Maandag 24 maart, 15u30, Hoeilaart. Met wat sneeuw her en der in tuinen en op daken en vele zonnestraaltjes werd het een mooie wandeling. Achilles bleef eerder rustig. Ik voel hem wel en probeer rustig te stappen om hem vooral niet te irriteren. Een ontsteking kan ik nu wel missen als kiespijn. "Je moet naar je lichaam (leren) luisteren", een tip die ik meermaals heb gehoord.
In Jezus-Eik heb ik mijn bokes opgegeten in de kerk. Vergeef het mij, maar het was al 13u30. Er waren op het eerste zicht alleen maar restaurantjes. Ik had honger en wilde even rusten. De rugzak weegt. Toen is het dikke vlokken beginnen sneeuwen. Iets verderop heb ik nadien toch nog een cafeetje gevonden. Daar heb ik verder wat gerust terwijl het opnieuw sneeuwde.
Dan ben ik naar Hoeilaart gestapt, een goeie 3 kilometer verder. Onderweg had ik aan Rit gevraagd (via SMS) of ze even Leen, een collega, wilde bellen. Haar zus woont in Hoeilaart.
Aan het gemeenteplein gekomen had ik opgemerkt dat er in Speakers Corner, een café, een groepje jongeren zat. Ik liet het café links liggen omdat Rit nog bezig was. Iets later kreeg ik een SMS met de melding dat het nummer van Leen niet correct was. Zodoende ben ik dan toch in Speakers Corner beland. De jongeren waren lid van de Chiro van Hoeilaart. Ik vroeg hen of ze iemand kenden die het wel zag zitten om een vreemde onderdak te bieden.
Bedankt, mannen voor de fijne babbel en voor het bedje dat nu ligt te lonken. De Chiro van Hoeilaart, da's de MAX. Wie hen wil steunen, moet in september afzakken naar Hoeilaart. Dan is het féééésten geblazen.
PS: Ben jij iemand van dat groepje? Wil je dan op dit berichtje reageren en me jullie (voor)namen doorspelen? Voor mij is dat een leuke herinnering. Groetjes!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
12 opmerkingen:
hallo broertje, waarschijnlijk ben je al op weg door de sneeuw naar je volgende bestemming. Elke dag denk ik aan je .. waar zou hij nu al zitten, heeft hij een bedje gevonden? Ik stap in gedachten met je mee ... maar die Achilles van gisteren die mag niet meer mee. Toen je vertrok met onze Karl naast je, was het net of ik je met pa in Tancremont in de bossen zag stappen, grappig toch.
Veel stap en zanggenot broer enne tot je volgende blog. zus.
De Chiro van Hoeilaart OP CAFE !
Dat is de Max !!!
Ze zijn wel gaan aankloppen bij iemand van de Scouts en Gidsen van Hoeilaart om de Peter een bed voor de nacht te kunnen geven!
Nadenkende Kwikstaart
Inderdaad...
Wij waren iets aan het drinken na onze kampverkenning :)
Tashie, Kimpsa, Zof, Elsa, DJ, Lorre, Moulle en mezelf (Fafoule) zijn aan Luc (de oprichter van de Scouts en Gidsen van Hoeilaart) gaan vragen of diene vriendelijke en 'courageuse' man geen nachtje in het Welpennestje mocht verblijven... En dist was uiteraard geen probleem...
Het ga je goed Peter!
Ben je vandaag nog tegengekomen aan het nero café, je was fotos aan het maken van onze bekende Nero. Ik wens je het beste toe makker, Het ga je goed.
Blessings
LORRE (Chiro Hoeilaart)
Inderdaad, Iemand van de scouts en gidsen heeft hem een bed aangeboden!
Neig he, die samenwerkende jeugd hier :)
Peter, We duimen!
Kimpsa (chiro hoeilaart)
Hoi Peter,
Je ziet dat een jeugdbeweging toch iets tof is. Jeugd in beweging zou je het kunnen noemen. En dat de Chiro bij de Scouts en Gidsen ging vragen voor een slaapplaatsje vind ik grappig. Zeggen dat je broers en zus fervente scouts en gidsen waren, zelfs je neefjes en nichtjes zijn of waren erbij. En je pa was een van de grote supporters.
Bedankt Chiro maar ook Scouts en Gidsen voor het onderdak dat je mijn jongste broertje gaf.
Tot volgende keer.
Karl en Chris
Hallo Peter,
Terug vanuit Marrakesh heb ik al je verhalen en reacties grondig en met veel nieuwsgierigheid gelezen.
Ik heb je tocht al vliegend omgekeerd gezien. Ooievaars met hopen nesten vol jongen, velen gaan later de andere weg op waar jij nu van komt
Ook de zon hebben we bijna twee weken gezien, die kom je binnnenkort ook tegemoet dus het zit op dit gebied allemaal in de goede richting voor jou. Het was tof even via sms-jes met jou in verbinding te zijn.
Bij het lezen van dit alles dacht ik aan mijn tijd bij de Stafverkennerij - we moesten toen ook een aantal dagen trekken, goede daden uitvoeren en alleen zwerven in de natuur, alleen met je kompas tot je je eindpunt bereikte. Het was dikwijls hard met pijn en verdriet maar als je het weer haald had en je Stafverkenners badge werd opgespeld door de verbondscommissaris dan was je weer alles vergeten en was je doel bereikt na een jaar van voorbereiding.
Voor mij ben je de STAFVERKENNER van de moderne tijd.
Doorzetten Peter, je Stafverkennerbadge wacht op jou.
We blijven zeer zeker in contact.
groetjes
hugo
He, de Peter!
Zaterdag was een prachtige dag! Al dat volk bij jullie in opperenthousiaste stemming en het dierbare weerzien van heel wat aangenaam volk... en dan de tocht door het verzonken land van Lier, met de weerspiegeling van wolkengrijpende knotwilgen en een enkele zwaan die je tot ziens wuift. De aangename pinten en de ritlift naar huis.
Om dan te constateren dat mijn bilnaad door de jeans verbrand is zodat ik in pinguinstijl voortkwakkel zoals prins filip. En de dag daarna de koorts me bedlegerig maakt voor 36 uur, een gekende reactie op de werkstress bij het begin van een vakantie.
Maar voorts gaat alles goed, en ben ik blij via RSS je blog te volgen en op google earth te gissen waar je nu zou zijn...
Alvast geweldig van de bewegende jeugd om je een welkome matras aan de hand te doen! (adjectieven niet verwisselen, hé! ;-))
Het weer zit voorlopig niet echt mee, maar het kan alleen maar beter worden, hé!! Goeie moed makker en tot blogs!
Marc
www.hoefkens.be
Dag Lieve Peter,
Een stille maar trouwe volger hier.
Ook wij zijn dagelijks benieuwd naar je tocht en je belevenissen. Je moet wel ontelbaar veel kilometers afleggen want je wandelt dagelijks door de gedachten van zoveel mensen ;-)
Toen het dinsdag sneeuwde, dachten we eerst "joepie, sneeuwpop maken" en meteen erna "oei, dat wordt wel erg koud voor Peter"... Als het regent, denken we "pokkeweer om nu de hele dag te moeten stappen". En net als de voltallige familie, vragen wij ons ook elke avond af of je een warm bed hebt om in te slapen en uit te rusten voor een volgende dag...
We hopen dat je gespaard mag blijven van blessures en dat je volop kan genieten van de plekken waar je komt en de mensen die je zal ontmoeten. Denk bij een moeilijk moment maar aan al je trouwe volgers aan het thuisfront : je hebt niet één paar voetstappen naast je lopen maar wel honderden !
Het ga je goed Peter. Tot binnenkort, alweer een stukje verder ...
Els (en natuurlijk ook de Jeffen)
Hoi Peter,
Enkele dagen niks meer van je vernomen. Elke dag, meestal aan de ontbijttafel, passeer jij maar ook Tim en Rit mijn gedachten. Hoe gaat het met onze Peter en met de achterblijvers? Ik zie je al gaan met je rugzak door de sneeuw, de regen, reikhalzend naar een zonnestraal, genietend van de stilte en je eigen gedachten. De zon zal komen Peter, stap maar rustig voort!
Je vertrek zaterdag wilde ik voor geen goud missen. Op zo'n moment bruist het huis van warmte, gezelligheid en vriendschap, maar ergens voel je ook wat gemis en bezorgdheid hangen. Inderdaad niet alleen jij maar iedereen werd op een zeker moment overspoeld door emoties, vandaar het spontane handgeklap. We wilden je mee op weg zetten.
Wanneer je dan uiteindelijk met nog enkele mensen verder trok vanuit Duffel was naar mijn gevoel het grote startsein gegeven.
Ik vind het knap dat je je droom achternajaagt, dat je ervoor gaat. Is het niet geweldig om achteraf honderduit te kunnen vertellen over je ervaringen op je eigen tocht alleen met jezelf? Ongetwijfelt ervaringen die je je hele leven zullen bijblijven, die niemand je nog kan afnemen, die misschien je verdere levensloop zullen beinvloeden.
Peter het ga je goed, kom jezelf tegen en hou het doel in het vizier. Compostella bereiken!
Groetjes Myriam
hoi nonkel,
nog een reactie van een Moeremans.
Kurt en ik wensen je veel succes op je lange tocht en we zullen regelmatig checken waar je zit. We willen je vragen dat je onderweg of ginder een kaarsje voor ons brandt, zoals we vroeger bij nonkel pater deden... wij branden een kaarsje voor beter weer en goed onderdak tijdens je tocht, en we denken vaak aan je, en aan Tim en tante Rit.
Take care!!! Liefs
Liesbet en Kurt
Elaba!
Ik ben je niet vergeten hoor! Alleen: we hebben nog steeds geen internetaansluiting thuis en ik moet altijd eerst verkassen naar ons ma en onze pa. Maar hier zit ik dan nu eindelijk.
Goh, wat een emotionele toestanden hier allemaal toch op die blog! Ik krijg er de krop van in de keel en tranen van in mijn ogen. Maar ik vind het heel mooi, al die reacties.
Want: ook ik vraag mij elke dag wel eens af: waar zou hij nu aan 't stappen zijn? Kan hij gemakkelijk slaapplaats vinden? Hoe moet dat zijn: altijd op jezelf, in je eentje? Chapeau, amai nog ni!
Seg, de groeten en doetagoedè!
Renée, Iderisse en Katrien
Een reactie posten