Tot 10u ben ik in mijn bedje blijven liggen. Dat was de eerste keer in maanden. Nadien trok ik het dorpje weer in, kwam Andrea tegen, dronk samen met haar een kopje koffie, kocht kaartjes en verstuurde ze, ontmoette de twee Duitse vrouwen die ik één keer in de refugio in Ventosa had gezien, zag het Italiaans gezinnetje weer (ze waren langs Muxia gegaan).
Toen ik rond de middag aan het strand kwam, zag ik een jonge vrouw zitten. Ze was pelgrim, dat was duidelijk. Ze was in haar dagboek aan het schrijven. Ik sprak haar aan. Ze heette Maria ("The most beautiful sound I ever heard, Maria, Maria, Maria, Maria :-) ) en was Amerikaanse. Ze herkende het liedje. We hadden het wat over opgedane ervaringen tijdens onze tocht. In de namiddag vertrok ze richting Santiago. Ze vertelde me dat er aan de andere kant een leuk strand was met hoge golven. Dat was de reden van onze ontmoeting. We namen afscheid. Ik ging iets eten.
In de late namiddag trok ik naar het andere strand. Het zicht was geweldig, de zee was zoals ik ze kende: wild, gevaarlijk, maar tegelijkertijd prachtig. Ik vroeg iemand om me te fotograferen (niet zo gemakkelijk wanneer je alleen bent en je een foto van jezelf wil maken), ging tot aan mijn middel in de zee staan, liep naar de rotsen en klom erop. Ik genoot van het spektakel. Ondertussen kreeg ik een belletje van Michael en Doris! Dat vond ik super. Michael en Doris zijn me blijven volgen, zowel op dit blog als via sms. Michael probeert deze tekstjes te lezen, maar vindt het blijkbaar niet zo eenvoudig. Het was fijn en even te kunnne spreken en te kunnen melden dat ik mijn einddoel bereikt had. Na een tijdje keerde ik terug naar mijn kamer waar ik een kledingsstuk uitzocht voor het tweede deel van het ritueel.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten