Koeien op de weg, wandelen door kleine boerendorpjes, velden, akkers, bossen, veel schaduw, leuke paden. Het was eerst bewolkt, maar nadien werd het terug heet.
We laten stilaan de groep achter ons. Vermoedelijk komen we donderdag toe in Santiago. Mijn linkervoet doet wat pijn. Mogelijk komt het van de shiatsu-massage. Het is de voetzool. Ik weet niet wat zich daar bevindt, maar het lijkt een spier te zijn. Het zal wel lukken.
Gonzar is een piepklein dorpje. De prive-refugio is prachtig en kost 8 euro. Zelf zitten we in de gemeetelijke refugio. Het kost slechts 3 euro. Het was de eerste refugio die we aandeden. Vandaar allciht dat we daar zitten. De refugio was op zich ok, maar de keuken was echt wel beperkt. Op het eerste zicht leek alles ok tot ik de schuiven opende. Slechts 2 potten en 1 pan, bestek slechts voor 2 mensen en we zijn met 18. Gellukig bleken we de enigen te zijn die hun eten zelf klaarmaakten.
Ondertussen komen we geregeld Pierre tegen. Hij is 78 jaar oud en ziet er bijzonder goed uit. Doris kwam vrij laat toe. Zij is de enige die we nog teruggezien hebben van het groepje. De meesten zal ik zelfs niet meer in DSantiago weerzien. Vandaar het 'afscheid' in O Cebreiro.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten