De eerste TGV voerde me tot in Poitiers. In de trein zat ik tegenover een jonge Braziliaan. We zaten in het midden van de wagon zodat we een tafeltje hadden. Hij zat aan de ene kant, ik aan de andere. Hij was heel vriendelijk, zelfs lief. Hij pakte mijn hand en zei dat hij massage gaf. Even dacht ik in hem de persoon te herkennen die me in Astorga een massage had gegeven. Maar Portugees en Spaans zijn niet dezelfde talen en de masseur in Spanje sprak ... Spaans. Ik voelde al snel aan dat hij niet dezelfde relationele interesses had als ik. Hij gaf me zijn emailadres en het nummer van zijn gsm. Zelf gaf ik mijn emailadres met een foutje erin (oeps). Later vroeg hij me of ik mijn gsmnummer wilde geven. Ik knikte van nee. Op een ander moment legde hij zijn handen op mijn knietjes en ik knikte weer van nee. Mijn handen heeft hij nog een tweetal keren even gemasseerd. Dat kon. Ik had binnenprejtes. Een dame schuins over mij had nog meer binnenpretjes. Op een bepaald moment wilde hij dat ik een foto van hem nam. Hij vroeg me die op te sturen. Ik vrees dat dat op zich zal laten wachten. Nog later wilde hij een foto van ons beiden. Hij gaf mijn fototoestel aan de dame schuins over mij, kwam heel dicht naast me zitten en voelde even aan mijn gezicht. Ik was blij toen hij even een zuiderse rustpauze nam. Af en toe strekte ik ook eens mijn benen door een wandelingetje te maken, ... alleen. Op een bepaald moment strekte hij zijn armen en snoof zijn okselgeur. Hij laadde zich op :-). Enfin, ik vond het een lieve man, misschien zelfs eerder een lieve "jongen" en was tegelijkertijd bezorgd om hem. Ik wist wel waar hij heen wilde. Ik hoop alleen voor hem dat hij gerespecteerd zal worden in zijn zoektocht.
De volgende trein bracht me tot in St Pierre des Corps. Daar nam ik de navette tot Tours. Na een uurtje rondgewandeld te hebben in de voor mij zo vertrouwde stad, stapte ik 7 km tot bij mr. en mevr. Lejude in La Membrolle-sur-Choisille. Het deed deugd, dat stappen. Onderweg had ik Hugo nog even aan de lijn. Mijn familie maakte deel uit van de trouwe lezers en volgde mijn avonturen op de voet. Ik ben hen hier heel dankbaar voor. Ik vond het soms zelfs verrassend. Op weg gaan, je gaat niet alleen op weg, je omgeving gaat mee!
Toen ik bij het huis van de fam. Lejude aankwam, zag ik mr. Lejude op het terras zitten. Ik riep heel luid: "Hallo". Hij herkende mijn stem en het werd een heel hartelijk weerzien! We omhelsden elkaar. Mevr. Lejude had haar fototoestel al in de hand. Dat vindt zij belangrijk :-). Ik heb hen laten meevolgen door hen af en toe een kaartje te sturen want het zijn geen pc-fanaten. Dan grijp je best naar dingen die eigenlijk nog altijd hun waarde hebben, zichtkaarten. Ook hier thuis zijn er wel wat toegekomen :-).
De volgende trein bracht me tot in St Pierre des Corps. Daar nam ik de navette tot Tours. Na een uurtje rondgewandeld te hebben in de voor mij zo vertrouwde stad, stapte ik 7 km tot bij mr. en mevr. Lejude in La Membrolle-sur-Choisille. Het deed deugd, dat stappen. Onderweg had ik Hugo nog even aan de lijn. Mijn familie maakte deel uit van de trouwe lezers en volgde mijn avonturen op de voet. Ik ben hen hier heel dankbaar voor. Ik vond het soms zelfs verrassend. Op weg gaan, je gaat niet alleen op weg, je omgeving gaat mee!
Toen ik bij het huis van de fam. Lejude aankwam, zag ik mr. Lejude op het terras zitten. Ik riep heel luid: "Hallo". Hij herkende mijn stem en het werd een heel hartelijk weerzien! We omhelsden elkaar. Mevr. Lejude had haar fototoestel al in de hand. Dat vindt zij belangrijk :-). Ik heb hen laten meevolgen door hen af en toe een kaartje te sturen want het zijn geen pc-fanaten. Dan grijp je best naar dingen die eigenlijk nog altijd hun waarde hebben, zichtkaarten. Ook hier thuis zijn er wel wat toegekomen :-).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten