maandag 24 maart 2008
Applaus
Het blijft nazinderen. Toen ik de uitwuivers vertelde dat ik de grote stap ging zetten, het was ondertussen 12u30, ontstond er een spontaan applaus. Niet echt iets voor mij want dan voel ik me zo onwennig. Maar de volgende dag moest ik eraan terugdenken. Toen drong het pas tot me door hoe positief geladen dat applaus wel was. Het was zo intens, zo warm, zo mooi.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Hoi Peter,
Aangenaam om een berichtje van u te kunnen lezen op je blog, zo kunnen we wat contact houden en volgen hoe het met je gaat.
Dat alles nog nazindert kan ik best begrijpen. De belevenissen van die eerste dag zal ik ook niet vergeten.
Wel fijn om te zien dat velen u in gedachten volgen en dat geeft een goed gevoel.
Dat lichtpuntje heeft ook al gestraald vandaag. Volhouden broertje.
Een dikke knuffel van Chris en mijzelf.
Een reactie posten