Toch vreemd hoe de weg zich openbaart. De Chiro van Hoeilaart heeft me een bedje bezorgd bij de stichter van de Scouts. De Scouts, een stukje van mijn roots, mijn jeugd. Ik heb er fantastische herinneringen aan over gehouden. We hadden ook een bijzonder leuk speelterrein. De steenbakkerijen en de ellenlange droogloodsen, ze bestaan nu niet meer mee, maar toen ... Ik heb echt wel een mooie jeugd gehad. Op weg naar de volgende halte op mijn weg heb ik een scoutsliedje gezongen zoals vroeger, op weg, samen met pa en de kinderen.
Maar ook met de Chiro is er een link. Tim zit immers bij de Chiro :-).
Is dit jezelf ontmoeten op weg naar Santiago? Datgene wat in je leven is gekomen opnieuw beleven, een plaats geven en verrijkt thuiskomen? Wie weet?
's Morgens lag er een ander bedje, eigenlijk geen bedje maar een tapijt, een mooi winters tapijt (Jzeuske schudde zijn beddeke uit). Het had gesneeuwd en het was van die plaksneeuw. Het kon niet mooier zijn. Sneeuw vind ik altijd zo rustgevend, zo zuiver(end). Ik heb snel een paar foto's genomen want ik besefte wel dat de sneeuw langzaam zou verdwijnen.
Na een lekker ontbijt en een gezellige babbel heb ik afscheid genomen. Ik hoefde niets te betalen. Alleen een kaarsje branden voor Soetkin Menu, één van hun kleinkinderen. Toen ik hen hoorde praten over Soetkin, voelde ik hoe sterk de band met haar was. Niet dat ze hun andere kleinkinderen minder graag zien. Zeer zeker niet. Maar er is wel een speciale band. 't Was mooi om hen te horen praten over haar. En het kaarsje, het zal branden. Ik zal in gedachten verbonden zijn met hen, met Soetkin!
Verder hoop ik dat Mieke ondertussen al wat beter is. Ze was flink ziek toen ik er was en dat al veertien dagen.
Het ga jullie goed en bedankt voor de gastvrijheid)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten