Om 9u04 vertrok de trein. De twee Zwitsers die ik in Frankrijk voor het eerst ontmoet had, ergens in Spaans Baskenland (Ferme auberge Bohotegia), namen ook de trein. Ik vond het in het begin speciale typetjes, maar gaandeweg ben ik ze toch gaan appreciëren. In het station had ik een babbel met Emilio, een Italiaan van rond de zestig. Hij had veel bewondering voor wat ik gedaan had. Die bewondering kwam wel vaak boven. Niet elke pelgrim start vanaf zijn voordeur. Vooral pelgrims kunnen goed inschatten wat zo'n tocht betekent. Vandaar de bewondering allicht.
Onderweg leerde ik 4 Noren kennen, twee koppels. Op een bepaald moment bleef de trein stilstaan. We waren in Leon. Achteraf bleek dat een vrachtwagen de elektrische leidingen had geraakt. Het kostte ons drie uur. Dat betekendz dat we rond middernacht pas toekwamen in Hendaye. Daar bleken de hotelletjes in de buurt van het station 1: te duur en 2: (gelukkig) volzet. We mochten in de wachtzaal slapen. Hier kwam ik voor het eerst weer in aanraking met de realiteit. Iemand die zich ten onrechte verkeerd behandeld voelde en het enkel had over het feit dat hij rechten had en gerespecteerd diende te worden. Ik heb hem verteld dat hij rechten heeft én plichten en dat hij gerespecteerd moet worden net zoals wij gerespecteerd moeten worden. Of hij het begrepen heeft, is zeer de vraag. Misschien moet hij eens een stukje stappen, dat helpt echt :-).
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten