Ma. 10 november - twee families opgezocht die me een bedje hebben gegeven op mijn camino!

Chrys en Marc in Glabais en Emmy en Christiaen in Godarville, ik heb hen vandaag een bezoekje gebracht samen met Rit. Ook Pascale was van de partij. Zij heeft ervoor gezorgd dat ik bij haar mama, Chrys, kon logeren. Het werd een heel hartelijk weerzien. In de voormiddag Glabais en in de namiddag Godarville. De ontmoeting was nog steeds even warm. Ook Rit kon het nu aan den lijve ervaren. Er is een binding tussen hen en mij en die is blijvend! Foto's en verhalen werden uitgewisseld en ik ben er zeker van ... ze komen ons opzoeken in Lier.
Ik heb Rit ook even de 'presbytère' van Trazegnies laten zien, de pastorie waar de passende naam bij hoort "Er was geen plaats in de herberg". Niet dat een pastoor onderdak moet bieden, maar aangezien hij zijn parochianen goed kent, had hij een pelgrim die al twee uur aan het zoeken was naar een bedje (en het was ondertussen al valavond geworden) even verder kunnen helpen (of een poging kunnen ondernemen). Nochtans ben ik niet boos. Het is een ervaring als een andere en het maakte deel uit van mijn camino. Het sterkte alleen maar mijn zinnetje "Il faut avoir confiance". Als je dat hebt, komt de rest wel vanzelf. En zie, nog geen vijf minuten later, werd een bedje en een overheerlijke Syrische maaltijd mij aangeboden.

Contacten - ze zijn en blijven hartverwarmend !

Dankzij de moderne middelen (email, msn, skype, facebook) kan je op een eenvoudige manier contact houden met mensen die je op de camino hebt leren kennen. Het is echt geweldig om af en toe eens van iemand iets te horen. Ook Jaime heeft al gebruik gemaakt van Skype en me opgebeld. Het was een heerlijk moment. Ook Rit kon ditmaal naar zijn stem luisteren. Hij heeft me trouwens een hele reeks foto's gestuurd via de post. Ik was een powerpointpresentatie aan het voorbereiden en vandaar. Michel, Marta, Maire (gevonden via facebook), Christiane, Catherine, Doris, Sabine, Michael en Doris, Pascale, Loo, France en Jean-Pierre, Joe, Pierre, Emmy en Christiaen, Chrys, ... en nog zoveel anderen, we hebben de 'andere' weg gevonden. GEWELDIG!

Weerzien met Michael en Doris, deze keer bij ons in Lier.

Donderdag 30 oktober: Michael en Doris zijn ons komen opzoeken in onze thuishaven, Lier. Het was een blij weerzien. Vaak sturen we mailtjes naar elkaar, maar in levende lijve is toch altijd een beetje anders. Vrijdag hebben we Lier verkend, een gezellig groen stadje, omringd door water. Het heeft iets en ze zullen wel gevoeld hebben dat we er eigenlijk op verliefd zijn. 's Avonds een partijtje bowling, maar dat liep niet goed af. Al bij één van de eerste beurten viel Michael als een ballerina op de grond. Hij had zijn voet omgeslagen, dachten we met zijn allen. We speelden verder, twee uur lang. Rond 23u15 waren we weer thuis. Maar de enkel werd dikker en dikker. We besloten naar spoed te gaan. Wat bleek? Er werd een vervelende barst vastgesteld. Hij moest de volgende dag geopereerd worden. Dat maakt dat hij een nachtje in de kliniek moest blijven na de operatie. Voor Michael een ware ramp. Stilzitten en afhankelijk zijn gedurende 6 weken, het is niets voor hem. Ze hebben het in de kliniek wel gevoeld, denk ik :-). Zondagmiddag zijn ze dan huiswaarts gereden. Maar ze komen zeker terug. Ondertussen gaat het al wat beter met Michael en mag hij zijn voet al lichtjes belasten. Hopelijk komt het gauw in orde zodat hij zich kan voorbereiden op zijn (hun) volgende etape richting Compostella. Ze zullen er nog twee jaar over doen. Ik ben ene beetje jaloers op hen zoals zij dat waren toen zij de camino verlieten en ik verder stapte. Die weg heeft iets. We zijn er allemaal verliefd op. Ik toch zeker :-) :-) !!