maandag 3 maart 2008

Alleen of samen?

Het wordt alleen al zal ik onderweg niet alleen zijn. Hoe zuidelijker, hoe meer kans je maakt dat je andere stappers, andere pelgrims tegenkomt.
Eerlijk gezegd, het liefst van al was ik samen met mijn vrouwtje, Rit, op tocht gegaan. Dat was mijn hartewens en dat is het nog altijd. Alleen stapt Rit niet zo graag. Ze fietst liever. Dus voorlopig kan het niet samen. We hebben ons wel voorgenomen dat van zodra we met pensioen zijn we zeker zullen overwegen om samen naar Compostella te fietsen.
Samen met iemand anders heeft uiteraard heel wat voordelen , maar met wie en wie kan zich vrijmaken voor zo'n lange periode? Zoek je dan iemand binnen de familiekring? Binnen de vriendenkring? De werkkring? Of laat je via internet weten dat je iemand zoekt? Een onbekende? Gaat het klikken met die andere? Allerlei vragen spelen door je hoofd. Uiteindelijk heeft het feit dat ik leraar Frans ben de doorslag gegeven. Wanneer ik alleen stap, krijg ik immers de kans om de hele tijd niets anders dan Frans te spreken. Dus alleen ... maar er is de eenzaamheid onderweg en dat kan knagen! Niemand om de vele gevoelens en gedachten te delen. Niemand die me een knuffel kan geven op een moment dat ik er ontzettend behoefte aan heb. Hoe ga ik daarmee om?

6 opmerkingen:

Marc Hoefkens zei

Moeri, mijn zalige vriend.
Ik zal ieder moment van je tocht in gedachten met jou zijn. Het alleen zijn, daar raak je wel door. Je eigen ik is je goede vriend en hij weerspiegelt de glinsteringen van je maker die je ongetwijfeld aan 't zoeken bent.
In m'n tochten door Griekenland en Turkije heb ik rond genoten van het alleen zijn, en was ik nooit eenzaam. Zoveel prachtige natuur en cultuur, onverwachte ontmoetingen, uitdagingen, soms verleidingen. En elk moment weeg je de wereld af op je eigen ziel.
Het is mooi dit avontuur aan te gaan. Geniet er van. Bijt door. En smaak met volle teugen van de onverwachte wendingen. En vooral: deel het met ons via je blog! Zo genieten we mee met je grand-cru-classé-tocht. We blijven een beetje ijverzuchtig achter, maar trek je dat niet aan.
Vaertwel mijn vriend, en ik vaer een beetje mee richting Mechelen op de dag van je vertrek en snuif alzo een beetje trekkerslucht op zolang mijn kloteknieën het toelaten. Daarna kijk ik uit naar je blogs en vooral naar je terugkeer, vol rijke ervaring.
Een dikke knuffel, het ga je goed en veilige tocht!

Marc
www.hoefkens.be

kris zei

Ik kon het niet laten je blog vanmorgen al te lezen. Dikke tranen rollen over mijn wangen.
Mag je rugzakje tijdens je tocht gevuld worden met fijne ervaringen.
Bij je vertrek steek ik een onzichtbare warme knuffel in dat zakje. Ga er voor broertje. Wanneer je je eenzaam voelt sluit dan even je ogen ... ik volg je in je gedachten. Kris.

Anoniem zei

Iep!

Ik kreeg toch even een krop in de keel bij het lezen van je blog. Zo mooi verwoord... het heeft me echt geraakt.
Zo'n tocht ondernemen: chapeau! Ik ben ook erg benieuwd naar al je belevenissen en zal hier dus een vaste klant worden.
Het zal een prachtige tocht worden, daar ben ik van overtuigd. En die Atlantische Oceaan op het einde: het is een machtige wereldzee - letterlijk en figuurlijk!

greetz
Katrien

Unknown zei

Beste nonkeltje,

Wat ongelooflijk moedig van je om aan zo’n tocht te beginnen. Ik ben ervan overtuigd dat het een geweldige ervaring zal worden en zal dan ook regelmatig een kijkje nemen op je blog.
Moest de eenzaamheid de kop opsteken, bedenk dan dat we allemaal juichend achter je staan (of beter gezegd: juichend met je mee stappen).
Moge je de hele weg op wolkjes lopen. Veel succes!

Dikke kus,
Laurence

Anoniem zei

Je wordt er stil van, dit alles te lezen. Als manen of broer is het misschien niet de gewoonte om een traan te laten rollen, ik heb het gewoon zijn gang laten gaan.
Peter, een van je grote dromen staat aan de startlijn om in vervulling te gaan. Ik bewonder je moed en kracht om deze grote tocht alleen aan te vangen.
Uw voetprint zal op mij een grote indruk nalaten.
Het ga je goed onderweg, geniet van het landschap dat je voetsporen zal volgen en breng je grote ervaring daarna aan ons maar over.
Ik zal je eerste dag meestappen, daarna zijn het uw vleugels alleen, die je verder zullen dragen.
Doet het goed met volle moed en keer veilig en wel terug naar de thuisbasis.

karl

Anoniem zei

Peter,
In Praag las ik je mailtje en klikte ik op je blog. Ik heb het wel enkele malen gelezen. Het maakte me stil en ik zag je zovele malen stappen met je papa, jij als kleine man luisterend naar de vele dingen, die papa kon vertellen als we met hem wandelden.
Nu onderneem je wel een hele tocht, ik bewonder je en volg je schreden en vooruitgang via deze blog. Als je je alleen voelt denk dan even aan die verhaaltjes die je hoorde tijdens je vele wandelingen met papa in de Ardennen. Hij volgt je footprints.
We duimen voor jou en zeer zeker kom je waar je zolang van droomde:
"In Compostella"
Succes en geniet van alle mooie dingen die je te wachten staan onderweg.
Nadien horen we je lang en rijk verhaal wel.
Good luck, en een veilige trip.
hugo