijfde handen !), St Cyr les Colons, Vermenton, Lucy sur .., Bessy sur .. en Arcy sur Cure
Gelogeerd bij mensen van l'Eglise Evangélique. Hij Fransman en zij Amerikaanse. Veel gebabbeld, lekker gegeten, een fantastisch bed. De rest komt later.
Gelogeerd bij mensen van l'Eglise Evangélique. Hij Fransman en zij Amerikaanse. Veel gebabbeld, lekker gegeten, een fantastisch bed. De rest komt later.
zo. 13/04: Flogny - Chablis
Langs Méré, Fontenay près Chablis.
Ik hou het kort.
Andere pelgrims ontmoet. Micheline en Gérard uit België (tss Namen en Dinant), Aris uit Arnhem en Olivier en Céline uit Lille. We zijn 's avonds met vieren uit eten gegaan en hebben uiteraard geproefd van de Chablis. De rest vertel ik later.
Ik hou het kort.
Andere pelgrims ontmoet. Micheline en Gérard uit België (tss Namen en Dinant), Aris uit Arnhem en Olivier en Céline uit Lille. We zijn 's avonds met vieren uit eten gegaan en hebben uiteraard geproefd van de Chablis. De rest vertel ik later.
za. 12/04: Troyes - Chablis
Troyes verlaten. Bus genomen tot Evry le Château. Vandaar te voet tot Flogny la Chapelle. Een dame wilde me wel helpen, maar ik zat niet op de route en ze wilde me naar Tonnerre voeren met de wagen. Dat was de weg van les pèlerins. Ik heb haar vriendelijk bedankt en haar gezegd dat het niet dat was wat ik wilde. Als leraar Frans wil ik onder de Fransen komen en niet in een zaal liggen. Een zaal die misschien leeg is. Op dat vlak moet ik zeggen dat sommigen nogal koppig zijn in hun vastberadenheid dat ze jou op die weg helpen. Ik ben een pèlerin, mais pas comme les autres. Je suis aussi un prof qui veut en même temps améliorer son français et qui veut jouir des Français, des gens. C'est le contact qui m'est si cher!!!
Verder gevraagd. Uiteindelijk hebben Michel en Françoise Verger me verder geholpen. Ze hebben vrienden van hen opgebeld, Sylvie et Gérard Govin. Het werd een feest!!! Eerst kaas halen op een boerderij waar ze kaas maken. Nadien wijn halen en PROEVEN in de buurt van Chablis. En niet één glaasje hoor, maar ... :-). Dan even douchen en hop, naar een maandelijkse bijeenkomst van een vijftiental vrienden. Daar was het dîner. Gelachen, gefeest, gepraat, ... en na 1u 's nachts het bedje in.
Verder gevraagd. Uiteindelijk hebben Michel en Françoise Verger me verder geholpen. Ze hebben vrienden van hen opgebeld, Sylvie et Gérard Govin. Het werd een feest!!! Eerst kaas halen op een boerderij waar ze kaas maken. Nadien wijn halen en PROEVEN in de buurt van Chablis. En niet één glaasje hoor, maar ... :-). Dan even douchen en hop, naar een maandelijkse bijeenkomst van een vijftiental vrienden. Daar was het dîner. Gelachen, gefeest, gepraat, ... en na 1u 's nachts het bedje in.
za 12/04: Enfermé
Je me suis réveillé à 7h30. A 8h je voulais aller chez le boulanger. J'ai tourné la clé et ... me voilà enfermé dans le studio! Serrure cassée! J'ai téléphoné à Boris. Il était à Paris! Il a appelé la personne qui entretient les studios. Il est venu vers 9 heures. Ca lui a pris 2 heures avant qu'il ait pu me libérer. Mais jamais de panique. A quoi bon!?! :-) :-) :-)
dinsdag 15 april 2008
Vézelay
Even een berichtje dat Peter via SMS aan mij verstuurde, met de vraag het op zijn blogspot te plaatsen : 'Vandaag kleine Peter ontmoet. Gelachen en geweend. Vézelay!!! 2 dagen bij Fraternités Monastiques de Jérusalem. Dan de Morvan!' Dat was het! Zo weten jullie weer allemaal waar hij op dit moment is! Groetjes! Rit
vrijdag 11 april 2008
Politiek gezien slaat België een mal figuur.
Geregeld gehoord. Ik doe mijn best om het uit te leggen.
Et boum, le Décathlon
Fun. Gewoon voor insiders. Die verstaan dit wel. Het dateert van vorige week zaterdag. Gieren geblazen. Bisous.
vr. 11/04: Sainte-Maure - Troyes: Le hasard n'existe pas!
Frère Antoine was zo vriendelijk om me tot in Troyes te brengen. Na wat inlichtingen te hebben ingewonnen en dingen te hebben verstuurd via de post ging ik richting 'le vieux Troyes'. Deze stad heeft geen faciliteiten voor pelgrims. Ik had het adres gekregen van het parochiecentrum. Daar moest ik maar eens proberen. Op weg erheen had ik al een aantal foto's getrokken. Het is echt wel een mooie stad! Niet te groot. Op een bepaald moment zie ik iemand een foto nemen. Ik wilde weten of het de moeite loonde. Stak de straat terug over en hop, iemand (rond de 25 jaar) stopte met de wagen en sprak me aan. "Waar ga je heen? Van waar kom je?" Hij had mijn schelp herkend. Twee jaar geleden heeft hij de camino gevolgd. Boris heet hij. Hij renoveert kerkgebouwen. Hij woont in Parijs en heeft hier tijdelijk een studio (op kosten van zijn baas). Dit weekend gaat hij naar huis dus ... de studio is vrij. Ik mag het hele weekend blijven! Hij reed me tot daar, gaf kort wat uitleg, overhandigde de sleutel en hop, weg was hij. Een kleine studio, heel centraal gelegen, met radio in de douche :-). Ik mag zelfs zijn fles wijn kraken.
Ik val van de ene verbazing/ervaring in de andere. De weg is rijk, enorm verrijkend, boeiend en heel emotioneel. Zelfs mijn dipjes vind ik echt wel verrijkend. Alleen is het op zo'n moment wel even moeilijk.
PS: Collega's, het eerste kaartje heb ik vandaag gestuurd.
Ik val van de ene verbazing/ervaring in de andere. De weg is rijk, enorm verrijkend, boeiend en heel emotioneel. Zelfs mijn dipjes vind ik echt wel verrijkend. Alleen is het op zo'n moment wel even moeilijk.
PS: Collega's, het eerste kaartje heb ik vandaag gestuurd.
A mes amis francophones!
Tout se passe bien. Le genou me fait toujours mal, mais jusqu'à présent cela ne m'empêche pas de continuer, de poursuivre ma route, de pursuivre le pèlerinage. Parfois je fais de l'auto-stop surtout sur les parties peu intéressantes. Par exemple entre Vertus et l'Aube où il n'y a que des champs.
Je continue à chercher un abri chaque jour. Parfois c'est facile, parfois c'est difficile, mais j'ai toujours eu confiance (et je l'ai encore :-) )! De temps en temps on me loge dans un stade ou dans une chambre qui est liée à une salle. Ce n'est pas ce que je cherche, mais les gens veulent bien m'aider. Je marche déjà tout seul pendant la journée. Donc j'ai vraiment envie de voir quelqu'un, de rencontrer des gens le soir. Sinon je n'arrive pas à améliorer mon français. D'ailleurs, à ces moments-là, la solitude est parfois très dure. Ma famille me manque comme le petit bisous de Tim le soir avant qu'il aille dormir. Pourtant la route continue à s'enricher. Même cette tristesse, en être conscient, est enrichissante.
Les rencontres/accueils le long du chemin sont chaleureux. Même si ça ne prend que quelques minutes. Je rencontre tout le temps des gens qui veulent bien m'aider, qui m'offrent un petit quelque chose (un petit café à midi, qq'un me donne son sandwich, son saucisson et une bière), qui veulent bien me loger. Ils m'aident souvent parce qu'ils ont beaucoup de respect pour ce que je fais. Ils le font aussi parce que je réalise quelque chose dont eux ils rêvent souvent.
Il fait parfois assez froid dehors, mais tout ce que vous tous avez déjà fait pour moi me rend chaud au coeur. Mercredi, j'ai passé toute une journée sous la pluie. Je ne pouvais presque plus bouger les doigts. J'étais trempé. La rencontre avec Franck (il a deux enfants: 5 et 10 ans) à Payns m'a fait oublier tout cela. Il m'a emmené de Payns chez les frères Marianistes à Sainte-Maure (au lycée d'agriculture). C'est d'ailleurs lui qui m'a offert son sandwich etc... Quelqu'un qui a le coeur sur la main. Ce que je fais n'émeut non seulement les personnes d'un certain âge, mais souvent aussi des jeunes.
Je reçois moins de SMS maintenant, mais c'est parce que ça coûte pas mal. Je sais que vous me suivez soit dans vos pensées, soit dans votre coeur, soit sur mon blog. Merci!
Demain, je vais visiter la ville de Troyes. Puis je vais poursuivre ma route direction Chablis et Vézelay. Après je voudrais traverser le Morvan. Je vous tiens au courant. Bisous!!!
Je continue à chercher un abri chaque jour. Parfois c'est facile, parfois c'est difficile, mais j'ai toujours eu confiance (et je l'ai encore :-) )! De temps en temps on me loge dans un stade ou dans une chambre qui est liée à une salle. Ce n'est pas ce que je cherche, mais les gens veulent bien m'aider. Je marche déjà tout seul pendant la journée. Donc j'ai vraiment envie de voir quelqu'un, de rencontrer des gens le soir. Sinon je n'arrive pas à améliorer mon français. D'ailleurs, à ces moments-là, la solitude est parfois très dure. Ma famille me manque comme le petit bisous de Tim le soir avant qu'il aille dormir. Pourtant la route continue à s'enricher. Même cette tristesse, en être conscient, est enrichissante.
Les rencontres/accueils le long du chemin sont chaleureux. Même si ça ne prend que quelques minutes. Je rencontre tout le temps des gens qui veulent bien m'aider, qui m'offrent un petit quelque chose (un petit café à midi, qq'un me donne son sandwich, son saucisson et une bière), qui veulent bien me loger. Ils m'aident souvent parce qu'ils ont beaucoup de respect pour ce que je fais. Ils le font aussi parce que je réalise quelque chose dont eux ils rêvent souvent.
Il fait parfois assez froid dehors, mais tout ce que vous tous avez déjà fait pour moi me rend chaud au coeur. Mercredi, j'ai passé toute une journée sous la pluie. Je ne pouvais presque plus bouger les doigts. J'étais trempé. La rencontre avec Franck (il a deux enfants: 5 et 10 ans) à Payns m'a fait oublier tout cela. Il m'a emmené de Payns chez les frères Marianistes à Sainte-Maure (au lycée d'agriculture). C'est d'ailleurs lui qui m'a offert son sandwich etc... Quelqu'un qui a le coeur sur la main. Ce que je fais n'émeut non seulement les personnes d'un certain âge, mais souvent aussi des jeunes.
Je reçois moins de SMS maintenant, mais c'est parce que ça coûte pas mal. Je sais que vous me suivez soit dans vos pensées, soit dans votre coeur, soit sur mon blog. Merci!
Demain, je vais visiter la ville de Troyes. Puis je vais poursuivre ma route direction Chablis et Vézelay. Après je voudrais traverser le Morvan. Je vous tiens au courant. Bisous!!!
woavond 09/04 - vrochtend 11/04: Chez les Marianistes
Plancy-l'Abbaye - Charny-le-Bachot - Méry-sur-Seine - Saint-Mesmin - Savières - Payns - St-Lyé - Ste Maure (lycée d'agriculture - chez les frères Marianistes)
Deze keer geen trappist, wel koeien en 'un lycée d'agriculture - lycée privé'
Tocht:
te voet: 13 km
auto-stop: 23 km
het weer: de hele dag regen (dit is de eerste keer)
Momenteel trek ik niet zo heel ver naar het zuiden. Ik trek meer oostwaarts omdat ik zo graag Troyes wil bezoeken.
Claude, un agriculteur' nam me mee van Charny tot Méry. Hij woont daar. Hij trakteerde me op koffie. Nadien 8 lange kilometers door de regen. Toen ik in Lancy kwam, had ik behoefte aan een kop warme koffie. Ik kon mijn vingers bijna niet meer bewegen. Ik was verkleumd van de kou en bijna verzopen :-).
In de bar stond iemand aan de toog een kopje koffie te drinken. Ik begon zoals gewoonlijk te babbelen. Na de soms vele uren stilte doet dat deugd. Ik vertelde dat ik naar Sainte-Maure wilde gaan om daar bij de Marianisten te logeren. Opeens zei hij dat hij me wel wilde brengen. Een welkom gebaar. Hij was tot alles bereid. Brood nodig? Voedingswaren? "Ik breng je wel", zei hij. Hij vergezelde me zelfs tot bij de receptie van de school. Hij wilde zeker zijn dat ik een slaapplaats zou vinden. Daar vertelde men dat ik een uurtje moest wachten. De directeur beslist over zulke dingen en hij was even afwezig. Franck, mijn reddende engel, ging naar zijn wagen en gaf me zijn belegde broodjes, een worst en een flesje bier. Hij was die dag gaan vissen en had niets gevangen. Zijn kinderen (5 en 10 jaar oud) waren bij de grootouders. Wat een geweldig gebaar van hem. Dit zijn toch onvoorstelbare momenten, niet!!! Wat ik doe beroert niet alleen oudere mensen, ook heel wat jongeren, zoveel is duidelijk. Daar ben ik ontzettend blij om!
De directeur vond het oké. Ik mocht gerust twee dagen blijven. Frère Antoine zou zich over mij ontfermen. Hij liet hem roepen.
Frère Antoine heeft inderdaad zijn best gedaan. Af en toe kwam hij af. Hij leidde mij rond of liet mij de kerk zien (15de eeuw). Hij zorgde er ook voor dat ik toch even op mijn blog kon. Hij nodigde me uit om 's avonds naar het nieuws te komen kijken. In kleine kring hebben we ook deelgenomen aan de vespers en aan de eucharistieviering.
Ik heb genoten van deze rustpauze. Water is hier alom aanwezig (riviertjes). Op twee meter van mij passeerden twee eekhoorntjes. Er staat hier ook een geweldige plataan met wel 'armen'. Ik verzink in het niets wanneer ik naast deze boom sta. Hij staat op foto en zo'n klein lilliputtertje ook. Ikke :-). Verder heb ik uiteraard de stallen opgezocht. Ik heb de koeien gestreeld en de kalfjes aan mijn handen laten likken en knabbelen. Voor mij pure nostalgie. In mijn jeugd heb ik heel wat uren versleten op de boerderij.
Vrijdag zoek ik een slaapplaats in Troyes. Dan heb ik tijd om Troyes te bezoeken. Hopelijk zonder rugzak.
Deze keer geen trappist, wel koeien en 'un lycée d'agriculture - lycée privé'
Tocht:
te voet: 13 km
auto-stop: 23 km
het weer: de hele dag regen (dit is de eerste keer)
Momenteel trek ik niet zo heel ver naar het zuiden. Ik trek meer oostwaarts omdat ik zo graag Troyes wil bezoeken.
Claude, un agriculteur' nam me mee van Charny tot Méry. Hij woont daar. Hij trakteerde me op koffie. Nadien 8 lange kilometers door de regen. Toen ik in Lancy kwam, had ik behoefte aan een kop warme koffie. Ik kon mijn vingers bijna niet meer bewegen. Ik was verkleumd van de kou en bijna verzopen :-).
In de bar stond iemand aan de toog een kopje koffie te drinken. Ik begon zoals gewoonlijk te babbelen. Na de soms vele uren stilte doet dat deugd. Ik vertelde dat ik naar Sainte-Maure wilde gaan om daar bij de Marianisten te logeren. Opeens zei hij dat hij me wel wilde brengen. Een welkom gebaar. Hij was tot alles bereid. Brood nodig? Voedingswaren? "Ik breng je wel", zei hij. Hij vergezelde me zelfs tot bij de receptie van de school. Hij wilde zeker zijn dat ik een slaapplaats zou vinden. Daar vertelde men dat ik een uurtje moest wachten. De directeur beslist over zulke dingen en hij was even afwezig. Franck, mijn reddende engel, ging naar zijn wagen en gaf me zijn belegde broodjes, een worst en een flesje bier. Hij was die dag gaan vissen en had niets gevangen. Zijn kinderen (5 en 10 jaar oud) waren bij de grootouders. Wat een geweldig gebaar van hem. Dit zijn toch onvoorstelbare momenten, niet!!! Wat ik doe beroert niet alleen oudere mensen, ook heel wat jongeren, zoveel is duidelijk. Daar ben ik ontzettend blij om!
De directeur vond het oké. Ik mocht gerust twee dagen blijven. Frère Antoine zou zich over mij ontfermen. Hij liet hem roepen.
Frère Antoine heeft inderdaad zijn best gedaan. Af en toe kwam hij af. Hij leidde mij rond of liet mij de kerk zien (15de eeuw). Hij zorgde er ook voor dat ik toch even op mijn blog kon. Hij nodigde me uit om 's avonds naar het nieuws te komen kijken. In kleine kring hebben we ook deelgenomen aan de vespers en aan de eucharistieviering.
Ik heb genoten van deze rustpauze. Water is hier alom aanwezig (riviertjes). Op twee meter van mij passeerden twee eekhoorntjes. Er staat hier ook een geweldige plataan met wel 'armen'. Ik verzink in het niets wanneer ik naast deze boom sta. Hij staat op foto en zo'n klein lilliputtertje ook. Ikke :-). Verder heb ik uiteraard de stallen opgezocht. Ik heb de koeien gestreeld en de kalfjes aan mijn handen laten likken en knabbelen. Voor mij pure nostalgie. In mijn jeugd heb ik heel wat uren versleten op de boerderij.
Vrijdag zoek ik een slaapplaats in Troyes. Dan heb ik tijd om Troyes te bezoeken. Hopelijk zonder rugzak.
SMS'jes
Het is wel fijn er af en toe eentje te krijgen. Ze komen soms op het juiste moment. Alleen heb ik pas een SMS'je gekregen met minder goed nieuws. Dat SMS'je houdt me bezig en stemt me soms droevig.
donderdag 10 april 2008
Di. 08/04: auto-stop
Zo'n 40 km heb ik al liftend afgelegd door de uitgestrekte velden die deze streek rijk is. Het spijt me oprecht dat ik op deze manier sommigen teleur stel. Het doet me zelf ook veel pijn dat ik af en toe moet liften. Maar het is moeilijk om op één plaats te rusten. Mensen willen je wel één nachtje onderdak verlenen, maar ze heten niet allemaal Emmy en Christiaen :-).
auto 1: Bergères-lès-Vertus tot Fère-Champenoise: 13 km
een ouder stel, lieve mensen, ze hebben me de hele tijd laten babbelen :-)
auto 2: Fère-Champenoise tot Euvy: 4 km
een oudere heer, zijn dochter is getrouwd met een Belg en woont in Brecht
auto 3: Euvy tot Champfleury: 12 km
un agriculteur, heeft me iets verder gebracht dan hij eigenlijk moest
middageten op de trappen van het gemeentehuis, heerlijk genieten van het zonnetje
auto 4: Champfleury tot Plancy-l'Abbaye: 6 km
een jonge kerel, postbode
Lang moeten wachten op een lift? Ik geef jullie deze tip: I'm still a good looking boy!!
Bedje: de kleedkamer van de shceidsrechter
Blij: niet echt
Contact: geen
Eenzaam: ja
Tijdverdrijf: eten kopen (blikjes), eten opeten (koud), flesje wijn, journal intime, webblog klaarmaken
Pijn : ja, knie en hart
Diepe crisis, bijna verdronken, bij het herbekijken van de foto's vanaf Reims (om te inventariseren) zag ik Tim in zijn bed voor het slapen gaan, de gedachte aan het missen van dat heerlijk nachtzoentje iedere avond ..........
Hamvraag: Waarom doe ik dit? Wat drijft me?
auto 1: Bergères-lès-Vertus tot Fère-Champenoise: 13 km
een ouder stel, lieve mensen, ze hebben me de hele tijd laten babbelen :-)
auto 2: Fère-Champenoise tot Euvy: 4 km
een oudere heer, zijn dochter is getrouwd met een Belg en woont in Brecht
auto 3: Euvy tot Champfleury: 12 km
un agriculteur, heeft me iets verder gebracht dan hij eigenlijk moest
middageten op de trappen van het gemeentehuis, heerlijk genieten van het zonnetje
auto 4: Champfleury tot Plancy-l'Abbaye: 6 km
een jonge kerel, postbode
Lang moeten wachten op een lift? Ik geef jullie deze tip: I'm still a good looking boy!!
Bedje: de kleedkamer van de shceidsrechter
Blij: niet echt
Contact: geen
Eenzaam: ja
Tijdverdrijf: eten kopen (blikjes), eten opeten (koud), flesje wijn, journal intime, webblog klaarmaken
Pijn : ja, knie en hart
Diepe crisis, bijna verdronken, bij het herbekijken van de foto's vanaf Reims (om te inventariseren) zag ik Tim in zijn bed voor het slapen gaan, de gedachte aan het missen van dat heerlijk nachtzoentje iedere avond ..........
Hamvraag: Waarom doe ik dit? Wat drijft me?
Vertus: een bed in de schoot geworpen (ma. 07/04)
In Vertus ging ik in Café des Arts een café crème drinken. Het stadhuis was vlakbij voor mijn 'tampon'. Maar ik had bijzonder veel zin in koffie. Aan de toog zat een dame. Ik zette de rugzak op de grond en bestelde een koffie. De vrouw naast me betaalde haar drank én betaalde mijn koffie. Ik wist niet goed wat er gebeurde. Ik bedankte haar. Heel kort vertelde ik wat ik aan het doen was, wie ik was en op welke manier ik een bedje zocht. Ze vroeg een balpen, schreef een adres en telefoonnummer op en zei dat ik daar kon slapen. Het was haar adres dat ze had gegeven. Ze had zelf vaak sac à dos gedaan en had wat hulp nodig om enkele meubels te verhuizen (oei, de knie). Ik stond gewoon versteld. Eigenlijk heb ik niet eens iets moeten vragen vandaag.
Na de 'tampon' ben ik naar het opgegeven adres gegaan. Het was een in hout opgetrokken huis, zeven jaar oud met grote ruimten en hoge plafonds. Er kwam veel licht binnen. Yannick, een oude schoolvriend van haar, zat in de zetel. Hij kwam mee wat spullen verhuizen. De meubels moesten van bij haar moeder tot daar gebracht worden. Een moeilijke klus was het niet. De mama woonde slechtshonderd meter verder.
Yannick woont in het bos, heel primitief, heeft zo zijn ideeën (soms erg interessante, maar niet altijd realiseerbaar). Nadine, de gastvrouw, heeft een wijngaard van 4 ha groot. Ze heeft speciaal voor mij een fles champagne gekraakt. Nadine is duidelijk getekend door het leven. Zij heeft vroeger heel veel gedronken en zit mentaal heel erg in de knoei. Ze zei me dat ik haar op een goed moment heb ontmoet.
Plannen heeft ze voldoende. Of het wat wordt, zal de tijd wel uitwijzen. Ik hoop voor haar het beste en hoop dat haar leven uiteindelijk in een goede plooi zal vallen. De volgende dag heeft ze me 3 km verder afgezet namelijk in Bergères-lès-Vertus.
Na de 'tampon' ben ik naar het opgegeven adres gegaan. Het was een in hout opgetrokken huis, zeven jaar oud met grote ruimten en hoge plafonds. Er kwam veel licht binnen. Yannick, een oude schoolvriend van haar, zat in de zetel. Hij kwam mee wat spullen verhuizen. De meubels moesten van bij haar moeder tot daar gebracht worden. Een moeilijke klus was het niet. De mama woonde slechtshonderd meter verder.
Yannick woont in het bos, heel primitief, heeft zo zijn ideeën (soms erg interessante, maar niet altijd realiseerbaar). Nadine, de gastvrouw, heeft een wijngaard van 4 ha groot. Ze heeft speciaal voor mij een fles champagne gekraakt. Nadine is duidelijk getekend door het leven. Zij heeft vroeger heel veel gedronken en zit mentaal heel erg in de knoei. Ze zei me dat ik haar op een goed moment heb ontmoet.
Plannen heeft ze voldoende. Of het wat wordt, zal de tijd wel uitwijzen. Ik hoop voor haar het beste en hoop dat haar leven uiteindelijk in een goede plooi zal vallen. De volgende dag heeft ze me 3 km verder afgezet namelijk in Bergères-lès-Vertus.
Voettocht door de Côte de Blancs: Mancy - Avize - Oger - Le Mesnil-sur-Oger - Vertus
Nadat Marie-Fançoise een 'tampon' in mijn 'carnet' had gezet (op het gemeentehuis) en me had gefotografeerd voor het gemeentehuis (ze komen er daar niet alle dagen tegen)ging ik op weg naar mijn volgende halte. Eerst was het vrij koud. Het had gevroren en er lag een dun laagje sneeuw her en der. De GRP Côte de Blancs is best een aardige route. Alleen was het niet zo'n helder weer.
's Middags heb ik mijn bokes opgegeten op de trappen van een kerkje in Le Mesnil. De knie hield goed stand. In de namiddag werd het opnieuw moeilijker. De nieuwe stapschoenen zijn wel super. Misschien loop ik nog te veel alsof ik de vorige stapschoenen nog aan heb. Ofwel is de kwetsuur niet zo snel in orde. Ik heb in ieder geval Vertus gehaald. Het was ongeveer 14u.
's Middags heb ik mijn bokes opgegeten op de trappen van een kerkje in Le Mesnil. De knie hield goed stand. In de namiddag werd het opnieuw moeilijker. De nieuwe stapschoenen zijn wel super. Misschien loop ik nog te veel alsof ik de vorige stapschoenen nog aan heb. Ofwel is de kwetsuur niet zo snel in orde. Ik heb in ieder geval Vertus gehaald. Het was ongeveer 14u.
zo. 06/04: een moeilijk afscheid en 2 uur zoeken naar een bed
Sacy - Monthelon - Mancy
Na 2 bijzonder aangename dagen doorgebracht te hebben samen met Rit en Tim, Karl, mijn broer en Chris, mijn schoonzus, viel het afscheid me heel zwaar. Het begon al voor iedereen wakker was (ben een slechte slaper). Geregeld flitste het afscheid door mijn hoofd en telkens was het tandenbijten, de tranen verbijten om niemand met dit verdriet lastig te vallen.
Die voormiddag kwamen we niet verder dan mijn rugzak herschikken onder het deskundig oog van Karl en Chris, de route plannen, heerlijk ontbijten en champagne inkopen. 's Middags brachten we een kort bezoekje aan Hautvillers waar zich het graf bevindt van Don Perignon en tafelen in Cumières. Nadien reden we tot Monthelon. Dat bespaarde me een aantal kilometers en gaf de knie een extra rustdag. Al had de verkenning van Reims (zaterdag) de knie toch belast.
Toen kwam het moment dat ik die dag al tallkoze malen beleefd had. Hadden we dit weerzien beter zo gelaten? Scheiden doet lijden en deze tweede scheiding deed nog veel meer pijn dan de eerste.
Ach, weet je, laat de put/het dal maar even dieper zijn. De berg was ondertussen ook een heel pak hoger geworden :-) !
In Monthenon maakten ze me duidelijk dat het echt wel moeilijk zou zijn om een bed te vinden. iemand uit het dorp heeft een poging gedaan (via telefoon), maar het wilde niet lukken. Het was ongeveer 16u30. Ze raadden me aan om een dorp verder te gaan. Mancy, daar zou het wel lukken. Het lag zo'n 2 kilometer verder. Wel, het heeft zo'n twee uur geduurd voor ik een bedje vond. Ik probeerde eerst in de plaatselijke bar en kreeg een drankje aangeboden omwille van wat ik deed. Drie telefoontjes zonder resultaat. Ik heb nadien de helft van het dorp aangesproken, zonder resultaat. Op een bepaald moment vertelde ik iemand dat de burgemeester van Hauteville me had geholpen. Toen ging de bal aan het rollen. Ik kreeg het adres waar de burgemeester woonde, madame le maire. Na wat zoekn vond ik het huis. De burgemeester was er niet, wel haar echtgenoot. Hij liet me binnen en zei dat het wel in orde zou komen. En idd., na een goed halfuurtje kwam ze thuis en vertelde ze me dat ik mocht blijven slapen. Het werd nog een heel gezellige avond met als apertitief: champagne van het huis!
Het bed voelde zaaaaalllllliiiig!
Na 2 bijzonder aangename dagen doorgebracht te hebben samen met Rit en Tim, Karl, mijn broer en Chris, mijn schoonzus, viel het afscheid me heel zwaar. Het begon al voor iedereen wakker was (ben een slechte slaper). Geregeld flitste het afscheid door mijn hoofd en telkens was het tandenbijten, de tranen verbijten om niemand met dit verdriet lastig te vallen.
Die voormiddag kwamen we niet verder dan mijn rugzak herschikken onder het deskundig oog van Karl en Chris, de route plannen, heerlijk ontbijten en champagne inkopen. 's Middags brachten we een kort bezoekje aan Hautvillers waar zich het graf bevindt van Don Perignon en tafelen in Cumières. Nadien reden we tot Monthelon. Dat bespaarde me een aantal kilometers en gaf de knie een extra rustdag. Al had de verkenning van Reims (zaterdag) de knie toch belast.
Toen kwam het moment dat ik die dag al tallkoze malen beleefd had. Hadden we dit weerzien beter zo gelaten? Scheiden doet lijden en deze tweede scheiding deed nog veel meer pijn dan de eerste.
Ach, weet je, laat de put/het dal maar even dieper zijn. De berg was ondertussen ook een heel pak hoger geworden :-) !
In Monthenon maakten ze me duidelijk dat het echt wel moeilijk zou zijn om een bed te vinden. iemand uit het dorp heeft een poging gedaan (via telefoon), maar het wilde niet lukken. Het was ongeveer 16u30. Ze raadden me aan om een dorp verder te gaan. Mancy, daar zou het wel lukken. Het lag zo'n 2 kilometer verder. Wel, het heeft zo'n twee uur geduurd voor ik een bedje vond. Ik probeerde eerst in de plaatselijke bar en kreeg een drankje aangeboden omwille van wat ik deed. Drie telefoontjes zonder resultaat. Ik heb nadien de helft van het dorp aangesproken, zonder resultaat. Op een bepaald moment vertelde ik iemand dat de burgemeester van Hauteville me had geholpen. Toen ging de bal aan het rollen. Ik kreeg het adres waar de burgemeester woonde, madame le maire. Na wat zoekn vond ik het huis. De burgemeester was er niet, wel haar echtgenoot. Hij liet me binnen en zei dat het wel in orde zou komen. En idd., na een goed halfuurtje kwam ze thuis en vertelde ze me dat ik mocht blijven slapen. Het werd nog een heel gezellige avond met als apertitief: champagne van het huis!
Het bed voelde zaaaaalllllliiiig!
zaterdag 5 april 2008
zaterdag Reims
Ik ga nu stoppen wan tik wil verder genieten van de aanwezigheid van Karl, Chris, Rit én Tim! Het is tot hiertoe fantastisch geweest. We hebben Reims en enkele andere plekken bezocht, een champagnekelder (Teittenger) en nu gaan we met de mensen waar we logeren naar hun champagnekelder zien. Het eten was al heel lekker en de champagne heeft ons al goed gesmaakt.
Kusjes aan iedereen - bisous à tout le monde! Je vous embrasse tous!
Kusjes aan iedereen - bisous à tout le monde! Je vous embrasse tous!
Verkeerde stapschoenen!
Dat Karl en Chris me hier ( Sacy, onder Reims) samen met Rit en Tim kwamen opzoeken, is geen toeval geweest. "Le hasard n'existe pas!!" Zij hebben mij er op attent gemaakt dat ik niet de juiste stapschoenen draag. Kort: één paar stapschoenen volstaat niet. Dus besloot ik om mijn oude stapschoenen eerst te dragen en vanaf Reims of zelf verder mijn nieuwe te dragen. Karl en Chris maar mijn oude stapschoenen zijn eerder voor zware trekking. De zool is vrij hard, vrij stijf. Dat heeft er allicht toe geleid dat ik nu met het 'syndrome retuliere' zit aan de rechterknie. Vandaag zijn we in Reims andere stapschoenen gaan kopen. Het zijn minder hoge en de zool is veel soepeler. Daar kan ik gerust mee tot aan het 'Massif Central' stappen. Mijn ander paar nieuwe stapschoenen neem ik ook mee. Wanneer het terrein dan te ruw wordt, verander ik van paar. Het is extra gewicht, maar ik denk wel dat het zal lukken.
WIL JE ME OP DE KAART VOLGEN? Vous voulez me suivre sur la carte?
De link naar de kaart vind je onder het (oudere) bericht: "Chez les Trappes, juste avant la frontière". Klik op reacties. Ga naar: marc hoefkens zei. In zijn tekstje klik je op de link.
Voir texte: "Chez les Trappes, juste avant la frontière". Cliquez sur réactions. Dans le texte de marc hoefkens vous trouvez le lien. Cliquez dessus.
Voir texte: "Chez les Trappes, juste avant la frontière". Cliquez sur réactions. Dans le texte de marc hoefkens vous trouvez le lien. Cliquez dessus.
"Le Pèlerin de Compostelle" van Paulo Coelho
Een echte aanrader, dit boek. Ik had het al eens gelezen in het Nederlands. Kort voor ik vertrok, gaf Marleen me de Franse versie. "Voor onderweg". Ik zei dat ik het al had gelezen, maar dat ik er zou over nadenken ( gewicht, weet je wel). Wel, ik heb het nog altijd bij en af en toe lees ik een stukje. Er staan heel wat herkenbare dingen in. Ook een aantal meditaties. Als je je er voor openstelt, kan je zo de energie voelen stromen. Bv. 'l'exercice de la Semence'. Wanneer ik de oefening lees en me de dingen gewoon al inbeeld, voel ik hoe heel mijn lichaam en geest meegaan in de beleving. Ik neem het boek verder mee op de tocht. Ik hoop dat ik het aandurf. Ik zou de oefeningen graag willen uitvoeren eens ik in Spanje ben. Net als Paulo Coelho.
Toen ik bij Timotheus Merksem de twee jaar durende cursus intuïtieve ontwikkeling heb gevolgd, ben ik me veel bewuster geworden van mijn lichaam en geest. Wanneer je je openstelt, kan je veel meer ervaren, kan je dingen veel intenser beleven. Het is iets wat me enorm ontroert. De beelden die ik die manier al heb gezien, zijn bijzonder mooi en maken de beleving bijzonder intens.
En ... ik sta nog altijd met mijn beide voeten op de grond, hoor!!!
Un extrait :
"Lorsque tu voyages, tu fais une expérience très pratique de l'acte de renaissance. Tu te trouves devant des situations complètement nouvelles, le jour passe plus lentement et, la plupart du temps, tu ne comprends pas la langue que parlent les gens. Exactement comme un enfant qui vient de sortir du ventre de sa mère. Dans ces conditions, tu te mets à accorder beaucoup plus d'importance à ce qui t'entoure, parce que ta survie en dépend. Tu deviens plus accessible aux gens, car ils pourront t' aider dans des situations difficiles. Et tu reçois la moindre faveur des dieux avec une grande allégresse, comme s'il s'agissait d'un épisode dont on doit se souvenir sa vie restante.
En même temps, comme tout est nouveau, tu ne distingues dans les choses que la beauté et tu es plus heureux de vivre.
C'est pourquoi le pèlerinage religieux a toujours été l'une des manières les plus objectives de parvenir à l'illumination.
Pour se corriger de ses péchés, il faut marcher toujours plus avant, en s'adaptant aux situations nouvelles et en recevant en échange les milliers de bénédictions que la vie accorde généreusement à ceux qui les lui demandent."
Toen ik bij Timotheus Merksem de twee jaar durende cursus intuïtieve ontwikkeling heb gevolgd, ben ik me veel bewuster geworden van mijn lichaam en geest. Wanneer je je openstelt, kan je veel meer ervaren, kan je dingen veel intenser beleven. Het is iets wat me enorm ontroert. De beelden die ik die manier al heb gezien, zijn bijzonder mooi en maken de beleving bijzonder intens.
En ... ik sta nog altijd met mijn beide voeten op de grond, hoor!!!
Un extrait :
"Lorsque tu voyages, tu fais une expérience très pratique de l'acte de renaissance. Tu te trouves devant des situations complètement nouvelles, le jour passe plus lentement et, la plupart du temps, tu ne comprends pas la langue que parlent les gens. Exactement comme un enfant qui vient de sortir du ventre de sa mère. Dans ces conditions, tu te mets à accorder beaucoup plus d'importance à ce qui t'entoure, parce que ta survie en dépend. Tu deviens plus accessible aux gens, car ils pourront t' aider dans des situations difficiles. Et tu reçois la moindre faveur des dieux avec une grande allégresse, comme s'il s'agissait d'un épisode dont on doit se souvenir sa vie restante.
En même temps, comme tout est nouveau, tu ne distingues dans les choses que la beauté et tu es plus heureux de vivre.
C'est pourquoi le pèlerinage religieux a toujours été l'une des manières les plus objectives de parvenir à l'illumination.
Pour se corriger de ses péchés, il faut marcher toujours plus avant, en s'adaptant aux situations nouvelles et en recevant en échange les milliers de bénédictions que la vie accorde généreusement à ceux qui les lui demandent."
Vr-za-zo- 04-06/04 : Besoin d'une pause?
Karl, mijn broer, Chris, Rit en Tim komen me vandaag opzoeken. Ik vind het fantastisch. We verblijven in een chambre d'hôtes bij een champagneboer : -)! Ik kijk er echt naar uit! De laatste dagen knaagt de eenzaamheid. Vooral sinds ik in Frankrijk ben en te veel behandeld wordt als een pelgrim : -). De drie maanden die volgen lijken momenteel een harde noot om kraken. Ik voel heel sterk hoe ik gehecht ben aan Rit en Tim. De tocht raakt je. De tocht maakt je bewust. De tocht laat je het leven ervaren en doet je stilstaan bij je eigen leven.
Do 03/04 : Reeën, konijnen, slakjes,kevers, prachtig fluitende vogels, ik heb ze allemaal ontmoet
Hauteville - Château-Porcien. Vandaag de GR 12-654 verder gevolgd over een afstand van 8 à 9 kilometer. De stilte ervaren en het geluid en de geur van de natuur, het is gewoon prachtig. Op enkele passen van mij verwijderd : drie reeën. Toen ze me bemerkten, snelden ze weg, bleven staan, renden verder, bleven weer staan en verdwenen achter de horizon.
Een vogel die floot als geen ander zocht ik tevergeefs op de grond. Tot ik toch even omhoog keek en hem opmerkte. Wat een zangtalent.
In Château-Porcien is een tweede gedwongen rustpauze noodzakelijk. Een pijnlijke stijfheid bij het telkens plooien van de rechterknie speelt me momenteel parten. Het advies van de dokter was : rust, insmeren en medicatie gebruiken. Ook deze dokter (Pascal Blot), wilde niet dat ik de raadpleging betaalde. Ik blijf zulke dingen onvoorstelbaar vinden.
Ik verblijf nu in een zijkamer van een judozaal. Deze is speciaal ingericht door de gemeente voor pelgrims. Het is niet wat ik zoek, maar gezien de omstandigheden leg ik me erbij neer.
Een vogel die floot als geen ander zocht ik tevergeefs op de grond. Tot ik toch even omhoog keek en hem opmerkte. Wat een zangtalent.
In Château-Porcien is een tweede gedwongen rustpauze noodzakelijk. Een pijnlijke stijfheid bij het telkens plooien van de rechterknie speelt me momenteel parten. Het advies van de dokter was : rust, insmeren en medicatie gebruiken. Ook deze dokter (Pascal Blot), wilde niet dat ik de raadpleging betaalde. Ik blijf zulke dingen onvoorstelbaar vinden.
Ik verblijf nu in een zijkamer van een judozaal. Deze is speciaal ingericht door de gemeente voor pelgrims. Het is niet wat ik zoek, maar gezien de omstandigheden leg ik me erbij neer.
Wo 02/04 : Estrebay - Hauteville
Dat is inderdaad een grote sprong. Omwille van de knie probeer ik een tweetal uur te stappen, wat autostop en opnieuw een tweetal uur te stappen. De omgeving is bijzonder mooi. Heel groen, zacht glooiend, veel plukjes bos, kleine dorpen met wel wat vervallen huizen en een verouderde bevolking. Er wordt hier vooral aan 'élevage' gedaan. Ik heb een stukje van de GR12-654 gevolgd. Een mooie GR-route. Je voelt dat de mensen hier pelgrims gewoon zijn. Uiteindelijk ben ik bij de burgemeester van Hauteville beland. Hij heeft me een plekje in de raadzaal gegeven. Dus weer op de grond. Me wassen kon ik aan de spoelbak die er staat.
Di 01/04 : La frontière!
Gek misschien, maar het afscheid viel me ook hier zwaar. Nadat Père Jacques me uitgeleide had gedaan, barstte ik in tranen uit. Was het verdriet of was het ontroering om al het mooie, het innige, het diepe?
De omgeving was gehuld in mist en overal hingen dauwdruppels. De zon deed haar best, maar het lukte haar niet. Het was prachtig. Na enkele luttele kilometers, kwam ik aan een verlaten grenspost. Ik vond er ook nog een oude grenspaal. Verschillende sms-jes werden nog snel van deze zijde verstuurd. Iets later werd deze zijde gene zijde en omgekeerd. Het werd een mooie tocht. In Estrebay hield ik halt. Een hele voormiddag leek het alsof de knie OK was. 's Namiddags begon de knie opnieuw te zeuren. In Estrebay mocht ik van een oude dame op de grond in het salon slapen. Het was er koud. De mazoutprijs liet zich hier duidelijk voelen. 's Avonds mocht ik TV komen zien. Het was er warmer. Ze deelde ook het weinige brood dat ze had, gaf me wat soep en bakte een eitje. Lief van Thérèse.
De omgeving was gehuld in mist en overal hingen dauwdruppels. De zon deed haar best, maar het lukte haar niet. Het was prachtig. Na enkele luttele kilometers, kwam ik aan een verlaten grenspost. Ik vond er ook nog een oude grenspaal. Verschillende sms-jes werden nog snel van deze zijde verstuurd. Iets later werd deze zijde gene zijde en omgekeerd. Het werd een mooie tocht. In Estrebay hield ik halt. Een hele voormiddag leek het alsof de knie OK was. 's Namiddags begon de knie opnieuw te zeuren. In Estrebay mocht ik van een oude dame op de grond in het salon slapen. Het was er koud. De mazoutprijs liet zich hier duidelijk voelen. 's Avonds mocht ik TV komen zien. Het was er warmer. Ze deelde ook het weinige brood dat ze had, gaf me wat soep en bakte een eitje. Lief van Thérèse.
L'abbaye de Scourmont
Gebed en stilte maken deel uit van dit monnikenleven. Wie er logeert, kan in de kerk op geregelde tijdstippen deelnemen aan gebedsmomenten, zoals de Nonen, de Vespers, ... Ik ben twee keer naar de mis gegaan en twee keer naar de Vespers. Het hoort bij mijn tocht, vind ik persoonlijk. Het is een moment van bezinning, van reflectie.
De eerste keer zongen ze het credo in het Gregoriaans. Dat deed de tranen rollen. Mijn vader was heel dichtbij. Hij heeft dit zo vaak gezongen. Soms lijkt het alsog deze tocht je een aantal dingen uit je leven laat herbeleven. Het kunnen ook gedachten zijn die plots weer opduiken. Het lijkt alsof je op deze manier dingen kan/mag verwerken, alsof je met bepaalde dingen in het reine kan komen. Ze bieden zich aan op eender welk moment van de dag. Je doet er mee wat je wil. Voor mij zijn het bijzonder mooie ervaringen. Of ik er geraak of niet is niet zo belangrijk. Langer op weg zijn, zal de toch natuurlijk wel verder verrijken. Maar wat ik nu al heb beleefd, maakt mij al 'rijker' en laat me bepaalde dingen veel beter beseffen. Of het blijvend is, weet ik niet. Of ik anders ga zijn, anders ga reageren weet ik niet. We vallen als men snel terug in 'de plooi'. Iets zal natuurlijk wel blijven hangen. Daar ben ik eigenlijk wel van overtuigd.
De eerste keer zongen ze het credo in het Gregoriaans. Dat deed de tranen rollen. Mijn vader was heel dichtbij. Hij heeft dit zo vaak gezongen. Soms lijkt het alsog deze tocht je een aantal dingen uit je leven laat herbeleven. Het kunnen ook gedachten zijn die plots weer opduiken. Het lijkt alsof je op deze manier dingen kan/mag verwerken, alsof je met bepaalde dingen in het reine kan komen. Ze bieden zich aan op eender welk moment van de dag. Je doet er mee wat je wil. Voor mij zijn het bijzonder mooie ervaringen. Of ik er geraak of niet is niet zo belangrijk. Langer op weg zijn, zal de toch natuurlijk wel verder verrijken. Maar wat ik nu al heb beleefd, maakt mij al 'rijker' en laat me bepaalde dingen veel beter beseffen. Of het blijvend is, weet ik niet. Of ik anders ga zijn, anders ga reageren weet ik niet. We vallen als men snel terug in 'de plooi'. Iets zal natuurlijk wel blijven hangen. Daar ben ik eigenlijk wel van overtuigd.
Père Jacques et Père Edouard.
Père Jacques is de gastenpater. Het is iemand die je eerst even moet leren kennen. Maar dan ervaar je een heel fijn, warm en zorgzaam iemand. Hij noemde me 'le Pèlerin' en vroeg geregeld hoe het met me ging. Toen ik 's avonds een trappistje vroeg, heb ik er eentje gekregen. Dat is blijkbaar niet echt de gewoonte. De volgende avond hoefde ik niets meer te vragen. Hij kende me al. Ik kreeg de zwaardere versie. "Comme ça, vous allez bien dormir."
Mijn logies moest ik niet betalen. Pelgrims betalen niet. Morgen zou hij me na de mis een kortere weg tonen, zodat ik enkele stapminuten zou uitsparen.
Père Edouard komt van West-Vleteren. Het is van dezelfde orde. Hij is een echte knuffelbeer, heeft een grote baard, lijkt een Bourgondiër ( tiens, waar heb ik nog zo'n exemplaren gezien) en lacht gemakkelijk. Hij is hier nu zes jaar (26 jaar West-Vleteren). Hij doet aan boekbinden. Hij heeft me zijn werkruimte getoond en heeft me heel wat verteld. Hij liet me ook een boek zien uit de 15de eeuw. Hij is het aan het restaureren. Het was erg boeiend. Ik heb hem geen 'dag' meer kunnen zeggen, dus dat heeft hij nog tegoed van mij!
Mijn logies moest ik niet betalen. Pelgrims betalen niet. Morgen zou hij me na de mis een kortere weg tonen, zodat ik enkele stapminuten zou uitsparen.
Père Edouard komt van West-Vleteren. Het is van dezelfde orde. Hij is een echte knuffelbeer, heeft een grote baard, lijkt een Bourgondiër ( tiens, waar heb ik nog zo'n exemplaren gezien) en lacht gemakkelijk. Hij is hier nu zes jaar (26 jaar West-Vleteren). Hij doet aan boekbinden. Hij heeft me zijn werkruimte getoond en heeft me heel wat verteld. Hij liet me ook een boek zien uit de 15de eeuw. Hij is het aan het restaureren. Het was erg boeiend. Ik heb hem geen 'dag' meer kunnen zeggen, dus dat heeft hij nog tegoed van mij!
Zo 30/03 : Abbaye N.-D. de Scourmont ou la Trappe.
De tocht voerde me via Froidchapelle en Chimay tot in Scourmont (Forges).
Rond 13 u was ik in Chimay. Rit belde. Ze vroeg hoe het weer was, want in Lier was het niet al te best geweest. Zeker geen stapweer. Vanaf dan is het beginnen regenen (!) en het heeft niet meer opgehouden tot 's avonds laat. Dat was voor mij nog maar de tweede douche. De eerste was de zaterdagnamiddag van mijn vertrek (deel Duffel - Sint-Katelijne). Bedankt Rit ... voor de douche. Chimay is best wel gezellig, maar het lag er nu stil en verlaten bij.
Rond 16 u bereikte ik de abdij. De rust en stilte zouden me deugd doen en het trappistenbier zou me smaken. De geur van mout kon ik zo snuiven. Morgen de geplande rustdag.
Rond 13 u was ik in Chimay. Rit belde. Ze vroeg hoe het weer was, want in Lier was het niet al te best geweest. Zeker geen stapweer. Vanaf dan is het beginnen regenen (!) en het heeft niet meer opgehouden tot 's avonds laat. Dat was voor mij nog maar de tweede douche. De eerste was de zaterdagnamiddag van mijn vertrek (deel Duffel - Sint-Katelijne). Bedankt Rit ... voor de douche. Chimay is best wel gezellig, maar het lag er nu stil en verlaten bij.
Rond 16 u bereikte ik de abdij. De rust en stilte zouden me deugd doen en het trappistenbier zou me smaken. De geur van mout kon ik zo snuiven. Morgen de geplande rustdag.
Za 29/03 : La Ferme de Manensart - Vergnies.
Christiaen heeft me met de auto tot in Biesme-sous-Thuin gevoerd. Kwestie de knie nog wat te sparen. Vandaag ben ik in Erpion beland. Twee keer heb ik geïnformeerd naar een bedje. Een boer heeft me naar de familie D'Halluin gebracht. Zij hebben een boerderij en de nodige accomodatie voor scoutsgroepen. Ook een gîte, maar die was bezet. Ruimte zat voor mij. Eenzaam? Nee hoor. Toen ik even iets ging vragen, mocht ik mee aan tafel schuiven. Benoît was tot voor kort ook verpleger aan huis en Anne-Françoise heeft lesgegeven : Nederlands! Zij hebben drie fijne meisjes.
Zondagochtend was ik natuurlijk vergeten de klok te verzetten. Om 6 u 50 kreeg ik een sms van Emmy. Ik dacht : 'Amai, die is vroeg!' Pas om 8 u 30 viel mijn euro. Hoe 8 u 30 plots 9 u 30 kan worden. Nu dacht ik eens goed op tijd klaar te zijn.
Toen ik 'dag' ging zeggen, stond er opnieuw een bord voor me klaar. Dat vond ik erg attentvol. De babbels zijn voor mij een welkome afwisseling met de stilte onderweg. Bovendien hou ik enorm van de gesprekken met mensen die ik niet ken (beste vrienden, niet panikeren, ook met jullie hoor, maar jullie kunnen nu genieten van een immense stilte, Moeri is immers even onderweg :-) )
Bedankt voor de gastvrijheid!!
Zondagochtend was ik natuurlijk vergeten de klok te verzetten. Om 6 u 50 kreeg ik een sms van Emmy. Ik dacht : 'Amai, die is vroeg!' Pas om 8 u 30 viel mijn euro. Hoe 8 u 30 plots 9 u 30 kan worden. Nu dacht ik eens goed op tijd klaar te zijn.
Toen ik 'dag' ging zeggen, stond er opnieuw een bord voor me klaar. Dat vond ik erg attentvol. De babbels zijn voor mij een welkome afwisseling met de stilte onderweg. Bovendien hou ik enorm van de gesprekken met mensen die ik niet ken (beste vrienden, niet panikeren, ook met jullie hoor, maar jullie kunnen nu genieten van een immense stilte, Moeri is immers even onderweg :-) )
Bedankt voor de gastvrijheid!!
Les cordonniers sont les plus mal chaussés.
Dat heb ik geleerd van Olivier in Castillon. Hij legt parket. Bij hem heb ik zaterdagmiddag mijn bokes mogen opeten. De koffie en soep smaakten en het gezelschap deed deugd.
Les cordonniers sont les plus mal chaussés.
Dat heb ik geleerd van Olivier in Castillon. Hij legt parket. Bij hem heb ik zaterdagmiddag mijn bokes mogen opeten. De koffie en soep smaakten en het gezelschap deed deugd.
Le mot le plus long en anglais, d'après Christiaen.
Quel est le mot le plus long en anglais? Eh bien, le pluriel de smile : smiles. Il y a 'a mile' entre deux 's' :-).
Comme si je faisais parti de la famille.
Woensdagavond 26/03 - donderdag 27/03 - vrijdag 28/03 :Ik kan mijn 'verplicht' verblijf bij Emmy en Christiaen niet beter omschrijven. Ik heb genoten van hun aanwezigheid. Ik heb me er ontzettend thuisgevoeld. Het leek alsof ik er al jaren woonde.
We hebben nogal wat afgebabbeld. Ofwel was ik aan het woord, ofwel Christiaen ofwel Emmy. Ik vond het ook prettig dat Emmy bijna alles in het Frans vertelde. Ze komt van St-Niklaas en heeft Nederlandse roots. Ze geeft momenteel Frans aan Turkse vrouwen. Ze heeft haar cursus met mij doorgenomen. Ik vond het erg leerrijk.
Verder was er nog een vriendje : Miette, de Whiskaspoes. Echt, je kan hem zo van de affiche plukken, schattig.
Ik heb ze ook de oren van het hoofd gegeten, denk ik. Alles smaakte. Wandelen maakt echt wel hongerig.
Voor ik vertrok heeft Emmy me nog geholpen met het lichter maken van de rugzak. Twee kilo heeft ze me lichter gemaakt :-). Al heeft ze me wel een karrenvracht eten meegegeven voor onderweg!! (Hihi). Het afscheid viel me zwaar. Na de tocht ga ik hen zeker opzoeken!!
Noot : Emmy heeft nog een boel sms-jes gestuurd. Dat vond ik heel fijn. Ook aan de kaartjes met een bezinnend tekstje die ze heeft meegegeven heb ik al veel gehad.
We hebben nogal wat afgebabbeld. Ofwel was ik aan het woord, ofwel Christiaen ofwel Emmy. Ik vond het ook prettig dat Emmy bijna alles in het Frans vertelde. Ze komt van St-Niklaas en heeft Nederlandse roots. Ze geeft momenteel Frans aan Turkse vrouwen. Ze heeft haar cursus met mij doorgenomen. Ik vond het erg leerrijk.
Verder was er nog een vriendje : Miette, de Whiskaspoes. Echt, je kan hem zo van de affiche plukken, schattig.
Ik heb ze ook de oren van het hoofd gegeten, denk ik. Alles smaakte. Wandelen maakt echt wel hongerig.
Voor ik vertrok heeft Emmy me nog geholpen met het lichter maken van de rugzak. Twee kilo heeft ze me lichter gemaakt :-). Al heeft ze me wel een karrenvracht eten meegegeven voor onderweg!! (Hihi). Het afscheid viel me zwaar. Na de tocht ga ik hen zeker opzoeken!!
Noot : Emmy heeft nog een boel sms-jes gestuurd. Dat vond ik heel fijn. Ook aan de kaartjes met een bezinnend tekstje die ze heeft meegegeven heb ik al veel gehad.
Ah non, pour les pèlerins, c'est gratuit!
Donderdag 27/03 om 16 u bij de dokter ( le docteur Notarrigo à Godarville). De laatste dagtocht was te zwaar geweest en liet zich voelen. Branderige pijn in de rechterknie bij het dalen. Het was een soort tendinitis aan de binnenkant van de knie. Een dagje extra rust was nodig. Betalen hoefde niet. J'étais ému. Het was een heel ontroerend moment. Ik had me daar helemaal niet aan verwacht. Dat zoiets kan?! Ook Emmy en Christiaen waren verbaasd. Dank je wel, niet om het geld, wel om het gebaar.
Abonneren op:
Posts (Atom)
