We zijn ondertussen al een tijdje verder, maar op 16 september was ik jarig en toen kreeg ik dit hondje cadeau van Rit en Tim. Het is een Cavalier King Charles en hij draagt de naam PIF. Pif is een geweldig mooi hondje en superlief.

Vanwaar de naam PIF? Ik heb hem genoemd naar het gelijknamige hondje dat ik met zijn baasje ontmoette toen ik op weg was naar Issy-l'Evêque. Die dag was wel echt een heel speciale dag op mijn tocht. Hartverwarmende ontmoetingen, een onvoorstelbare hulpvaardigheid en aan de andere kant de 'angst' dat de tocht zou kunnen afgelopen zijn omwille van een 'doorzak'gevoel in de rechterknie. Op zijn minst één ontmoeting (de uitnodiging van Alix voor het dîner, zie april 2008) was niet toevallig en als je het mij vraagt was er zelfs nergens sprake van toeval. "Le hasard n'existe pas. C'est quand Dieu voyage incognito"

Weerzien van de kathedraal en de Costa da Morte op televisie!

Tijdens het zappen kwam ik bij het programma 'de bende van Wim' en hoorde de naam Muxia vallen. Vandaar dat ik bleef kijken en wat wijzer werd over de scheepsramp met de olietanker 'Prestige' in 2002. Een deel van de rotsblokken aan de kust in Finisterre dragen er nog de sporen van. Dat had ik toen ik er stond wel opgemerkt.
Toen zag ik plots de prachtige kathedraal van Santiago de Compostella en ik voelde hoe heel mijn lichaam, al mijn cellen, hier intens op reageerden. Het ontroerde me sterk. Die herkenning gaat echt wel diep. Op zo'n moment besef je de 'impact' van de tocht. Ik hoop het nog eens over te kunnen doen.