maandag 24 november 2008

Ma. 10 november - twee families opgezocht die me een bedje hebben gegeven op mijn camino!

Chrys en Marc in Glabais en Emmy en Christiaen in Godarville, ik heb hen vandaag een bezoekje gebracht samen met Rit. Ook Pascale was van de partij. Zij heeft ervoor gezorgd dat ik bij haar mama, Chrys, kon logeren. Het werd een heel hartelijk weerzien. In de voormiddag Glabais en in de namiddag Godarville. De ontmoeting was nog steeds even warm. Ook Rit kon het nu aan den lijve ervaren. Er is een binding tussen hen en mij en die is blijvend! Foto's en verhalen werden uitgewisseld en ik ben er zeker van ... ze komen ons opzoeken in Lier.
Ik heb Rit ook even de 'presbytère' van Trazegnies laten zien, de pastorie waar de passende naam bij hoort "Er was geen plaats in de herberg". Niet dat een pastoor onderdak moet bieden, maar aangezien hij zijn parochianen goed kent, had hij een pelgrim die al twee uur aan het zoeken was naar een bedje (en het was ondertussen al valavond geworden) even verder kunnen helpen (of een poging kunnen ondernemen). Nochtans ben ik niet boos. Het is een ervaring als een andere en het maakte deel uit van mijn camino. Het sterkte alleen maar mijn zinnetje "Il faut avoir confiance". Als je dat hebt, komt de rest wel vanzelf. En zie, nog geen vijf minuten later, werd een bedje en een overheerlijke Syrische maaltijd mij aangeboden.

Contacten - ze zijn en blijven hartverwarmend !

Dankzij de moderne middelen (email, msn, skype, facebook) kan je op een eenvoudige manier contact houden met mensen die je op de camino hebt leren kennen. Het is echt geweldig om af en toe eens van iemand iets te horen. Ook Jaime heeft al gebruik gemaakt van Skype en me opgebeld. Het was een heerlijk moment. Ook Rit kon ditmaal naar zijn stem luisteren. Hij heeft me trouwens een hele reeks foto's gestuurd via de post. Ik was een powerpointpresentatie aan het voorbereiden en vandaar. Michel, Marta, Maire (gevonden via facebook), Christiane, Catherine, Doris, Sabine, Michael en Doris, Pascale, Loo, France en Jean-Pierre, Joe, Pierre, Emmy en Christiaen, Chrys, ... en nog zoveel anderen, we hebben de 'andere' weg gevonden. GEWELDIG!

Weerzien met Michael en Doris, deze keer bij ons in Lier.




Donderdag 30 oktober: Michael en Doris zijn ons komen opzoeken in onze thuishaven, Lier. Het was een blij weerzien. Vaak sturen we mailtjes naar elkaar, maar in levende lijve is toch altijd een beetje anders. Vrijdag hebben we Lier verkend, een gezellig groen stadje, omringd door water. Het heeft iets en ze zullen wel gevoeld hebben dat we er eigenlijk op verliefd zijn. 's Avonds een partijtje bowling, maar dat liep niet goed af. Al bij één van de eerste beurten viel Michael als een ballerina op de grond. Hij had zijn voet omgeslagen, dachten we met zijn allen. We speelden verder, twee uur lang. Rond 23u15 waren we weer thuis. Maar de enkel werd dikker en dikker. We besloten naar spoed te gaan. Wat bleek? Er werd een vervelende barst vastgesteld. Hij moest de volgende dag geopereerd worden. Dat maakt dat hij een nachtje in de kliniek moest blijven na de operatie. Voor Michael een ware ramp. Stilzitten en afhankelijk zijn gedurende 6 weken, het is niets voor hem. Ze hebben het in de kliniek wel gevoeld, denk ik :-). Zondagmiddag zijn ze dan huiswaarts gereden. Maar ze komen zeker terug. Ondertussen gaat het al wat beter met Michael en mag hij zijn voet al lichtjes belasten. Hopelijk komt het gauw in orde zodat hij zich kan voorbereiden op zijn (hun) volgende etape richting Compostella. Ze zullen er nog twee jaar over doen. Ik ben ene beetje jaloers op hen zoals zij dat waren toen zij de camino verlieten en ik verder stapte. Die weg heeft iets. We zijn er allemaal verliefd op. Ik toch zeker :-) :-) !!

dinsdag 26 augustus 2008

Doris und Michael - Herzliches Wiedersehen - 20-24/08/2008



Mit der genze Familie sind wir nach Bornheim gefahren wo Doris und Michael wohnen. Wir waren zusammen auf dem Weg (the camino) zwischen Conques und Aire-sur-l'Adour. Auch Jaime aus Spanien war mit uns. Wie haben uns gefühlt wie auf dem Weg. Wir haben fünf schöne Tage erlebt. Wir waren auch sehr froh und haben viel erzählt. Michael und Doris haben uns die Umgebung gezeigt, wir haben geschwommen und sind auch Kart gefahren. Wir haben die ganze Familie kennen gelernt und Doris hat Ihren Geburtstag gefeiert. Ihren Tochter, Silvia, hat ein schönes baby, ein Mädchen (Lilly). Wir freuen uns die Familie wiederzusehen. Diesmal wird es in Belgien sein!


Doris und Michael, wir danken Ihnen für die Gastfreundschaft!

dinsdag 5 augustus 2008

DIAVOORSTELLING!!!

Het is eindelijk zover. Ik heb een hele reeks foto's geplaatst. Alleen zal je geduld moeten hebben want het gaat wel effe duren. Nu, ik heb ook geduld gehad om er te geraken :-), dus ...
Je klikt "1X OP DE FOTO ONDER DIAVOORSTELLING (zo word je omgeleid naar een 'plekje' waar je de foto's vergroot kan bekijken).
Rechts onder PETER lees je:
-foto downloaden
-"VOLLEDIG SCHERM". Je klikt 1X hier op!
Zo heb je het startsein gegeven aan een sfeerbeeld.
Je kan de 'kijk'tijd altijd veranderen/aanpassen. DIT IS AAN TE BEVELEN! Dat doe je door met de muis op de foto te gaan staan. Onderaan zie je twee grote pijlen, daarnaast tussen een minteken en een plusteken het woord seconden. Door op de plus te klikken, kan je het aantal kijkseconden verhogen (probeer eens 6 seconden, je kan het nadien nog altijd aanpassen). Dat kan interessant zijn om de bijhorende tekstjes goed te kunnen lezen.
Ik heb nog hééél vééél andere foto's, maar die laat ik wel eens op een andere keer zien. Veel kijkplezier!!!

JA! Ik heb soms last van "afkickverschijnselen".

De aanpassing valt best mee. Maar soms is het ook wel 'moeilijk'. De laatste tijd ben ik bezig met de vele foto's die ik onderweg genomen heb en ... dan komen de herinneringen en gebeurtenissen naar boven. En dan zit je met een waaier aan gevoelens :-).

zondag 20 juli 2008

Vr. 11/07 - zo. 13/07 - wo. 16/07: Tours - "Rit" - Fondettes: chambre d'hôtes






Het werd een leuk verblijf in Tours, la Membrolle en het nabijgelegen Fondettes. Rit ontmoette ik op zondag 13 juli rond de middag. We hadden afgesproken beneden aan de post. Dus niet bij 'les Lejude'. Ik wilde naar haar gaan, net zoals ik vertrokken ben, te voet. Het was ons intiem moment. Drie maanden, het is niet niks, ik had het echt wel onderschat. Nadien gingen we voor het middageten even terug naar 'les Lejude'. Vervolgens brachten we drie dagen door in een chambre d'hôtes met zwembad :-). Op de eerste dag na waren we heel de tijd alleen. We hebben ervan genoten. Voor Rit had ik nog een verrassing in petto (zie foto's). En sinds woensdagavond vinden jullie mij weer thuis in Lier. Tim is ondertussen ook thuisgekomen van een sportvakantie in de Landes georganiseerd door 'Jeugd 2000'. Zijn knuffel sprak boekdelen!!! Stilaan komen nu de verhalen naar boven over "onze" tocht.

Vr. 10/07: Hendaye - Poitiers - St Pierre des Corps - Tours - La Membrolle: per TGV


De eerste TGV voerde me tot in Poitiers. In de trein zat ik tegenover een jonge Braziliaan. We zaten in het midden van de wagon zodat we een tafeltje hadden. Hij zat aan de ene kant, ik aan de andere. Hij was heel vriendelijk, zelfs lief. Hij pakte mijn hand en zei dat hij massage gaf. Even dacht ik in hem de persoon te herkennen die me in Astorga een massage had gegeven. Maar Portugees en Spaans zijn niet dezelfde talen en de masseur in Spanje sprak ... Spaans. Ik voelde al snel aan dat hij niet dezelfde relationele interesses had als ik. Hij gaf me zijn emailadres en het nummer van zijn gsm. Zelf gaf ik mijn emailadres met een foutje erin (oeps). Later vroeg hij me of ik mijn gsmnummer wilde geven. Ik knikte van nee. Op een ander moment legde hij zijn handen op mijn knietjes en ik knikte weer van nee. Mijn handen heeft hij nog een tweetal keren even gemasseerd. Dat kon. Ik had binnenprejtes. Een dame schuins over mij had nog meer binnenpretjes. Op een bepaald moment wilde hij dat ik een foto van hem nam. Hij vroeg me die op te sturen. Ik vrees dat dat op zich zal laten wachten. Nog later wilde hij een foto van ons beiden. Hij gaf mijn fototoestel aan de dame schuins over mij, kwam heel dicht naast me zitten en voelde even aan mijn gezicht. Ik was blij toen hij even een zuiderse rustpauze nam. Af en toe strekte ik ook eens mijn benen door een wandelingetje te maken, ... alleen. Op een bepaald moment strekte hij zijn armen en snoof zijn okselgeur. Hij laadde zich op :-). Enfin, ik vond het een lieve man, misschien zelfs eerder een lieve "jongen" en was tegelijkertijd bezorgd om hem. Ik wist wel waar hij heen wilde. Ik hoop alleen voor hem dat hij gerespecteerd zal worden in zijn zoektocht.
De volgende trein bracht me tot in St Pierre des Corps. Daar nam ik de navette tot Tours. Na een uurtje rondgewandeld te hebben in de voor mij zo vertrouwde stad, stapte ik 7 km tot bij mr. en mevr. Lejude in La Membrolle-sur-Choisille. Het deed deugd, dat stappen. Onderweg had ik Hugo nog even aan de lijn. Mijn familie maakte deel uit van de trouwe lezers en volgde mijn avonturen op de voet. Ik ben hen hier heel dankbaar voor. Ik vond het soms zelfs verrassend. Op weg gaan, je gaat niet alleen op weg, je omgeving gaat mee!
Toen ik bij het huis van de fam. Lejude aankwam, zag ik mr. Lejude op het terras zitten. Ik riep heel luid: "Hallo". Hij herkende mijn stem en het werd een heel hartelijk weerzien! We omhelsden elkaar. Mevr. Lejude had haar fototoestel al in de hand. Dat vindt zij belangrijk :-). Ik heb hen laten meevolgen door hen af en toe een kaartje te sturen want het zijn geen pc-fanaten. Dan grijp je best naar dingen die eigenlijk nog altijd hun waarde hebben, zichtkaarten. Ook hier thuis zijn er wel wat toegekomen :-).

Do. 09/07: Santiago - Hendaye (Fr.): met de trein

Om 9u04 vertrok de trein. De twee Zwitsers die ik in Frankrijk voor het eerst ontmoet had, ergens in Spaans Baskenland (Ferme auberge Bohotegia), namen ook de trein. Ik vond het in het begin speciale typetjes, maar gaandeweg ben ik ze toch gaan appreciëren. In het station had ik een babbel met Emilio, een Italiaan van rond de zestig. Hij had veel bewondering voor wat ik gedaan had. Die bewondering kwam wel vaak boven. Niet elke pelgrim start vanaf zijn voordeur. Vooral pelgrims kunnen goed inschatten wat zo'n tocht betekent. Vandaar de bewondering allicht.
Onderweg leerde ik 4 Noren kennen, twee koppels. Op een bepaald moment bleef de trein stilstaan. We waren in Leon. Achteraf bleek dat een vrachtwagen de elektrische leidingen had geraakt. Het kostte ons drie uur. Dat betekendz dat we rond middernacht pas toekwamen in Hendaye. Daar bleken de hotelletjes in de buurt van het station 1: te duur en 2: (gelukkig) volzet. We mochten in de wachtzaal slapen. Hier kwam ik voor het eerst weer in aanraking met de realiteit. Iemand die zich ten onrechte verkeerd behandeld voelde en het enkel had over het feit dat hij rechten had en gerespecteerd diende te worden. Ik heb hem verteld dat hij rechten heeft én plichten en dat hij gerespecteerd moet worden net zoals wij gerespecteerd moeten worden. Of hij het begrepen heeft, is zeer de vraag. Misschien moet hij eens een stukje stappen, dat helpt echt :-).

Di. 08/07: Finisterre - Santiago: met de bus

De bus deed er drie uur over om de 86 km te overbruggen! Ik drie dagen hihi. Op de bus zat onder andere het Italiaans gezinnetje. Ik vertelde hen dat we de zon toch hadden zien ondergaan in Finisterre. Ze vonden het spijtig dat ze dat gemist hadden.
In Santiago bestelde ik mijn treinkaart voor de volgende dag. Vervolgens snoof ik nog wat de sfeer op, kocht een paar souveniertjes, at ergens een menu, verbleef in dezelfde kamer als de vorige keer (toen met michel, nu met een Duitse jongen van wie ik de naam vergeten ben) en ontmoette Bob uit Manchester (Villar de Mazarife - refugio de Jesus) en Jérôme, de jongen uit Frankrijk (die ik voor de eerste keer ontmoet had in Frans Baskenland) en wiens mama kort geleden was overleden (= de hoofdreden van zijn camino). Ze was slechts 50 jaar. Ik hoop dat de tocht hem gebracht heeft waarnaar hij op zoek was.
Het was fijn om hen nog even terug te zien, nog even na te mijmeren over onze ontmoeting, onze tocht. Hier eindigde mijn avontuur.

FARGO 2 - Finisterre (ma. 07/07)

We hadden opnieuw om 20u afgesproken. Ik vertelde Andrea dat ik in zee was gegaan en dat ik mijn halsdoek nu zou gaan verbranden. Die halsdoek (zie foto's), al een paar jaren oud, had me de hele tocht beschermd tegen koude en zon.
De weergoden waren ons niet gunstig gezind. Er hing een zwaar wolkendek. Maar nogmaals: 'Il faut avoir confiance'. Er kwamen mensen terug van de vuurtoren. Zij geloofden blijkbaar niet in wat er te gebeuren stond: het aanschouwen van de ondergaande zon. Ook het Italiaans gezinnetje keerde terug. De volgende dag zouden ze het zich beklagen ;-).
Toen we aan de vuurtoren waren, zag het er op het eerste gezicht niet goed uit. Heel veel wolken. "Maar dan nog kan het de moeite zijn", dacht ik. "Dan is het genieten van prachtig gekleurde wolken. Dat is toch ook een mooi spektakel, niet?!" Ik verbrandde mijn halsdoek op de speciaal daarvoor voorziene plaats. Andrea deed hetzelfde. Nadien gooide ik een meegedragen steen de oceaan in. Het water zou de steen wel 'schoonwassen'. Andrea had witte wijn meegebracht in brik. Echt lekker was het niet, maar symbolisch vonden we het best ok. We gingen op een rotsblok zitten, net als een tiental andere pelgrims. Ik tuurde de horizon af. De zon zat verscholen achter wolken, maar kleurde de wolken. Opeens zei ik: "Ik denk dat we de zon zullen zien ondergaan. De onderste band lijkt wolkenvrij. Het is het omgekeerde van gisteren". Inderdaad, ik kreeg gelijk. Korte tijd later zagen we een geeloranje gekleurde avondzon verschijnen vanachter een wolkenband, dan zagen we ze volledig om nadien langzaam te verdwijnen achter de horizon. "Un grande finale" (Italiaans)!!! Ik begon te applaudiseren en de anderen volgden mijn voorbeeld. Het was mooi, het was prachtig, het kon niet beter zijn!!! Mijn camino in schoonheid afsluiten, een voltreffer!
Ook deze avond eindigde met een babbel bij een drankje. De volgende dag zou ik de bus nemen naar Santiago. Andrea zou nog enkele dagen blijven. Allicht is ze naar het strandje gegaan. Ik had het haar aangeraden. We namen afscheid van elkaar en ik trok richting mijn bedje.

Het RITUEEL

Het ritueel, dat al dateert van in de Middeleeuwen, moet in de goede volgorde uitgevoerd worden. Wanneer een pelgrim in Finisterre aankomt (Finis Terrae), gaat hij
1: eerst baden
2: verbrandt dan zijn kledij (de moderne pelgrim verbrandt meestal één kledingstuk)
3: en kijkt vervolgens naar de ondergaande zon.
De volgende morgen zal de pelgrim bij het krieken van de dag een 'nieuwe' man zijn.

Ma. 10/07: rustdag in Finisterre

Tot 10u ben ik in mijn bedje blijven liggen. Dat was de eerste keer in maanden. Nadien trok ik het dorpje weer in, kwam Andrea tegen, dronk samen met haar een kopje koffie, kocht kaartjes en verstuurde ze, ontmoette de twee Duitse vrouwen die ik één keer in de refugio in Ventosa had gezien, zag het Italiaans gezinnetje weer (ze waren langs Muxia gegaan).
Toen ik rond de middag aan het strand kwam, zag ik een jonge vrouw zitten. Ze was pelgrim, dat was duidelijk. Ze was in haar dagboek aan het schrijven. Ik sprak haar aan. Ze heette Maria ("The most beautiful sound I ever heard, Maria, Maria, Maria, Maria :-) ) en was Amerikaanse. Ze herkende het liedje. We hadden het wat over opgedane ervaringen tijdens onze tocht. In de namiddag vertrok ze richting Santiago. Ze vertelde me dat er aan de andere kant een leuk strand was met hoge golven. Dat was de reden van onze ontmoeting. We namen afscheid. Ik ging iets eten.
In de late namiddag trok ik naar het andere strand. Het zicht was geweldig, de zee was zoals ik ze kende: wild, gevaarlijk, maar tegelijkertijd prachtig. Ik vroeg iemand om me te fotograferen (niet zo gemakkelijk wanneer je alleen bent en je een foto van jezelf wil maken), ging tot aan mijn middel in de zee staan, liep naar de rotsen en klom erop. Ik genoot van het spektakel. Ondertussen kreeg ik een belletje van Michael en Doris! Dat vond ik super. Michael en Doris zijn me blijven volgen, zowel op dit blog als via sms. Michael probeert deze tekstjes te lezen, maar vindt het blijkbaar niet zo eenvoudig. Het was fijn en even te kunnne spreken en te kunnen melden dat ik mijn einddoel bereikt had. Na een tijdje keerde ik terug naar mijn kamer waar ik een kledingsstuk uitzocht voor het tweede deel van het ritueel.

FARGO 1 - Finisterre (zo. 06/07)

Met Andrea afgesproken om 20u. We zouden samen naar de zonsondergang kijken. Tenminste als de weergoden ons gunstig gezind zouden zijn, want er hingen wel wat wolken. Mijn ritueel had ik nog niet uitgevoerd. Dat was voor de volgende dag. We moesten zo'n drie kilometer stappen vooraleer we aan de vuurtoren waren. Het kleurenpallet was wondermooi. De ondergaande zon in een niet wolkenloze lucht is echt wel prachtig. De wolken geven een extraatje aan dit wondermooie natuurfenomeen. Ik hou er ontzettend van. Kinderlijke verwondering!
Maar ik had het al zien aankomen. Het laatste deel, net boven de horizon, zat potdicht. We zouden de zondsondergang niet volledig kunnen zien. Zo gebeurde. De laatste vijf minuten verhinderden de wolken ons datgene waarvoor we gekomen waren. Maar geen getreur. morgen een nieuwe kans. 'Il faut avoir confiance'. Ik heb het altijd gehad op mijn tocht, ook nu! We zijn samen nog even afgezakt naar een cafeetje aan de haven. Het was kort na middernacht toen ik mijn bedje weer opzocht, begeleid door het geluid van de meeuwen. Soms lijkt het wel of ze lachen. In ieder geval zal het voor sommige mensen lijken alsof ze veel lawaai maken. Maar het hoort nu eenmaal bij de zee. Het is een dele van de charme.

Finisterre - de Finisterra - Andrea

Ik begaf me naar de toeristische dienst. Deze bleek gevestigd te zijn in de refugio. Ook hier in Finisterre zou ik een kamer nemen. Refugio-albergue, het was voorbij.
Toen ik de refugio binnenstapte, herkende ik haar meteen: Andrea, de dame met het rode-roze hoedje en daaronder het papieren servietje om zich te beschermen tegen de zon, die ik ontmoet had toen we nog op weg waren naar Melide. We zouden elkaar nog enkele keren ontmoeten in Finisterre. Na de 'eFinisterrea' in ontvangst te hebben genomen, ging ik op zoek naar een kamer. Ik sprak een dame aan en zij bracht me naar iemand die kamers verhuurde. De kamer was ruim en het huis was goed onderhouden. Het voelde prima. Na een korte rust verkende ik het dorpje. Het strand was verlaten. Het water allicht te koud. Geen golven aan die kant. Het verbaasde me. Veel algen- en plantengroei. Allicht ook een van de redenen waarom er geen kat te zien was.
Af en toe zag ik pelgrims terug. pelgrims die ik voor Santiago had ontmoet of pelgrims die ik pas op het laatste stukje had ontmoet.
Het werd een dagje rustig "thuiskomen".

Zo. 06/07: Olveiroa - FINISTERRE/FISTERRA: 32 km

Ik vertrok om 6u25. Het eerste stuk was prachtig. De moderen windmolens ervaar ik wonderwel niet als storend. Het heeft wel iets. In combinatie met de opkomende zon, de verspreide wolkjes en het landschap oogt het soms heel mooi.
Rond half acht de eerste bar bezocht voor het klassiek kopje koffie. De eerste bar is tevens de laatste voor 15 kilometer :-). Vlakbij staat een 'lelijke' metaalverwerkende fabriek, maar toch stoort het me niet. Jaime zei dat we niet zonder kunnen. Het hoort er nu eenmaal bij, bij het leven.
Om kwart voor acht kwam ik aan de paal die de splitsing aangeeft. Rechts ga je naar Muxia en links naar Finisterre. Dus ging ik links en zette een stevig tempo in. De lokroep van de zee? Normaal kan je van daar af de Atlantische Oceaan al zien. Doordat het geen heldere hemel was kon ik in het begin de Oceaan niet zo goed onderscheiden. Wat verder ging het al beter.
8u50: de AO komt stilaan dichterbij. Veel bomen staan er niet. Her en der plukjes verschroeid hout, restanten van bosbranden, en her en der plukjes eucalyptus. Maar ondanks dat is het een mooie wandeling. Het tempo blijft stevig. Het is het 'laatste' stuk van die 'grote', lange tocht, mijn pelgrimstocht.
Op een bepaald moment, ik bevond me op de top van een helling, zag ik de oceaan heel duidelijk. Ook zag ik twee dorpjes aan de rand ervan liggen: Cée en Corcubion. Daarachter, achter die landtong zou ik voor het eerst Finisterre zien. Ik stuurde boodschapjes door naar familie en vrienden en ondertussen 'rende' ik de heuvel af. 'Volarre, ...' hoorde ik mezelf zingen en inderdaad, ik had velugeltjes gekregen. Na zoveel maanden enkel land gezien te hebben! Ook dit was een intens moment. Het voelde geweldig!
Twee honden kwamen op me af. Telkens opnieuw is het even afwachten was ze van plan zijn, of het lieve honden dan wel gevaarlijke, niet te vertrouwen dieren zijn. Oef, ze wilden gestreeld worden. De ene duwde de andere weg om toch ook maar gestreeld te worden. Ik kwam handen tekort. Dan trok ik weer verder. Nog steeds ging het naar beneden, richting oceaan. In Cée vroeg ik naar een bakker en de vrouw zei me dat ik haar kon volgen. Het was marktdag en ze ging net boodschappen doen. Het was zalig. Ik hoorde de meeuwen, snoof de geur en zag de bootjes in de haventjes liggen. Een kleurrijk spektakel.
In Corcubion wees iemand me spontaan de weg. Ik stak de landtong over en zag, wat ik al de hele tijd wilde zien, Finisterre!! Nog zo'n 10 kilometer te gaan. Toen ik op zo'n drie kilometer van mijn 'einddoel' was, stopte ik even. Ik voelde het al een hele tijd, maar had het genegeerd. Wanneer je een een plekje op je voet hebt dat door wrijving warm wordt, dan moet je eigenlijk stoppen en zalf op je voet doen. Dat bespaart je veel ellende. Ik heb die 'ellende' vaak gezien onderweg, bij anderen. Ik wist dat dit de laatste 'sprint' was en vond die 'zoeg' niet meer belangrijk. Zodoende, na meer dan tweeduizenddriehonderd kilometer, had ik mijn EERSTE BLAAR :-). Aan de zijkant van mijn dikke teen aan mijn linkervoet. Het stoorde me niet echt. Ik lachte, trok een foto ervan, deed mijn stapschoen weer aan en trok verder. Korte tijd later kwam ik aan in Finisterre.

Za. 05/07: Negreira - Olveiroa: 32 km

Vrij mooie wandeling en bewolkt - zon. Geregeld liep ik tussen de koeien. In Santa Marina kwam ik rond 11 u toe. Na het 'middagpintje' trok ik weer verder. En ... weer de rechterknie, weer bijna geen kracht meer en een vreemd stapgevoel. Het duurde gelukkig maar een tweetal uur.
Verder was het een rustige wandeling zonder echte contacten. Veel refugio's vind je niet op deze route naar Finisterre. Ze zijn dan ook snel volzet. Veel pelgrims maken deze trip per bus. Ze vertrekken 's morgens en keren 's avonds terug. Zo missen ze de zonsondergang en die wil ik voor geen geld missen. Uiteraard hangt alles af van de weergoden.
Op een bepaald moment kreeg ik een sms van Jaime. Hij was in Santiago aangekomen. Jaime, mijn beste vriend. Ik hou er een mooie herinnering aan over en zijn gezicht, dat mooie ronde gezicht met die hartverwarmende glimlach, zal ik nooit vergeten.
Het Italiaans gezinnetje (Paulo met zijn vrouw en één van de zonen) weergezien in de refugio. Ze wonen in de buurt van het Gardameer. En ook hier doen we weer ons best om elkaar te verstaan.
Olveiroa is een klein dorpje. Het is best gezellig en je vindt er veel 'drooghuisjes'. De refugio is gerenoveerd en oogt mooi

Vr 04/07: Santiago - Negreira: 22 km

Van een verrassing gesproken. Ik was even gaan ontbijten, hoor iemand van de trap komen, kijk in de gang en wie zie ik??? Donatella (ontmoet samen met Alfredo in Uterga, na de Alto del Perdon). We omhelsten elkaar. Fantastisch. Wat een weerzien. Ook Michel kende haar en die had nog meer geluk. Zij was samen met enkele andere Italiaanse vrouwen en Michel had het hele groepje al ontmoet samen met Marta. Het werd een gezellige babbel. Maar ook hier naderde het moment van afscheid nemen, van loslaten. Nog een laatste foto voor de kathedraal, smaen een koffie drinken, elkaar omhelzen en elk onze eigen weg gaan, Michel en ik. En ja, ook hier weer die traantjes. Ik zal het wel nooit leren.
De tocht was mooi, door heel wat eucalyptusbossen, mooie dorpjes en over zacht hellend terrein. Het begon al snel te regenen en het zou niet meer ophouden tot 18u. In de refugio kwam ik Vivi tegen. Een jonge vrouw uit Gent die verschillende camino's volgt. Het is toch telkens speciaal om even opnieuw je moedertaal te spreken. Aan de ene kant ben je blij en aan de andere kant voelt het wat onwennig.
's Avonds ben ik iets gaan eten met 2 Duitsers en een Amerikaanse, Kelly uit Montawa.

Santiago

Santiago viel beter mee dan verwacht. Er was juist een 'marché médiéval' en dat maakte het stadje eigenlijk extra gezellig. Verder heb je de gebruikelijke toeristische winkeltjes, maar ook dat viel eigenlijk goed mee. In de restaurantjes (in hoofdzaak visrestaurantjes) zie je overal kreeften en dergelijke, maar vooral octopus :-), een specialiteit ginder.
We zochten het adresje op dat we ergens op weg naar Santiago van een man hadden gekregen. Ik had zin om een kamer te nemen in plaats van de refugio/albergue op te zoeken. Michel vetrok de volgende dag naar huis, richting Straatsburg. Vandaar dat een kamer ons een goed idee leek. De kamer was prima en centraal gelegen (aan de hallen).
We gingen naar de pelgrimsmis om 12u. Die ervaring was minder goed. Michel en aan andere pelgrim verwoorden het later als volgt: "Daarstraks voelde ik me nog pelgrim. Nu, hier in Santiago, voel ik me een toerist". De pelgrimsmis heeft geen ZIEL! Je krijgt een opsomming van het aantal Fransen, Duitsers, Italianen, Belgen (DIE DAG GELUKKIG MAAR EENTJE en dat was ik, dus APENTROTS). Dit gaat als volgt: Italianen 2, Fransen 4, Duitsers: 3, Amerikanen 2, Italianen 2, Duitsers 4, Belgen 1, Fransen 5, Duitsers 2, ... Later vernam ik dat de pelgrimsmis op zondag wel een positieve ervaring is (o.a. het grote wierookvat wordt dan gebruikt). Ze laten dan wel 6 dagen op 7 heel veel pelgrims in de kou staan. Wat ik ook niet wist: dat je om 21u 's avonds een soort pelgrimsviering in een bijkapel kon bijwonen. Daar voel je wel de GEEST! Dat leidde ik af uit wat een pelgrim me daarover vertelde. Enfin, geen getreur. Het moment was mijn moment en ik zal het NOOIT VERGETEN!!! Zelf voelde ik me nog niet direct een toerist. Ik zou immers de volgende dag weer verder op weg gaan, richting Finisterre/Fisterra. Het einde van de (bekende) wereld, dat wilde ik wel eens zien.
Die dag heb ik informatie ingewonnen in verband met de terugreis (station, busstation zo'n 3 kilometer van het station, de toeristische dienst). Zelf zou ik rond 10 juli in Tours (la Membrolle-sur-Choisille) willen aankomen om daar vrienden op te zoeken. Het was mijn gastgezin tijdens mijn regentaatsopleiding, zo'n 29 jaar geleden! We zoeken hen geregeld op. Op zondag 13 juli zou ik Rit daar dan ontmoeten. Eindelijk!
Wat die informatie betreft. Wel ik sta versteld van de gebrekkige talenkennis en de beperkte informatie die men in Santiago kan geven over andere plaatsen zoals Finisterre en Muxia. Als je ziet hoeveel pelgrims er ieder jaar toekomen, ... Santiago, een internationale plek op de wereldkaart, het kan beter en dat met eenvoudige middelen. Dit zijn mijn indrukken, ervaringen. Ze doen helemaal geen afbreuk aan de tocht, aan de prachtige ervaring!

do. 03/07: Pedrouza - SANTIAGO !!!

Dit is de sms die ik verstuurd heb. Ik vulde hem af en toe aan naarmate we dichter bij Santiago kwamen. Wees gerust, het heeft me niet minder laten genieten van dit moment, na meer dan 2000 km te voet :-). Bewust heb ik voor de tocht niets over Santiago gelezen. Ook naar foto's heb ik niet gezocht. Het is een toeristische plek. Beter geen beeld op voorhand, dan kan het alleen maar meevallen!

6u15: Ik vertrek samen met Michel uit de refugio.

We hebben zin om te zingen en zingen het Santiagolied en zingen gedreven door het gevoel, een gevoel verrijkt/versterkt door vele kilometers stappen, door vele kilometers onderweg te zijn:

"Tous les matins nous prenons le chemin.
Tous les matins nous allons plus loin.
Jours après jours la route nous appelle
C'est la voix de Compostelle.
Ultreïa! Ultreïa!
E sus eia, Deus adjuva nos!" (Plus haut, plus loin, Dieu aide nous)

Ik heb zin om te dansen. Kleine Peter is er ook! Michel en ik, we amuseren ons. Michel is duidelijk dolverliefd op Marta uit Italië (zie eerder). Ik loop naast een ado :-). We maken een film. Marta is ondertussen al meer dan een week terug thuis. We beelden ons in dat Marta hem zit op te wachten op het plein voor de kathedraal. De ene keer 'maakt' Michel de scène. De andere keer maak ik er eentje. We amuseren ons rot en staan versteld van onze creativiteit. Soms loopt het fantastisch af en soms ietwat tragikomisch. We hebben misschien wel 20 versies uit onze mouw geschud. Echt LOL!

8u15: Un café con letche grande in een bar op 10 km van Santiago.
We trekken verder; Een geweldig gevoel. Mensen die me nauw aan het hart liggen zijn er ook. Het voelt zalig. Mijn hartje is blij!
Zon, blauwe hemel. Op elke heuveltop die we bereiken kijken we verlangend uit. Kippenvel op minder dan 5 kilometer.

9u35: Aan het standbeeld op de Monte do Gozo dat herinnert aan het pausbezoek ontmoeten we een koppel uit Nieuw-Zeeland. Zoals altijd sla ik een babbeltje. Het koppel en ik,we wisselen onze gegevens uit. Ze komen naar België. Ik nodig hen uit om bij ons te logeren. Ik kijk in de verte en denk: 'Dat moet Santiago dus zijn!?!'

9u43: We naderen. Tranen rollen over mijn wangen.

9u53: Eindelijk! Het bord met: SANTIAGO!
Ik voel me onvoorstelbaar 'groot'. Ik lijk wel een reus.

10u25: Om de haverklap heb ik kippenvel. Ik ben een kind. Ik ben alles.

10u36: Het grote plein voor de kathedraal. 'On y est.' Emoties, vooral Michel heeft het moeilijk nu.

10u42: We krijgen elk onze 'Compostellae'

woensdag 2 juli 2008

Morgen SANTIAGO

Plan: 20 km tot Santiago. Voor 12u aankomen zodat ik de compostella kan ontvangen en om 12u naar de pelgrimsmis kan gaan. Dan wat rondkijken, overnachten, een rustdag waarschijnlijk (tenzij het daar zou tegenvallen), weer een nachtje slapen en zaterdagochtend alweer op weg richting Finisterra, zo'n 87 km verder. Daar zal ik de rituelen uitvoeren. Zwemmen, een kledingsstuk verbranden en de zonsondergang meemaken. Dit (zo was het vroeger toch en dus is het nu zeker niet anders) ritueel zorgt ervoor dat je bij de opkomende zon een nieuwe man wordt! Ik zal als het effe kan dat laatste een handje helpen :-) Want, laten we eerlijk zijn, het komt niet zomaar. Ik heb de inspanning wel geleverd (de tocht, de afstand) en het is niet niks, ik ben er echt fier op, maar het 'werk' is niet af. Integendeel! Het begint nu pas. Het is nu aan mezelf om er werk van te maken! De wil en wens is er! Als St-Jacques me een handje wil helpen en de kracht kan geven, gesteund door de herinnering aan mijn camino, dan zal er zeker een stukje nieuwe Peter komen. Liefs!

De kapper

Ja, mijn haartjes zijn ondertussen wat langer geworden. Wat wil je, na drie maand en een half. Ik vroeg Rit om in het Italiaans te schrijven hoe ik moest vragen om mijn haar bij te knippen zonder dat het te kort zou geknipt worden. En zo gebeurde het. Ik moest slechts 8 euro betalen. Vanaf nu ga ik elke keer in Spanje naar de kapper :-). De kapper heeft het goed gedaan. Ik ben weer netjes en het is helemaal niet te kort. Fijn.

Wo. 2/07: Melide - Pedrouza

Het had deze nacht geregend. De dag startte bewolkt. Slechts in de namiddag was er echt zon. Het landschap is soms mooi, vooral wanneer je door de eucalyptusbossen wandelt. Geweldige bomen zijn het. En de geur! Gisteren was dat ook al het geval. Voor de rest heuvelachtig landschap. Voor ons lijkt de tocht stilaan voorbij. We lopen te vaak in de buurt van de weg die naar Santiago leidt. Het is eerder 'storend', zeker wanneer je nog wat wil nadenken, mijmeren. Ook de aanwezighedi van 'pelgrims' die enkel de laatste 100 km doen om hun compostella te ontvangen, het komt vreemd over. Het is opnieuw wat wennen in een nieuwe etape van de camino. Ik ben op zich niet tegen het feit dat mensen slechts de laatste 100 km stappen. Ze zullen er elk wel hun reden voor hebben en het is niet aan mij om er over te oordelen. Het voelt wel vreemd aan en je hebt de neiging om het te 'beoordelen'. Ja, de camino is echt anders, voelt anders aan. Maar voor mij is er nog het stuk naar Finisterra waar ik 4 dagen over ga doen. Rustig, genietend, een beetje nadenken over alles wat de camino mij getoond heeft, aangebracht heeft. Ik ga proberen enkele dingen wat te verankeren, af en toe even halt houden en wat opschrijven. We zien wel. Ja, Finisterra, de oceaan, het trekt me aan. Misschien nog meer dan Santiago zelf. Ik verwacht niet al te veel van Santiago. Ik denk dat dat best is. Dan zal ik misschien niet gemakkelijk teleurgesteld worden. De anonimiteit en eenzaamheid in Burgos en Leon waren niet zo'n goede ervaringen voor mij en maken me voorzichtig. Ik ben blijkbaar niet de enige pelgrim die dat zo aanvoelt/ervaart.
Onderweg kennis gemaakt met Carla, Marta (tweelingszussen) en Manuel, de echtgenoot van een van de twee. Ze komen uit Mexico en ik ben alweer met een babbel begonnen :-) Manuel heeft de camino vorig jaar gedaan. De zussen komen even proeven. Ze trakteerden ons onderweg op een drankje.
De openbare refugio, 120 bedden, was volzet. Na 33 km had ik echt geen zin meer in dit soort situaties. Gelukkig was er 100 meter verder een prive-refugio. De beambte was zo vriendelijk om te informeren of er nog plaats was. Dat was gelukkig het geval. (10 euro tegenover 3 euro, maar we hebben een bed)

Di. 1/07: Gonzar - Melide

We vertrokken in de mist. Het was 6u15. Iets later, na een korte klim, draaide ik me om. Het zicht was prachtig. Net zoals in O Cebreiro liepen we 'boven de wolken'. Het lijkt op zeer lichte, maar stevige slagroom. Het is zo wondermooi. Ook de langzaam opkomende zon kleurt de horizon prachtig. En elke minuut verandert de intensiteit, de kleuren worden anders, vervagen of worden juist versterkt. Het is hemels.
De route viel goed mee vandaag. Het weer is wat minder. De zon laat zich af en toe zien.
Onderweg zag ik een vrouw met een kleurrijke hoed en onder de hoed een serviette om zich wat te beschermen tegen de zon. Ik nam een foto, haalde haar in, sprak haar even aan in het Engels, hoorde dat ze Duits sprak en zei iets in het Duits. Zo gaat het al heel de camino door. Ik pas me direct aan en zo heb ik al heel wat mooie ontmoetingen gehad. Ze heet Andrea en komt uit Heidelberg. Een vriendin van haar was al een eind verderop. De rest van de weg heb ik samen met haar gelopen. Micheld die even achter was, vervoegde zich bij ons. In Melide ging zij naar haar hotel en wij trokken naar de refugio. Net als in Gonzar (wel veel groter) bedden ok, maar keuken bijzonder beperkt. De douches waren ook niet je dat. Er waren geen deuren. Voor de vrouwen vond ik dat een vervelende zaak.
Nadien even het dorpje verkend. Mooi is wat anders. Normaal zou je er pulpo moeten eten (octopus), de plaatselijke specialiteit, maar Michel had geen zin. Andrea en Machteld, haar vriendin, kwamen we tegen. Ze was op zoek naar een wasmachine. We namen hen mee naar onze refugio waar alles aanwezig was. Tijdens de was gingen we ergens iets drinken. Ze wilden 's avonds met ons iets gaan eten. Dat gebeurde ook. Alleen moetsen we wel een eind wandelen want de dames wilden niet in het restaurant van het hotel eten. Gelukkig had ik een adresje gekregen van de beambte in onze refugio. Ik moet wel zeggen dat de baas van het restaurant alles behalve vriendelijk was. Maar goed. In ieder geval bleek dat de ontmoeting met Andrea wel belangijk was voor mij. Zo gaat het al de hele camino. Je komt mensen tegen die soms dezelfde dag of een tijdje later 'belangrijk' voor je blijken te zijn. Ze reiken je informatie, dingen aan waarmee je verder kan of waarmee je later, als je dat wil, als je er open voor staat, aan de slag kan. Wonderwel die camino.
Na het eten kwam Andrea verrassend uit de hoek. Ze zei dat ze het eten wilde betalen. Ze stond er zelfs op. Ze vertelde dat het de gewoonte was bij hen. Ze gelooft dat zulke gestes steeds terugkomen. Het is geven en krijgen. Een volgende keer is er wel iemand anders die dit doet. Michel wilde dit eerst niet, maar ik heb hem snel duidelijk gemaakt dat hij dit beter zo liet gebeuren.

Ma. 30/06: 3 km voor Sarria - Gonzar

Koeien op de weg, wandelen door kleine boerendorpjes, velden, akkers, bossen, veel schaduw, leuke paden. Het was eerst bewolkt, maar nadien werd het terug heet.
We laten stilaan de groep achter ons. Vermoedelijk komen we donderdag toe in Santiago. Mijn linkervoet doet wat pijn. Mogelijk komt het van de shiatsu-massage. Het is de voetzool. Ik weet niet wat zich daar bevindt, maar het lijkt een spier te zijn. Het zal wel lukken.
Gonzar is een piepklein dorpje. De prive-refugio is prachtig en kost 8 euro. Zelf zitten we in de gemeetelijke refugio. Het kost slechts 3 euro. Het was de eerste refugio die we aandeden. Vandaar allciht dat we daar zitten. De refugio was op zich ok, maar de keuken was echt wel beperkt. Op het eerste zicht leek alles ok tot ik de schuiven opende. Slechts 2 potten en 1 pan, bestek slechts voor 2 mensen en we zijn met 18. Gellukig bleken we de enigen te zijn die hun eten zelf klaarmaakten.
Ondertussen komen we geregeld Pierre tegen. Hij is 78 jaar oud en ziet er bijzonder goed uit. Doris kwam vrij laat toe. Zij is de enige die we nog teruggezien hebben van het groepje. De meesten zal ik zelfs niet meer in DSantiago weerzien. Vandaar het 'afscheid' in O Cebreiro.

zondag 29 juni 2008

Zo. 29/06. O Cebreiro - 4 km voor Serria

Om 6u verzamelen aan de bar. Eerst even gekeken naar dat wonderbaarlike natuurfenomeen waarbij je zelf boven de wolken staat en het dal helemaal verdwenen is in een wolkensliert. Neem daarbij nog de prachtige kleuren van de langzaam opkomende zon achter de bergen in de verte. Adembenemend. Na het ontbijt afscheid genomen. Jaime zie ik niet meer terug op de camino en ditmaal geen tranen. Samen met Michel zo'n 37 km gestapt. Ook nu was het landschap om van te genieten en de kastanjebomen die we soms tegenkomen zijn indrukwekkend. Tweemaal kwamen de koeien ons tegemoet. Zij de ene richting, wij de andere. Ik heb er foto's van genomen. Daar hou ik van. Ik denk dan vaak terug aan vroeger, aan mijn vakanties in Tancremont en het werk op de boerderij. De refugio waar we ons nu bevinden valt heel goed mee. Veel intiemer dan de vorige. Nog zo'n 118 km tot Santiago en dan zo'n 85 km tot Finisterra. hastalapastatotdevolgendeupdate.

Za. 28/06: Ruitelan - O Cebreiro

Slechts 12 km vandaag, maar we hebben er een soort van afscheidsdag van gemaakt. Vanaf nu gaan Inge, Doris, Jaime, Christiane, Michel, Catherine, Marie-Jose en ik hun eigen weg. Niet dat we niemand meer weerzien, maar we zoeken het zeker niet op. We passeerden de grens met Gallicië, de wandeling was alweer wondermooi, net zoals het weer. Het dorpje is toeristisch, maar heel mooi. Jaime trakteerde ons op de typische kaas met honing en witte wijn. De refugio was vernieuwd, maar 60 bedden is wel veel in een en dezelfde kamer. Het vergezicht is prachtig. Bovendien was het dal onzichtbaar door een wolkenband. Prachtig!!
's Avonds smane een pelgrimsmenu genomen, dan naar de mis ( een eenvoudig, mooi kerkje) en dan een typische drank van ginder waarbij de alcohol wordt verbrand. Niets voor mij eigenlijk, maar symbolisch erg waardevol. De volgende dag zouden we afscheid nemen bij het ontbijt in dezelfde bar-restaurant.

Vr. 27/06: Cacabelos - Ruitelan

Vandaag ging het richting Ruitelan ( en O Cebreiros). Dat betekent richting de laatste grote bergen. In Ruitelan was een kleine refugio. Die zijn soms super. Er werd ook Shiatsu massage gegeven en ik vond dat mijn lichaam en geest dat wel best konden gebruiken na deze drie maanden. Het werd opnieuw een mooie tocht met prachtig weer. Enig minpuntje bij manier van spreken was dat we, Michel en ik, zo in ons gesprek opgingen dat we de variante die we hadden moeten nemen gemist hebben. Maar het andere traject viel best wel mee. We kwamen kort na de middag aan. Ik bestelde de massage, had een babbel met Keith uit Newcastle en zag Doris, Inge, Catherine en ... Jaime weer. Wonderwel! De refugio waar hij wilde overnachten was gesloten. Zodoende. We werden er echt verwend: voor slechts 6 euro een superdiner en voor slechts 2 euro een superontbijt. De massage kreeg ik voor het slapengaan en ze deed me bijzonder veel deugd.
Voor ik de refugio bereikte, kwam ik een Spaanse tegen. Zij was ook op weg. Wat bleek? Dat zij fañilie had wonen in Boom, mijn geboorteplaats, dat ze daar nekele keren op bezoek was geweest en enkele plaatsen zoals Wima bowling, tennis Atlas Copco, Duvel en andere dingen heel goed kende. Dit was onvoorstelbaar fijn. Ik heb haar al mijn gegevens gegeven en ook de naam van mijn vader. Misschien had een van de kinderen bij mijn vader gezeten in het eerste leerjaar. Ja, echt een mooie dag.
NIET ALLEEN dat alles maakte er een mooie dag van. TIM belde dat hij een A-ATTEST had gekregen (3de jaar creatie en mode). Zowel Rit als ik, we zijn bijzonder trots met dit resultaat. Hij heeft een niet voor de handliggende richting gekozen, zijn werk, een jeansbroek maken wat niet eenvoudig is, was super, hij heeft alles zelfstandig gedaan en na twee moeizame jaren, j, hij heeft twee trotse ouders en hij mag heel trots zijn op wat hij gedaan heeft. Wij van onze kant zijn blij met de stappen die we eind vorig schooljaar hebben gezete en dankbaar om het toen luisterend oor ;-) . Een PLUIM voor TIM!

Do. 26/06: Molinaseca - Cacabelos

Prachtig weertje alweer. Het werd ene rustige wandeling. We zijn met vieren bij Jaime gebleven: Doris, Inge, Catherine en ik. Het is een beetje moeilijk omdat we ondertussen elk gewoon zijn om onze eigen weg te gaan. Dat is een van de redenen waarom ik bij Jaime gebleven ben gedurende drie weken. Ik wist dat hij in Roncevalles de weg ging verlaten. Maar nu was hij er weer. Een tweestrijd speelde zich af binnen mij. Enerzijds is er de erkentelijkheid (vader en vriend voor mij) en anderzijds dat 'eigen weg'-gevoel. Ik vond trouwens dat Catherine daar iets te licht over ging. Haar verjaardag gezellig samen en dan ieder weer zijn eigen weg. Maar Jaime was speciaal twee dagen blijven wachten want hij was eigenlijk voor ons en hij had de etappen al uitgestippeld, zoals in Frankrijk. Maar dat gaf een te gebonden gevoel, hoe goed ook bedoeld. De weg was veranderd en wij ook. Hij maakte zijn 8ste weg, wij onze eerste. Wat een dilemma, vooral voor mij. Enfin, het werd een mooie dag. Alleen het tempo lag veel te laag. We werden er moe van.
Ponferrado was best de moeite. Het kasteel is mooi en sommige plekjes ook. Bij het binnenkomen van Cacabelos vind je een mooi hotel-restaurant. Daar zijn we even blijven hangen. Jaime kent zijn wereld. 's Avonds zijn we met zijn allen pizza gaan eten. Rosaba en haar echtgenootuit Genova weergezien. Ik heb hem verteld dat de pizza slecht was. Uiteraard, je vindt enkel goede in Italië :-) .
De refugio was eigenlijk wel tof. De kamertjes liggen rond een oud kerkje. Je ligt per twee.
Het dilemma broedde voort. Ik moest alleen verder. Ondertussen was ook Michel gearriveerd. Lees het verhaal met Marta. Hij had afstanden afgelegd om u tegen te zeggen. Hij wilde immers nog wat met mij stappen.
De volgende ochtend heb ik Jaime gewekt en gezegd dat ik alleen verder moest. Ik weende en zoende hem. Hij gaf me een leive lach en klopte zachtjes op mijn voorhoofd. Hij verstond het wel. Ik denk dat hij me het beste kent op de weg. Samen hebben we heel wat gedeeld. Buiten begon ik teur te wenen. Gelukkig was Doris er om me te troosten. Ze gaf me iets warms te drinken. Toen vertrok ik. Michel zou wel aansluiten. Inderdaad, een eind verder stapten we samen. Het was ondertussen vrijdag.

(wo 25/06): Jaime teruggezien !!!

El Acebo, een pracht van een dorpje met die typische balkonnetjes. Toen ik wat later Riego de Ambros bereikte, kreeg ik een sms van Jaime. Ik moest in Molinaseca bij de brug naar links kijken. Toen kreeg ik VLEUGELTJES! Hij was er. Geweldig! Ja, ik had in Astorga een berichtje gestuurd om hem te zeggen dat Catherine vandaag 40 jaar werd. Onderweg hadden Doris en ik met stenen: "40 Catherine" op het wandelpad gelegd. later, toen ik Catherine weerzag en dat vertelde, bleek dat ze voor ons was vertrokken. Gelukkig had ik enkele foto's gemaakt.
Ik wist niet dat ik kon vliegen. Eigenlijk stapte ik veel te snel. Met dat gewicht op je rug moet je toch opletten. Eindelijk kwam ik in Molinaseca. Ik snelde naar de brug, begon ze over te steken en zag hem zitten op een terrasje. Tranen rolden over mijn wangen. Ik snelde naar hem toe en kuste hem. Het werd een mooie namiddag. 's Avonds vierden we op een eenvoudige wijze Catherine haar verjaardag met tapas en wijn. Zij trakteerde. Ook Barbara en Robyn uit Washington kwamen erbij zitten. Rond negen uur trokken we naar onze refugio want morgen was het weer vroeg op.

Wo. 25/06: Rabanal - Cruz de Ferro - Molinaseca

Bewolkt tot aan het Cruz. Ana, een Hongaarse, met wie ik in Rabanal een interessant gesprek had, had me het voorgedaan. Ze had een briefje gemaakt voor de steen die ze zou achterlaten aan het Cruz. Vandaag, op zo'n 5 km van het kruis, maakte ik een gebedje. Ook ik had een steen meegebracht van thuis. Toen ik thuis vertrok, was Tim enkele stenen gaan zoeken. Ik mocht er eentje uitkiezen. Ik koos de steen die hij ook zou gekozen hebben. Rit, Tim en ik, we schreven onze naam op de steen. Ik plaatste dat typische gezichtje erbij en Rit een hartje. De traditie wil dat je een steen van thuis uit meeneemt en dat je daarin 'iets stopt' dat je graag 'kwijt wil' of 'verwerkt' wil zien. Zelf heb ik daar ook hoop aan toegevoegd. Want het is volgens mij ontzettend belangrijk een positief iets toe te voegen. Rit had ondertussen in gedachten ook nog een briefje opgestuurd en Tim, dat weet ik niet, die sliep mogelijk nog.
Toen ik voor het eerst het kruis zag, kwamen allerlei emoties naar boven. Het maakt echt wel indruk op je ook al stelt het kruis en de plaats op zich niet veel voor. Ik vond het een geweldig mooi moment binnen mijn tocht. Ik ben op de berg stenen die rond het kruis liggen gekropen, heb de paal vastgehouden en mijn tekstje voorgelezen. Nadien heb ik het papiertje piepklein gemaakt en samen met de steen een plekje gegeven tussen alle andere stenen.
Voor de rest werd het ene pracht van een wandeling: Bergeb, het heeft toch wel wat en altijd die bloemen, een paradijs op aarde. Ondertussen kennis gemaakt met een Italiaans koppel uit Genova (hij: Sardinië - zij: Sicilië).
De rest volgt

Di. 24/06: Astorga - Rabanal del Camino

Astorga was prachtig, maar weer net iets te groot voor mij. Rabanal was super! De refugio en het onthaal (Engelsen) was pure klasse. Deze refugio was aangeraden door Elena en als zij iets aanraadt dan is het inderdaad klasse. Denk maar aan Granon. Het zijn geen luxerefugio's, maar refugio's met een hart. Mensen met een hart hoeven ook geen mannequin te zijn!
De brem langs de weg bloeit nog altijd. De bloemen blijven verbazen. Je kan hier prachtige boeketjes maken. Inge maakt elke dag een klein boeketje voor op haar hoed.
Voor we Rabanal bereikten waren we iets gaan drinken: Inge en ik en Catherine was er later komen bijzitten. Zij vertrok eerst, maar vergat haar gids. Ik herkende de gids en nam hem mee. Op een bepaald moment, toen Inge even moest, ging ik over op een hogere versnelling en zo haalde ik Catherine in. Ik zei haar dat ze zich vandaag nog ongerust zou maken, maar dat alles wel in orde zou komen. Toen ging ik verder. Een vijftal minuten verder stond ik haar op te wachten en hield haar gids in mijn hand. Ik lachte. Wat heb je gedacht, vroeg ik haar? Dat ze wel zou zien wat er zou gebeuren. Ik had immers gezegd dat alles wel in orde zou komen. Ze vond het bijzonder leuk.
's Avonds naar de Vespers geweest. Volgens Jaime een aanrader.

Ma. 23/06: Villar ... - Astorga

Een tocht van een goede 31 km aan een iets te hoog tempo, maar dat is mijn eigen schuld en dat is niet de eerste keer. Maar ik heb evengoed al bijzonder langzaam gestapt. Dus ...
De Braziliaanse 'mama' weergezien. Op een terrasje een Duitser bezig gezien die een viertal vrouwen eens ging vertellen hoe ze voetproblemen konden voorkomen. Hij wist het want hij was een ervaren stapper. Dat benadrukte hij. Zo moet je om de drie uur andere kousen aantrekken. Op een bepaald moment vond ik het een beetje welletjes. Ik heb mijn kousen laten zien en gezegd dat ik ze NIET alle dagen was en heel de dag draag. Toen ben ik verder gegaan. Deze ging er toch even over. Want ik vind het lief hoe mensen andere mensen proberen te helpen. Ja, echt, het is fantastisch dat te ervaren. Er is altijd wel iemand die kan helpen. Maar deze Duitser, die had veel te veel lof rond zich hangen. Ik hoop dat hij dat een beetje geleerd heeft met mijn reactie.
In Astorga de refugio dichtbij de kathedraal genomen. Doris en Inge waren er ook. Het was duidelijk. Inge moest ik nog ontmoeten. De volgende dag heb ik met haar gestapt en ze had me inderdaad enkele dingen te vertellen / te leren. Zo gaat het geregeld op de weg.

Villar de Mazarife. refugio de Jesus

Geweldig. Ja, de drie vrouwtjes: Catherine, Christiane en Marie-Jose vonden deze refugio (ze hadden enkle de tuin gezien waar een zwembad in opbouw stond) maar minnetjes en trokken naar een iets 'nettere' refugio. Ik wist niet direct wat ik doen moest en sprak met enkele Spanjaarden. Ze vertelden me dat de refugio van Jesus prima was. Ik ging even naar de 'nettere', maar dat duurde niet lang. Ik wist waar ik thuishoorde: de refugio van Jesus. Inderdaad, het werd een fantatische belevenis. Het koppel was super vriendelijk, de inrichitng prachtig, je kon zelfs onder een luifel op de eerste verdieping buiten slapen, de muren waren volgeschreven/getekend met teksten/tekeningen van pelgrims. Ik heb er een tekstje aan toegevoegd :-) . Er was een pelgrim op dat ogenblik, Christine uit Zweden, ongeveer 29 jaar, den ik. Even korte babbel, bed uitzoeken in een kamer, weer opzoeken en vragen of we samen eten konden maken. Dat is een interessante formule, heb ik geleerd, want je kan meer dingen kopen en beter, gezonder eten. Was ok. In de late namiddag naar de supermarkt (zondagnamiddag normaal gesloten, maar je moest gewoon op de deur kloppen, fantastisch niet) en dan de bar binnen om een tortillia te eten. daar kwamen de eerste verhalen boven. Een intelligente dame en heel zelfstandig. Zo ken ik er thuis nog eentje :-) . Ze heeft studies ivm kernenergie gevolgd. Ingenieur of iets dergelijks. Nadien heb ik mijn dagboek aangevuld. Rond 19u hebben we dan ons eten klaargemaakt. Ondertussen heb ik kennis gemaakt met twee Duitse vrouwen, Bob van Manchester en de twee Canadeese vrouwen, Anne-Marie en Rita, die ik al een tijdje af en toe ontmoet. Het is echt grappig te zien hoe mensen je aanspreken omdat je meerdere talen spreekt. Bovendien spreek ik zelf heel gemakkelijk mensen aan. Laat de drie vrouwtjes maar in hun refugio, de mijne was fantastsch. En buiten geslapen heb ik ook, om 2 uur 's nachts. De Duitser in mijn kamer heeft een bos doorgezaagd. Dus ben ik maar 'dicht' bij Bob gaan liggen. Dag maantje!!

Zo. 22/06: Leon - Villar de Mazarife

Heet, heet, heet. EINDELIJK. Ik vraag niets liever want op dat vlak ben ik niet verwend geweest, al moet ik toegeven dat ik vaak ideaal stapweer heb gehad.
Catherine vertrok direct, de spanning van de vorige dag was nog wat voelbaar. Inderdaad, we blijven mensen. Dat neemt niet weg dat je heel veel leert op de camino. Ja hoor, ik heb het misschien al ergens geschreven, maar ik hou van deze weg. Het is echt fantastisch hoe speciaal of hoe moielijk deze weg ook kan zijn voor mensen. De verbondenheid met de natuur, met het leven, met alles wat leven is, met God onder welke vorm ook, de contacten met en de verhalen van de mensen rondom je, je eigen verhalen, of geen verhalen maar gewoon de aanwezigheid, het er zijn, het hart van deze weg dat je voelt slaan en de tranen rollen over mijn wangen wanneer ik dit alles schrijf. Ja, het is echt iets apart. En 'once in a lifetime' dat weet ik niet. Dat zal de tijd wel uitwijzen. Van thuis uit denk ik niet meer te vertrekken, maar een stukje opnieuw doen of een ander stukje en vooral het liefst van al met Tim (papa samen met zoon) en met Rit (met de fiets, ik verlang er nu al naar). Ja, echt, ik begrijp nu waarom mensen de camino meer dan eens doen. Het is een levenservaring, eentje die er echt mag zijn. Ik ben Rit bijzonder dankbaar dat ze me deze kans gegeven heeft!
Terug naar deze dag. Een eindje buiten Leon, op een terras in een bar in Chozas de Abajo, zag ik Doris uit Zwitserland en Inge uit Noorwegen terug. Ja, met Doris heb ik een hechte band. Ze is een beetje als een moeder voor mij. Ik zag haar, riep haar naam, ze stond recht, ik kuste haar en hefte haar op. Ja, het is een kleintje hoor. Samen met hen stapten we verder tot onze eindhalte van die dag: Villar de Mazarife.

maandag 23 juni 2008

Ik zit vandaag in Astorga

Leon en de ergernissen zoals alle mensen hebben.

Ik ga niet het hele verhaal vertellen. Ik besloot voor een keer met de drie vrouwen een kamer te nemen in een een ster hotel. Marie-Jose had een plannetje van de toeristische dienst en wist in welke wijk rustig gelegen hotels te vinden waren. Maar in orientatie was ze niet goed. Mijn ongeduld op dat vlak kwam soms boven, maar de weg heeft me al wel wat geleerd op dat vlak. Ik zei haar hoe ze de kaart moest lezen en bekijken, maar ze neemt niet zo gemakkelijk iets aan. Nu goed, na heel wat omzwervingen, verkeerd lopen en dergelijke vonden we een super hotelletje met een dame die zorgde voor een prima onthaal. We waren alle vier een klein beetje opgedraaid, maar we zitten op de camino en dus ... :-)
We spraken af om 19u op het plein aan de kathedraal voor een apero op een van de terrasjes. Ik bezocht de binnenstad, de kathedraal en het museum. Er is ook een prachtig paleis van Gaudi! Iets voor 19 u stond ik op het plein en ik stelde me duidelijk zichtbaar op want er was veel volk. iets later kwamen Marie-Jose en Christiane toe, maar van Catherine geen spoor. Het werd 19u30. Christiane wilde teurg naar het hotel. Ik stelde voor om de hoofdstraat te volgen. De kans was daar het grootst dat we haar konden tegenkomen. We gingen de straat in. Door een toeval keek ik op een van de terrasjes en in de massa zag ik Catherine die een glaasje champagne had gedronken. Ze zat daar al een uur. ik heb haar verteld dat ze niet op het plein te vinden was en dat wij niet in ene straat gingen kijken. Toen zij arriveerde, was er geen plaats. Goed , een misverstand. Maar de spanning was nog meer te snijden. Christiane werd beleefd scherp, maar gelukkig bevonden we ons op de ... camino. Inderdaad, beste lezertjes, we blijven gewone mensen, ook op de weg. het grote voordeel evenwel is dat je hier al heel wat hebt nagedacht en vooral dat je tijd hebt en krijgt om dingen te verwerken als je wil. Op een drukke dag in de week ergens op het thuisfront zou dit allicht geleid hebben tot een fikse ruzie. Een wolkje van dit alles was de volgende ochtend merkbaar. Catherine verliet als eerste de kamer, ze snelde ze als het ware uit zonder echt veel te zeggen. Ja, de spanning, een vleugje ervan was duidelijk blijven hangen. Later die dag (maandag) heb ik met Cahterine gepraat. Ja, een beetje de goede herder, hihi. Maar, het is een goede les. De marge is soms scherp. Gelukkig helpt in dat geval echt wel de camino.

Za 21/06, de langste dag, Calzadilla ... - Leon

Een te lange dagtocht zal je zeggen en inderdaad, het laatste stukje met de bus, net als in Burgos. je kan de kilometers lopen als je wil, maar industriezones zijn echt niet zo interessant. Het weer was prachtig. Het landschap daarentegen was vrij eentonig al heb ik opnieuw genoten van de wandeling. Er is altijd wel iets dat ik mooi vind. In reliegos een koffietje gedronken en de muziek was er super. Dus daar stond ik even met rugzak wat te wiebelen. Het voelde goed. We vervolgden onze weg en een dorp verder kwamen we Christiane terug tegen. Dat was in Mansilla de las Mulas.
Christiane is eigenlijk op deze camino niet echt veranderd. Toch zeker niet op het vlak van google raadplegen onderweg op haar ik weet niet hoe dat ding heet. Ze heeft een verantwoordelijke job op een bank en tijdsindeling, gebonden zijn aan tijd is erg belangrijk. Wel, zoveel weken verder zie ik daarin geen verandering. Het is gewoon een vaststelling. Catherine en Crhsitiane stappen all lange tijd samen. Soms stappen ze alleen, maar 's avonds vind je ze altijd terug op eenzelfde kamer in een refugio of klein hotelletje. Ik heb Catherine eens gewegd dat ieder moet doen wat hij/zij wil, maar dat je heel wat mensen kan ontmoeten door alleen te stappen of samen met anderen een kamer te delen. Wel, de dag nadien zouden ze dat een week toepassen. Een dag later liepen ze alweer samen. Catherine weet dat het inderdaad interessant is zoals ik de weg maak, maar ... Dus Christiane had het dorpje allang verkend en ging alvast naar het busstation. We hadden nog meer dan een uur de tijd. Catherine aarzelde, maar uiteindelijk nam ze samen met mij een kijkje in het dorp.
Twee uur later waren we in Leon. Maar het was zaterdag en vanaf 2u was alles dicht. Gelukig heb ik nog snel een paar sokken kunnen kopen. Ik had immers in Fromista een paar laten hangen aan de wasdraad. Normaal was ik meerdere dingen, maar die dag slechts 1 iets. Vandaar allicht.

Vr 20/06: Terradillos ... - Calzadilla de los Hermanilos

Jaime had me gezegd de variante te nemen. Het 'klassieke pad' is saai, eentonig en volgt de baan. Maar in de gids staat dat de variante slecht aangegeven is. Ik besloot het er toch op te wagen. De drie vrouwtjes hadden geen zin in het avontuur. Het was alweer een prachtige dag. Het zou zelfs heet worden.
Elk van ons was apart vertrokken, maar door toeval ? kwamen Catherine en ik opnieuw samen. In Shahagun deden we samen wat inkopen en dronken een glas. Toen besllot Catherine samen met mij de variante te nemen. Wel, we hebben het ons niet beklaagd. Het was een mooie wandeling. De eerste 'dag' deed een beetje Afrikaans aan wat het landschap betreft. In Calzada del Coto bezochten we de kerk. Een dame uit het dorp deed er het onthaal. Ze vertelde ons dat de bewegwijzering ok was en inderdaad, later bleek dat ze gelijk had. Ik had ontbeten voor mijn vertrek. Ik doe dat altijd, anders voel ik me snel flauw. Rond 8u, twee uur later, at ik een croissant, in Sahagun een half gebakje, in Calzada mijn brood (lunch) en toen we in Calzadilla waren wilden we in het restaurant een slaatje eten. het was ongeveer 15u30. Maar aangezien Catherine konijn wilde eten, werd het uiteindelijk een dagmenu (menu del peligrino). Jullie raden het al. Die avond kreeg ik bijna niets meer naar binnen.
de refugio was vrij sober, maar het gezelschap (o.a. Marc uit Amerika en nog enkele anderen van wie ik de naam vergeten ben o.a. uit Hongarije) was super.

donderdag 19 juni 2008

Mijn camino - de ontmoetingen, wat hebben ze verder voor mij in petto?

Do. 19/06: Afscheid van Martha / Carrion - Terradillos de los Templarios

Achttien kilometer vooraleer een nieuwe bevoorrading mogelijk zou zijn, dat was de uitdaging van vandaag. De meeste pelgrims vertrokken heel vroeg om de grote hitte te vermijden. Maar ik nam de tijd. Martha nam vandaag de bus. Michel, met wie ze ondertussen bevriend is, zou haar vergezellen en nadien de draad, de weg weer oppikken. Allicht zien we elkaar weer. We zouden samen ontbijten. Voor we de refugio verlieten, is Martha even heel sterk professioneel geweest. We waren in een heel ontspannen, goede stemming. Ik zei iets, weet niet meer wat. Het was allicht grappig bedoeld, maar het was niet zo overgekomen. Ze stelde me vrij streng een vraag waarop ik direct diende te antwoorden. Ik was even in paniek want ik had helemaal niet de bedoeling om dit moment te verbrodden. Ze heeft me op een beroepsmatige manier aangepakt en ... op die manier heb ik een stukje van mezelf beter begrepen. Non, le hasard n'existe pas!
Iets later verlieten we de refugio en hebben we op een terras ontbeten. Rond half negen heb ik afscheid genomen. Vermoedelijk zoeken we haar op deze vakantie.
Ondertussen zit ik in de refugio 'Los Templarios' in Terradillos. Christiane, Catherine en Marie-Jose waren er al en ze hebben een bedje voor mij gereserveerd. Het is een nette refugio. Straks het dorpje bezoeken. De derde zomerdag. Op dat vlak zijn we zeker niet verwend geweest!!

Wo. 18/06: Fromista - Carrion de los Condes

Prachtig weer. Vandaag vergat ik mijn kousen. Die had ik gisterenavond gewassen. Ze hangen misschien nog aan de wasdraad. Blijft over: een paar. Hopelijk vind ik er nieuwe in Leon.
martha ging met de taxi naar Carrion en zou een kamer in de refugio voor ons reserveren. Zelf ging ik op stap met Michel. Wel, we hebben beiden genoten van elkaars verhalen. Het was voor elk van ons belangrijk wat we elkaar te vertellen hadden. Michel bedankte me later voor mijn openheid en spontaniteit. 't Ja, die kleine Peter is niet zo'n slechte kerel hoor. Je moet hem een beetje kennen :-)
Tegen de middag waren we in Carrion. Martha ontfermde zich echt wel over haar twee mannen. Zij heeft een groot hart en raakt je gemakkelijk aan. Ze is zeer lichamelijk in de meest positieve zin. Ze is ook bijzonder bekwaam op haar terrein, dat heb ik gisteren, vandaag en vanochtend (do. 19/06) mogen ervaren. Vandaag hadden we het onder andere over 'Wat drijft je om de camino te doen?" en over nog heel wat andere dingen. Heel wat gevoelens passeerdern de revue vandaag.
De kerk in Villalcazar de Sirga was buitengewoon prachtig. Eerlijk gezegd vergeet ik vaak over de dingen te praten die ik hier te zien krijg. Meer dan eens sta ik verwonderd te kijken naar al dat moois dat mensen hebben gemaakt of naar al het moois dat de natuur ons te bieden heeft. Ook Carrion was wel de moeite.

Di. 17/06: Castrojeriz - Fromista

Ditmaal dus samen met Michel (Strasbourd) en Martha (Padova) gewandeld. Matha is arts en heeft zich nadien verder gespecialiseerd in de psyche.
Het was een prachtige wandeling op allerlei vlakken. Op een bepaald moment bevonden we ons op een bepaalde hoogte en liep de weg naar beneden. Het schouwspel dat je daar te zien kreeg, was wonderbaar. De akkers getooid in duizend en een kleuren. Tijdens de afdaling zei ik tegen Martha dat aleen de impressionisten, waar ik zo van hou, in staat waren om dit moment weer te geven. Wat hou ik toch van deze kunststroming. Michel vertelde me een prachtig verhaal over een schilderij dat later een foto bleek te zijn, met een zwarte stip erin en dat bleek later de fotograaf te zijn. De fotograaf die erin gelukt was de tonen wat hij zag en er tegelijkertijd mee in te zitten.Het was inderdaad een wondermooi moment. Ik genoot van dit alles met volle teugen. Ondertussen had Martha ons een meditatieoefening uitgelegd. de eerste keer moesten we aan het woord 'ABANDON' denken. Eerst op gedachtenniveau, dan op gevoelsniveau en dan proberen in het woord te gaan. De tweede keer, een eind verder, was het 'RENCONTRE'. Ik vind het niet nodig deze ervaring weer te geven, maar het was een erg boeiende en verrijkende ervaring. Een ding wil ik wel vertellen. Ik zei haar dat rencontre - rencontrer in het Nederlands ontmoeten betekent. Als je het woord splitst, krijg je: ont - moeten en ik vertaalde: ne pas - devoir ; ne pas - être oblige a (sorry, ik vind hier geen accenten). Daar hebben we wat verder over gepraat en samen met wat zij vertelde, gaf het een mooi geheel. Jullie moeten niet denken dat de weg altijd zo is, maar deze dag en ook de volgende zijn voor mij, voor ons wel heel speciale dagen geworden. Le hasard n'existe pas!
Zo'n goede 5 km voor ons einddoel, gingen we zo hard op in wat we aan het vertellen waren, dat we de grote gele pijlen niet zagen. We vergsiten ons zo van weg. De weg was hellend, eerst naar beneden en dan naar boven. Naast de weg liep een soort van aquaduct. Ik zag dat wanneer je over het aqaduct zou lopen, je horizontaal zou blijven lopen, waardoor je de kleine afdaling en helling kon vermijden :-). Zo gedacht, zo gedaan. Eenvoudig lopen was het niet, soms modder, soms water en ook al was het niet zo hoog boven de grond, een held ben ik toch niet. Later zei Michel dat hij dat moment prachtig vond. Ik leek op een jonge kerel. Ik was een andere Peter. Fijn!
iets later viel ons eurotje en keerden we op onze stappen terug. Martha kreeg pijn in een onderbeen. Dat maakte dat we de laatste 4 km aan een slakkegangetje hebben gelopen zodat we vrij laat toekwamen in nze refugio. Maar deze dag was een van de mooiste op mijn camino, op onze camino. Die avond heb ik Tim gebelden later Rit. Er stond een mooie verrassing op haar te wachten: een bos mooie witte bloemen! Haar lievelingskleur.

dinsdag 17 juni 2008

Ma. 16 - Di 17/06: Martha weergezien !!!

Toen ik maandagavond van het restaurant kwam ( menu pelegrino), zag ik Martha in onze refugio. Ik heb haar in Punta la Reina gezien in de kerk aan het beeld van St Jacques. Toen heb ik haar 5 min gesproken want ze moest de bus nemen. We namen afscheid als vrienden. Dat zijn de wonderen van de weg. Nu zag ik haar weer en het weerzien was hartelijk. Als ik het goed heb is ze psychologe ( zal nog eens informeren) emn doet ze yoga. Ik vertelde even over mijn knie en ze zij dat ze dokter was. Ze gaf me pillen en ging naast me zitten. Ze legde haar handen op mijn knie en kon zom heel wat lezen. Ik ben hard voor mijn knietjes. Ik moet ze toespreken en er veel liever mee omspringen. Er is niets mis met de knie. Het is alleen een reactie op de manier waarmee ik ermee omga. Ik hou te weinig van mezelf en mijn omgeving kan hierin een reflectie zijn, een spiegel. Ja, dat heb ik vroeger nog gehoord. Dat is een punt waarop ik me moet concentreren op deze camino. Vandaag wil ze samen met mij stappen indien ik niet gehaast was. Waarom zou ik? Voor zulke dingen maak ik tijd. Ze zijn te belangrijk om te negeren. Het is een aangeboden kans. Ik sta niet versteld van het feit dat ze me kan doorgronden. Ik heb nog zo'n mensen ontmoet. Ze kan me helpen, maar dan moet ik naar Italië komen. Spijtig want ik heb veel vertrouwen in haar en ze is door wat ze doet en wie ze is een mooie vrouw. Ze spreekt goed Engels. Benieuwd wat ze me vertellen zal en hopelijk kan ik een paar dingen onthouden. Soms krijg je zoveel informatie dat je het niet meer opslaat. Je praat voortdurend in een andere taal en samen met het stappen is het toch wel vermoeiend. Dat is de tweede vrouw die ik tegenkom die iets in haar heeft. De vorige keer was het de vrouw die reiki gaf op mijn knietjes. Ik ben heel gevoelig en voel snel wat iemand in zijn marge heeft. Deze twee vrouwen hebben wel degelijk een gave.
Zo, seffens weer op stap.
De hospitaliere was ook goed voor mij. Af en toe even kort vragen hoe het met me ging, even een hand op de schouder of even over mijn rug wrijven. Zulke dingen zijn hartverwarmend en erg welkom. Het was hier fijn.
Het weer is terug beter. De zon is er. Of dat goed is weet ik niet want het stuk na Burgos is een eindeloze weg zonder schaduw. Erg mooi, vind ik, maar tegelijkertijd een van de sterkste momenten op de camino. De mezete of zo iets wordt het genoemd. Ik hou er echt wel van. Benieuwd wat het geven zal. Ik ben er klaar voor. Gisteren en eergisteren regen gehad. Op een bepaald moment bleef de modder aan de schoenen hangen. Het was alsof ik een slechte dans maakte. Nu in de werkelijkheid kan ik ook niet dansen, maar dit was nog erger. Geen enkele stap was recht of vlak. De voeten en voetzolen gingen alle richtingen uit. Het was ook nog koud en het regende soms heel hevig. maar de warme choco onderweg deed deugd. Misschien ken je zulke choco. Je kan je lepeltje erin recht zetten. Heerlijk. Jullie nu allemaal even jaloers zeker.
En onze kleine vriend, wel die is er af en toe. Vreemd hoe ik in elkaar zit. Ik vind me zelf best wel verrassend.

maandag 16 juni 2008

Ma 16/06: Hornillos - Catrojeriz

Vandaag ging ik op stap met Dottie en J.C., het Amerikaans koppel uit Seattle. Het was een fantastsiche dag ondanks de vele regenbuien en de modder die aan je schoenen bleef kleven. Wat je ook deed, je geraakte de modder niet kwijt. Je stapte en het leek alsof je slechte danspasjes maakte.
Op een bepaald moment, 2 km na een pauze, stelde J.C. vast dat hij zijn regenjas vergeten was. It was raining cats en dogs. Het pad kwam juist uit op een kleine baan. Hij zette zijn rugzak tegen een boom en wilde te voet terug naar het dorp. Ik dacht: 2Misschien komt er wel een auto en dan doen we auto-stop. Nog geen 10 seconden later hoorde ik een auto, deed auto-stop en J.C. mocht meerijden. Dottie zette zich neer. Ik zei tegen haar: "Misschien brengt die aardige man J.C. wel terug". En inderdaad, korte tijd later kwam er een wagen aangereden... :-)
De knie bleef me vandaag parten spelen. Het knieverband helpt wel, maar er is altijd die onzekerheid. Ik heb dan ook niet zo'n goed contact met de grond. Mijn voet doet dan na verloop van tijd pijn omwille van de abnormale loopwijze. ik moet dan altijd precies opnieuw leren lopen.

Zo. 15/06: Burgos - Hornillos del Camino

Ontbeten bij de paterkens :-) en in zoverre het ging een babbel gedaan met een broeder. Toen ik door wilde gaan, maakte hij een sandwich voor mij. Ik vond dat heel lief. Het bezoek aan Burgos bleef beperkt tot enkele indrukken. Het was zondag en het regende. Alles was dicht. Een eind verder, in een klein dorpje, zag ik een koppel. Ik stapte verder. Iets later hoorde ik iemand al dribbelend dichterbij komen. Het was de man van het koppel. Stel je voor: de camino met een basketbal! En dan nog een paarsroze koptelefoon op zijn hoofd. Ja, het stoorde me even. Maar nog geen 30 seconden dacht ik al anders. Ieder zijn camino, dacht ik en hops, de opkomende ergernis was verdwenen. Zo zie je maar dat je tegen eenzelfde iets anders kan kijken als je dat wil!!!
Iets verdfer kwam ik hem tegen. Hij was aan het filmen. Iets later kwam zijn vrouwtje toe. Ze heeft eennieuwe knie en kan niet even snel stappen. Hij vroeg me een paar foto's te trekken van hen en de achtergrond. Nadien ging ik even de kerk bekijken. Toen ik terugkwam, waren ze er nog steeds en ... we zijn samen verder gestapt tot de refugio. Ook de volgende dag hebben we dat gedaan.
Na de douche hebben we een hele namiddag samen rond een tafel gezeten. Hij schrijft prachtige gedichten , is aan een boek bezig. Als je zijn achtergrond kent, onvoorstelbaar. Hij had even goed een crimineel kunnen worden. Zijn moeder heeft verschillende kinderen, maar geen enkeel van dezelfde vader. Zij deed de straat. Van de kinderen is vaak niet veel goeds gekomen. Hijzelf werd verstoten door zijjn moeder omdat de papa een zwarte is en moeders worden daar op gepakt, nog altijd. Maar deze man heeft zo'n levenswijsheid en is zo positief ingesteld, kan aardig relativeren. Ik heb ervan genoten en van geleerd. Ze zijn sinds twee jaar samen. Een mooi stel.

KNIE: ja, ja, wie had dat gedacht!

Het hangt als een zwaard van D. boven mijn hoofd, denk ik. Vermoedelijk alweer te weinig gedronken. Ik zou meer dan 1,5 liter water moeten drinken. Pijn voel ik niet, maar er is weer dat door-de-knie-zak-gevoel. Dus opnieuw het knieverband en opnieuw dat vreemde gevoel alsof ik opnieuw moet leren lopen. Het is geen fijn gevoel. Na meer dan 1000 km zonder problemen gestapt te hebben!! Alweer zorgen. 't Ja, die camino dat is me wat, maar ik hou tegelijkertijd van de camino.

Za. 14/06: Villafranca ... - Burgos

Een lange etape. Ik ben vertrokken met Marie-Jose. Het weer viel mee al was er eerst mist. Nu ook dat is al altijd mooi geweest, zeker wanneer de zon wat later doorbreekt. Wat verder halt gehouden in San Juan de Ortega. Daar zag ik Christine en Catherine terug en samen met hen trokken we verder richting Burgos. Een goede 7 km voor Burgos hebben we de bus genomen zoals Jaime gezegd had. Industriegebied en appartemetsblokken zijn niet echt interessant.
In Burgos ging ik op zoek naar een refugio. De eerste was volzet, de tweede verdwenen. Ik liep even rond en zag plots een residentie van de Jezuïeten. Ik belde aan, een Spaanse dame deed de deur open. Alweer kwam het weinige Italiaans dat ik ken me te pas. Ik volgde haar, kreeg middageten ( het was half vier) en een broeder sprak me aan. Ook in het Spaans. En ik die dacht dat alle Jezuïeten meerdere talen spraken. Niets was minder waar. Ik kreeg een bed en werd om 21u30 verwacht voor het avondeten. Jose Louis Vara ontfermde zich over mij gedurende de weinige tijd dat hij had. Hij kon Engels spreken. Ik heb een stempel in mijn boekje als herinnering!
De kathedraal was prachtig en er waren ook enkele andere mooie gebouwen en bruggen.

Vr: 13/06: Granon - Villafranca Monetes de Orca

Vandaag afscheid genomen van Elena en Gerladine. Zij keren huiswaarts, naar Madrid. Vannacht hervat Elena haar werk als verpleegster. Ze wilden de dag voordien stoppen, maar ze vonden ons gezelschap super en wij dat van hen. Alweer traantjes, ik kan er niet aan doen. Kim, Tina en ik, we vervolgden elk onze camino, ieder op zijn eigen tempo, elk opnieuw apart.
In Beldorado heb ik mijn bokes gegeten en twee kaartjes geschreven, onder andere naar Vervinck, de fotograaf met wie ik geregeld fijn contact had.
Vandaag tot een mooi inzicht gekomen, misschien kwam het door het tekstje van Karl Willemen, wie weet. Het antwoord is te vinden in mezelf.
Vandaag Christine (Parijs) en Catherine (Zwitserland) weergezien. Zij verblijven in een hotelletje terwijl ik in de refugio zit. Ik heb daar geen problemen mee. Ieder zijn eigen camino. Even een babbel gemaakt met 2 Nederlanders. Eentje is vanuit Nederland vertrokken.
Samen met Chrisitne, Catherine en Marie-Jose (Fr., buurt St Jean P d P) tapas gegeten en een wijntje gedronken. 's Avonds hebben we een pelgrimsmenu genomen. Dat is niet duur en kan af en toe deugd doen na enkele eigen kookavonden. Kwestie van de vitamientjes te verzorgen die broodnodig zijn voor het lichaam. Dat lichaam moet toch elke dag inspanningen leveren.

VOLARE (Santo Domingo de la Calzada)

Ja, de clown uithangen kan ik wel of soms heel grappig uit de hoek komen of gewoon een leuk ideetje hebben (een leuke foto tussen de klaprozen of tussen hoog opgeschoten koolzaad waar je alleen mijn stokken boven mij ziet uitsteken). Kim, Tina, Geraldine en Elena hebben het geweten. Ik ben misschien vaak ernstig, maar er zit ook een kleine kapoen in mij.

We wandelden door een straat. De straat was niet toegangkelijk voor auto's tenzij ze een speciaal pasje hebben. Dan verdwijnt een paal even in de grond om nadien weer te verrijzen. Ondertussen watren Stefano en Elisa ook toegekomen, het Italiaans koppel waar ik heel goede herinneringen aan overhou (Ventosa).
Er kwam een wagen, het pasje werd bovengehaald, de paal zakte de grond in, de auto reed erover en ik ... ging op de paal staan en terwijl hij weer naar boven ging, begon ik te zingen: VOLARE. Heel ons groepje begon te zingen en te lachen. Ja, dat is ook die kleine Peter. En dat is zeker niet de enige keer dat ik ze aan het lachen bracht.

Do.12/06: Azofra - Granon

Opnieuw op stap met Kim, Tina, Geraldine en Elena. We vormen een fijn groepje. Met elk sla ik geregeld een babbeltje. Het moeilijkste is met Tina en Geraldine. Zij kennen enkel Spaans, maar ik doe mijn best, de hele weg al trouwens.
Het landschap blijft verbazen: de velden met allerlei gewassen zijn hier prachtig. Neem daar dan nog de klaprozen en allerlei prachtige veldbloemen bij en je krijgt een mooi mengeling. Het weer is niet ideaal, maar juist daardoor krijg je prachtige contrasten. Een donkergrijze lucht kan heel mooi contrasteren met groen bijvoorbeeld. Vandaag zorgde het wolkendek voor een prachtig schouwspel: rayon del gloria (mss niet juist geschreven). Dat effect krijg je wanneer enkele zonnestralen de kans krijgen om zich een weg te banen door het wolkendek. PRACHTIG !!! Onderweg een hap in een bar en tegen de middag in Santo Domingo de la Calzada. De prachtige kerk bezocht en een heel fijne babbel met Rit gehad. Het deed me deugd. Ze zal het wel zien. :-)
De refugio was super. We slapen op matten op de grond. Het gebouw zit ingekapseld in in de kerk. Elena kende de refugio en wist dat we in de klokkentoren konden. Elena, Kim en ik, we trokken naarboven. Daar hadden we een prachtig zicht over het dorp en de velden. 's Avonds een gezamenlijke overheerlijke maaltijd, na de eucharistieviering (de pastoor is een enthousiaste man) en de perlgrimszegen. 's Morgens een lekker ontbijt, niet speciaal, maar met de hele groep is het wel leuk.
Een sms'je gestuurd naar Karl Willemen, mijn schoonbroer.

woensdag 11 juni 2008

De weg is een bijzondere ervaring.

Ik denk voor iedereen, maar voor mij in alle geval. De weg is soms erg verrassend. Ook tekens kom je geregeld tegen. Het is niet altijd zo eenvoudig om tekens te interpreteren en soms leer je verder op de weg dat je het bij het verkeerde eind had en dat ze iets anders wilden zeggen. De ware betekenis leer je dan. Allicht zie ik er ook enkele over het hoofd. Allicht hangt het er ook van af wat je bezighoudt. Voor bepaalde dingen zal je dan gevoeliger zijn. Net als wanneer je een boek leest. Soms herken je jezelf daarin.

Italianen in Ventosa en vandaag, wo 11/06, in Azofra

Ik ken niet veel Italiaans, maar de laatste dagen komen ze op mijn weg. Vooral jonge Italianen. Met de weinige woorden die ik ondertussen heb geleerd (4 keer in Italië geweest) kan ik me vrij aardig uit de slag trekken. De binding met hen is heel sterk. Ik had me daar niet aan verwacht. Ze zijn bijzonder hartelijk, vinden de knuffelbeer van Tim geweldig. Ze zijn een luisterend oor en nemen me een beetje op als iemand van de familie. Dat doet deugd. Ik heb ook enkele kleine dingen gekregen, belangrijk voor op mijn weg. Elisa, Stefano, Alberto, ... Ook vanmiddag hier in de refugio en in het restaurant zag ik hen terug. Ze ontfermen zich echt over mij, geven een stevige knuffel en we zijn al op twee plaatsen uitgenodigd. Voor Rit heb ik al enkele mailadressen zodat ze kan chatten of skypen. Dan kan ze haar Italiaans waar ze erg goed in is verder oefenen.
Vandaag in Azorfa ben ik met Kim uit Ohaio en 3 Spaanse vrouwen op stap. Tina, Elena en Geraldine. De laatste is de mama van Elena en ze komen uit Madrid. De babbels waren leuk, deze middag samen op restaurant en straks samen eten klaarmaken. Ik word hier echt wel opgenomen.
Toeval? Elena deed vorig jaar de camino en wandelde een tijdje met een Australiër, Jim. Hij lijkt blijkbaar ontzettend op mij. Ze gaat zijn foto doorsturen. Benieuwd. Net zoals Filip Thire en Marius uit Canada beijzinder veel gemeen hebben. Er bestaat toch zoiets als tweelingszielen.

Ventosa, prachtige refugio en VERRASSING

Ik kwam aan om 12u en moest wachten tot 14u. Dan ging de herberg open. Jütta, een Oostenrijkse, verzorgt de refugio. Ik zei haar dat ik Jaime Figueras had ontmoet. Ze zei:"You're invited" en ik hoefde niet te betalen. Jaime had haar opgebeld en me verteld dat ik zou komen. Volgende week gaat hij er langs en zal de rekening betalen. Die man blijft verbazen. Kon ik hem nog maar eens zien, maar dat is de weg, dat heeft hij me gezegd. Alleen heb ik er wel behoefte aan, hij is immers als een vriend en heeft altijd wijze raad.

Di. 10/06. Logrono - Ventosa

Ik vertrok 's morgens met het groepje en leerde hen beter kennen. Mensen van tussen de 50 en 60 jaar. Twwe vrouwen uit Tarbes, een ingeweken Portugees van Parijs en nog twee mannen. De eerste vrouw ging scheiden op haar 60, de tweede vrouw heeft buiten haar echtgenoot nog een vriend ergens. Als haar man gaat werken, hop. Een van de mannen heeft zijn vrouw en vriendin. Hij ontmoette haar, ging bij haar wonen, ging weer naar huis, maarbehoudt in alle stilte zijn vriendin. De Portugees had het voortdurend over seks. Hij sprak minachtend over vrouwen vond ik. Hij had blijkbaar behoefte. Ik vroeg hem of hij getrouwd was. Hij zei van ja, maar dat hij al een poos alleen was zonder haar. "Kan je dan echt niet wachten", vroeg ik? "Het was een grapje", zei hij. Ja, dat zal wel. Dan nog spreek je zo niet over vrouwen. Maar ja, ik ben dan ook een watje he.
Ik vond het heel erg. Niemand die blijkbaar moeite wilde doen om op een positieve manier relaties opnieuw op te bouwen of zo. Nee, ik voelde me er niet thuis. Dit was de gemakkelijke weg, vond ik. Die negativiteit, daar had ik geen zin in. Je mag ook altijd vergeven en kansen geven. Dat kan je toch minstens proberen. Gemakkelijk is dat allicht niet, maar het is veel opbouwender.
Gelukkig had Jaime een herberg aanbevolen in Ventosa. De meeste mesen volgen de etappen in de boekjes. Ik niet. Zij gingen verder. Oef, dacht ik, die ben ik kwijt. Dat is zeker mijn weg niet.

WEBCAM

Rit heeft een webcam gekocht. Zondag in Los Arcos lukte het niet omdat ze werken met een verouderde versie van msn. In Logrono lukte het eindelijk wel. Ik denk dat ze zelfs thuis niet kunnen voorstellen wat dat voor mij betekende! Ik zag ze live: Rit, Tim en Lotje, onze mooie grijze kater. Alle drie mis ik ze enorm. Beeld je in, na twee volle maanden!!!

Ma. 09/06: Los Arcos tot Logrono

De gîte was supergroot en dat is niet echt wat ik zoek. Door omstandigheden was ik in een groepje terechtgekomen waar ik de volgende dag weer ben uitgestapt. Ik had behoefte aan een babbel en wachtte op iemand. Julita heeft diabetis en ik bewonder zo iemand. Voor ons is het al een serieuze inspanning, laat staan voor iemand zoals zij. Zij was voor het groepje vertrokken. Ze had ze op de weg ontmoet en ze ontfermden zich over haar. Later vernam ik dat deze mensen dat evenwel ok vonden, maar ieder volgt zijn eigen weg en dus vonden ze dat ze beter haar eigen weg vervolgde. Het werd die dag ook te zwaar voor haar. 28 km! Dat is niet niks. Die avond en de volgende dag moest ze de tol betalen. We stapten de hele dag samen. Het groepje was er af en toe en af en toe ook niet. 's Middags deelden ze het eten en dat vond ik leuk. Maar 's avonds zag ik al welk vlees er in de kuip zat.
Het weer viel mee. De dag begon wel met een zachte regen. In Logrono zag ik voor het eerst ooievaars op de daken zitten: Dat is toch altijd iets speciaals!
's Avonds werd er een grote groepsfoto met verschillende pelgrims genomen. Toevallig op de plaats waar ik met Rit zat de msn. Ik poseerde even en mocht de foto nadien doorsturen. Dat vond ik zelf SUPER!

zondag 8 juni 2008

Za. 07/06 en 08/06: Estella - Villamango de Montjardin - Los Arcos

Kleine tripjes ivm probleem been Alfredo.
Het is hier vaak erg fris en de zon, die laat soms op zich wachten.
Los Arcos viel tegen. Het dorpje was leuk en de refugio op zich was ok, maar de opvang van de Vlamingen vond ik eigenlijk maar minnetjes.
Sommige refugios worden "uitgebaat" door mensen uit het buitenland. In Los Arcos zijn het de Vlamingen. Ze zijn maar met 2. Ze waren aan de ene kant best vriendelijk, maar hadden last van stress. Ze zijn gewoon onderbemand. Je bent dan al zolang van thuis weg. Je hebt al zolang je eigen taal niet meer gesproken. Wanneer je dan de kans hebt, dan wil je je ven geborgen voelen, thuis voelen en dat heb ik daar enorm gemist. Ik ervaarde het als een soort kater ook al heb ik veel respect voor wat deze mensen daar doen. Maar ze moeten de hele tijd mesen inschrijven en hebben op die momenten geen tijd voor jou.

Vr. 06/06: Uterga - Eunate - Estella

Een vermoeiende tocht omwille van de vele weliswaar kleine hellingen. Ik maakte een ommetje naar de kleine kerk Santa Maria de Eunate. Ik heb het later gevoeld, maar het was prachtig. Verder trok ik vooral door wijngaarden.
Het werd de dag van de Italiaanse ontmoetingen. In Puente la Reina in een kerk. Ik zag een vrouw zitten, biddend voor St. Jacques. Ik deed hetzelfde. Ik draaide me nadien om en dacht haar al gezien te hebben. Ze had tranen in de ogen. We gingen samen naar buiten. Ze zou de bus nemen want de weg had haar tol geëist. Zoals bij zovelen. Ze vertelde dat ze via de ogen van St Jacques gezien had wat hij had gezien. Het waren tranen van diep geluk. Vijf minuten, niet meer, dat was alles wat we hadden. Ze omhelsde me en zoende me op mijn wangen, als vrienden.
Buiten Puente kwam ik weer 2 Italianen tegen. Ik stuurde bericht naar SMS en Rit vroeg in het Italiaans of ze samen met mij wilden stappen. En zo gebeurde en ik was Rit dankbaar. Veel woordjes ken ik niet, maar we trokken ons goed uit de slag. Ze vroegen waarom ik weg volgde en bij een broodje heb ik dat gedaan. We zijn nu zondag, ik blijf even hangen in Los Arcos, bij de Belgen. Zij zijn een dorp verder getrokken. Gezien hun tempo (positief bedoeld) zal ik ze zeker terugzien. Alfredo en Donatella uit de buurt van Trieste.

Rit en de Alto del Perdon !!

Toen ik aan het standbeeld stond, had ik een pracht van een idee. Ik belde Rit en vroeg haar om dit op te zoeken via Google afbeeldingen. Ze zocht en vond. Ik zei: " Zie je die ezel met bagage" ( neen, niet ik). "Ja" "Wel, ik raak hem nu aan" - "Zie je die twee grote paarden met ruiters". "Ja" "Wel ik raak ze nu aan".
Ik lachte als een kind. Ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld. Het was een "vreemde" lach. Hij kwam uit het diepste van mezelf. Het deed zoveel deugd.

Do. 05/06.: Sharasoana - Uterga

Prachtig. Lanschap, windturbines, Pamplona, standbeeld pelgrims.
Tot Pamplona stapte ik met Pamela. Ze zou van daaruit naar Biarritz gaan om het vliegtuig te nemen.
Een telefoontje met Rit en een sms gaven me weer wat vleugeltjes. Het is zoals een jong vogeltje dat leert vliegen, met vallen en opstaan, telkens opnieuw. Het weer was bewolkt zonnig. De windturbines maken zo'n typisch geluid. Hier hou ik ervan, thuis is wat anders, maar hier is er veel ruimte en stoort het eigenlijk niet. Het heeft zelfs wat. Op de top 'Alto del Perdon staat het pelgrimsbeeld. Nadien trok ik verder en verbleef in de albergue Camino del Perdon. Daar zag ik Marie, een Canadeese terug. Het was een kleine, aangename refugio.

Wo. 04/06: Roncevalles - Larrasoana

Zo, in Spanje dus, nog iets meer dan een dikke maand te gaan. Het is even wennen. Geen ontbijt, brood voorzien en anderes stappen tot je in een dorp bent waar de winkels open zijn. Koffie van hetzelfde laken een broek. Maar toegegeven, de koffie smaakt des te beter. De wegen zijn breder en de paden overwegend recht. Dat is in Frankrijk heel wat anders. De aanduidingen zijn heel goed.
Het landschap was prachtig (bergachtig): Het traject was vooral zwaar omwille van de modder. Aan het eind van de dag deden mijn buikspieren pijn. Vanaf 10 uur ongeveer stapte ik met Pamela uit Australië. Ze is in Engeland geboren, in Zuid-Afrika studies afgelegd en dan Australië. Ze is ergens in de 60. Ik had ze voor het eerst ontmoet in de ferme-auberge, in Frankrijk. Ze zas toen blij dat ze eindelijk iemand ontmoette die met haar spreken kon, Engels. En ik die dahct dat ik in Frankrijk mijn Frans ging verbeteren. Niet alleen dat, ook mijn Engels, Duits en Italiaans (nog nooit gestudeerd) gingen erop vooruit.
Het werd een fijne dag. Onderweg samen omze bokes gegeten met een prachtig zicht op vallei en bergen. Het was duidelijk dat we elkaar even moesten ontmoeten. Dat gebeurt nu eenmaal op de camino. 's Avonds trakteerde ze me op een wijntje.
De gîte was ok, maar het sanitair primitief. Weinig privacy.

To know the way
We go the way
We do the way
The way we do
The things we do
It's all there in front of you
But if you try hard to see it
You'll only become confused.

dinsdag 3 juni 2008

Di 03/06: St Jean - Roncevalles

Slecht weer, mist, modder. Prachtige wandeling en niet te zwaar. De mist heeft wel iets. Onderweg paarden gezien, met de mist had het iets middeleeuws. Er was ook een veulen en het knuffelde zijn mama. Dat is puur genieten.
Het was de laatste dag samen met Jaime. Twee van zijn vrieden, Ines en Jose, waren ons komen opzoeken. Ines stapte vooral met mij terwijl Jaime zich ontfermde over Jose die in het verleden hartproblemen had. Aan Ines vertelde ik het verhaal van de camino. Ze zei nadien dat ze me zel eens komt opzoeken om haar camino te vertellen. Ik had bijna de hele dag gepraat -:).
Verdriet om afscheid Jaime, mijn vriend. We wisten het al een tijdje. Hier liet hij mij los. Een man die de liefde kent en zo wrm lacht. Ik kreeg een pin met de typische gele pijl die de camino markeert. Hij heeft die pin vele kilometers op zijn hoedje gedragen. Het betekent heel veel voor hem. Misschien droeg hij hem ook al toen zijn vrouw nog leefde. Zij hield ook van de camino. Het is een gebaar dat wij heel veel voor elkaar betekenden en betekenen. We wijn vrienden ook al zien we elkaar waarschijnlijk nooit meer. I love him. Jaime, vader en vriend.

In Roncevalles was internet voorhanden. In de refugio word je begroet door Nederlanders. Het spijt me, maar het is aan de nonchalance waarmee de stempel werd gezet in mijn boekje goed te zien. Voor de rest wel vriendelijke mensen.

Wat zag ik!? Een webcam! Ik stuurde sms naar Rit. Eindelijk zouden ze me zien, in levende lijve. 20 minuten verder was ik alweer een frustatie rijker. Het ding werkte niet en het was ach zo belangrijk voor me. Maar goed, dat is de weg, het ene moment zweef je en het andere word je weer tegen de grond gesmakt. Soms zacht, soms hard.

maandag 2 juni 2008

Di. 03/06: De grens met Spanje!

Nog een goede 20 km scheiden ons van Spanje! Vamos!

Va, pèlerin!

Va, pèlerin
poursuis ta quête;
va sur ton chemin,
que rien ne t'arrête!
Prends ta part de soleil,
et ta part de poussière;
le coeur en éveil,
oublie l'éphémère!
Tout est néant;
rien n'est vrai que l'amour.
N'attache pas ton coeur
à ce qui se passe!
Ne dis pas: j'ai réussi,
je suis payé de ma peine.
ne te repose pas dans tes oeuvres
elles vont te juger.
Garden en ton coeur la parole,
voilà ton trésor!

Zo 01/06: Ostabat - St Jean Ma: 02/06: rustdag

Het weer is wisselvallig, voormiddag toch vooral zon, namiddag erg dreigend. Wandelweer is het meestal wel. Het voorkomt de zware transpiratie en afmatting. Ook in Spanje zou het niet zo goed zijn.Dat zien we nog wel. St Jean is de moeite en de overgang naar een ander lan, andere cultuur, een vernieuwing op de weg.
Met Ritje gesproken en ook met Tim. Dat vond ik fijn.
Jaime gaat dinsdag, samen met een vriend en een vriendin en met mij naar Roncevalles. Daar nemen we afscheid. Ik ben als een vriend voor hem, eigenlijk ziet hij mij ook een beetje als een zoon. Hij heeft me bedankt voor de voorbije drie weken en heeft nog een aantal andere dingen verteld. Hij heeft het hart op de juiste plaats. Hij heeft het bijzoner goed, maar kan ook in een eenvoudige gîte slapen. Hij kan ook met weinig genoegen nemen. Dat siert hem enorm.
Bedankt lieve man, bedankt lieve vriend!

Doris uit Zwitserland ook teruggezien. Zij kent me ook als geen ander en betekent veel voor me. Een fijne dame.

Dag allemaal, tot de volgende keer. Wie laat nu 'als nieuweling' eens een boodschapje, reactie achter?

Za 31/05: Ferme auberge - Ostabat-Asme

Voormiddag stevige regen. Slecht geslapen, dus moe vooral in de namiddag. Ik heb 2 marters (?) zien spelen en we zien geregeld roofvogels. We bevinden ons in Baskenland. Erg mooi.
Er s hier een jongen. Zijn moeder is gestorven aan kanker. Ze was 50 jaar. Hij had eens iets gezien over de weg. Toen ze hem vertele dat er niets meer aan te doen was, nam hij zich voor de tocht te maken. Om te verwerken, los te laten en zijn richting uit te gaan. En zo heeft iedereen een reden. Onderweg wordt ook vaak heel wat duidelijk.

Vr 30/05: Navarrenx - Lichos - Ferme auberge Bohoteguia

's Ochtends zei Harald me: We leveren eigenlijk serieuse sportprestaties. We staan om 6 u op, stappen 7 tot 8 u. Komen aan. Moeten even 'terug op aarde komen'. We moeten goed nadenken: waar zijn we geweest, waar gestopt, wat gezien? Op den duur moet je opletten of je nog wel bepaalde dingen hebt gezien (mooi huis, bloem, dier, steen, .... Je moet zelfs nadenken voor welke momenten je eten moet kopen en wat.
Ik had mijn lesje geleerd want hij had gelijk. Die dag zag ik opnieuw meer. We deden een kortee etappe. En Harald? Of hij veel heeft gezien weet ik niet. Hij ging met vrouw weer voor een stevige 30 km.
Mooi weer. Prachtige vergezichten.De boederij waar we zouden verblijven zag er niet uit! Maar de binnenkant is vaak beter en dat was zo. De bazin leek wel wat nors, maar we werden verwend als koningen: super avondeten met wijn, lekker ontbijt en als verrassing een piknik.

Vervolg: Arthez - Navarrenx

Een eekhoorn gezien, dat is altijd leuk.
Op zoek naar water (had te weinig bij) zag ik een huis met terras, open schuur en geen afspanning. Ik zag geen hond. Dus ik stapte het erf op, namhet trapje naar het terras en stond plots oog in een oog met een grote zwarte hond diie begon te blaffen en te grommen. Met een piepklein hartje draaide ik me om. Want met hoed, met stokken en met rugzak, honden zien je niet graag komen. Ik stapte rustig het erf weer op richtin uitgang deze keer met de zwarte hond zonder hem te zien achter me. Toen ik mijn weg vervolgde, zag ik hem dreigend staan kijken op zijn terrein. Oef!!

Navarrenx tot Santoago: 873 km !!

Do. 29/05: Jaime vertelt (Navarrenx)

Ingunn uit Noorwegen even gesproken. Haar man komt naar St Jean. Vandaaruit doen ze de weg samen. Ik had dat met Ritje ook willen doen, maar er is Tim, haar werk en ze fietst liever (dat mag natuurlijk !). Het zou wel heel goed voor ons zijn geweest. Maar ik probeer dingen te delen via blog en berichtjes enzo. Ik vind ze echt geweldig.

Jaime vertelde het volgende:
Le chemin, c'est comme la vie. La naissance, c'est comme le départ. La marche, c'est la montée, la descente, le vin, le brouillard, la boue, ... tous les inconvénients. C'est la vie même avec ses loisirs et ses problèmes plus ou moins importants.
En marchant, les problèmes, même si c'est un peu compliqué, on trouve une solution.
On arrive au but, à Compostelle. Ca représente la mort. Pas la mort comme on pense (la fin définitive), mais au point de vue chrétien : passer à une vie meilleure.
Donc, la mort naturelle, on ne peut pas choisir, ni changer, mais cette mort: on a la possibilité de renouveller la vie, de rectifier (?) la vie après les expériences qu'on a faites.
Le difficile est le plus important: j'ai fait le chemin (au niveau culturel, social, sportif, ...) = ce sont les bonnes choses. Le chemin qui représente ma vie = transporter à ma propre vie: que fais-je bien, que fais-je mal? Et essayer de rectifier (changer) ce qu'on fait mal et conserver ce qu'on fait bien!!!
Mooi hé! Dat is Jaime.

Wo. 28/05: Arzacq - Arthez-de-Bearn

Het weer was oké, langzaam werd het zonnig. Namiddag zwoel, onweerachtig.
In de namiddag alleen gelopen. Jaime houdt wel eens graag een siesta. Meestal past hij zich wel aan en laat het voor wat het is. Hij blijft zeggen dat ik (daarvoor was het ik, Doris en Michael) te snel gaan.
De gîte was oké. Nu moest ik weer alleen eten klaarmaken en dat was even wennen. Je geeft gauw wat euro's uit. Als je niet oplet, kan je beter een menu pèlerin nemen voor 10 à 11 euro.De Pyreneën, ik had ze eergisteen al gezien. Toen waren het schaduwen, door de regen. Nu was het prachtig. De grote zijn nog bedekt met sneeuw. Spijtig genoeg steken we over waar geen sneeuw meer is.
Harald uit Ulm zei dat wandelen een soort van meditatie is. Je kan heel wat opslaan en zien. Met de wagen bijvoorbeeld is dat onmogelijk.
Jaime had na 2/3 dagen erg veel last van de muggenbeten na Lectoure. Hij is op mijn aanraden zalf gaan kopen.

Ma 26/05 en di. 27/05: Nogaro tot Aire-sur-l'Adour en Aire tot Arzacq-Arraziguet

Maandag was de laatste dag met zijn vieren. 's Avonds maakten Michael en Doris voor ons een maaltijd klaar. Het was heerlijk. Maar het stond ook voor afscheid nemen. We verbleven in hôtel de la Paix. Een eenvoudig hotelletje, niet duur. De dame was vriendelijk voor de pèlerins.
Omdat het een speciale gelegenheid was hebben we ook hier een Floc gedronken.

Dinsdag, regen, soms was het vrij warm. We hebben samen ontbeten en afscheid genomen. Noch ik, noch Jaime (vernam ik van hem later) konden woorden uitspreken. Onze keel was dichtgesnoerd. Het duurde een tijdje voor we begonnen te praten onderweg.

Rit heeft me al enkele keren opgebeld omwille van al dan niet kleine zorgen. Maar aangezien ze het druk heeft op haar werk en dat werk echt niet te onderschatten is, vind ik het fijn dat ze deze zorgen met me deelt, ook onderweg. Ik wil op die manier graag een steun zijn voor haar, voor Tim.

Het traject was redelijk vlak. Een boer raadde ons onderweg aan om een ander traject te nemen. Dat deel van de GR wordt enkele door pèlerins et sangliers gebruikt. Dat was ene duidelijke hint. Ja, de modder speelt ons parten en doet ons naar de geasfalteerde wegen grijpen.
Gîte in Arzacq was prima. Half-pension voor 20,50 €.

Zo. Escoubet - Eauze - Monciet - Nogaro

Regen. de hele dag een zachte regen. Genoeg om goed nat te worden. Alweer veel slijk. Onderweg begon ik weer te lachen want ik moest weer aan Jaime denken en zijn 'Tiens, je me suis trompé'.
Het was verder wel een mooie wandeling. Maar geef me toch maar een zonnetje.
's Avonds zijn we in een pizzeria gaan eten. We hadden eerst een aperitief gedronken in de gîte (Floc de Gascogne). Aan het eind van de maaltijd betaalde Jaime de maaltijd. Michael en Doris waren er ook bij. De volgende dag zouden ze voor de laatste keer met ons meewandelen want hun vakantie en deel van de weg zat er bijna op.
Jaime zei dat ze door mij en eigenlijk ook door Michael en Doris zijn samengekomen. Zo hebben we heel wat dagen samen gestapt en heel wat mooie momenten meegemaakt. Hij dacht eerst dat ik een priester was toen hij me met de Norbertijn zag praten. Joost mag weten waarom hij dat dacht. Verder zei hij: " We zijn vrienden geworden. We zien elkaar weer of misschien nooit meer. meer. Dat is de weg. Vandaag wil ik dit etentje betalen." Michael zei: ' Das Abschied' (ik kan geen Duits schrijven). En de tranen rolden langs mijn wangen. Altijd maar afscheid moeten nemen. Blijft dat zo doorgaan tot in Santiago en daarna?

Zo. 25/05: Rit jarig

Ik was ook die dag wat treurig daar ik er niet kon bij zijn. Gelukkig had ik aan Marc en Sabine gevraagd om een dessertje en champagne te kopen en haar zo fijn te verrassen. Gelukkig want de rest van de dag heeft ze zich nogal eenzaam gevoeld en was het niet zo'n leuke verjaardag.