woensdag 30 april 2008

Alix et Isabelle, Raymond et le notaire (Issy-l'Evêque)

Ik liep langs een groot ommuurd domein. Door een toegangsdeur zag ik een dame met een Labrador. Ik riep haar en vroeg raad. Wat met de hond? En waar vind ik 'le refuge paroissial'? De honden waren ondertussen al met elkaar kennis aan het maken, gescheiden door de toegangsdeur. In die korte babbel nodigde Alix met uit voor 'le dîner'. Zo maar. Het maakte mijn dag goed. De knie was er natuurlijk nog, maar het deed zoveel deugd. Le chemin, mon chemin continue!!! Om 19u30 werd ik verwacht.
Ik ging verder ... met het hondje. De refuge bevond zich vlakbij de kerk. Een klein Romaans kerkje. Geweldig mooi vond ik het. Ik ging het kerkje binnen en ik weet niet wat er gebeurde. Ik begon gewoon te wenen. Dat kleine kerkje het ontroerde me zo sterk! ...
Later vernam ik dat St.-Jacques de Compostelle de patroonheilige is.
Ik verliet het kerkje en stapte naar het plein. Daar sprak een oudere man mij aan. Hij heet Raymond. Hij nodigde me uit om samen met hem iets te gaan drinken. Ik viel van de ene in de andere verrassing. Nadien reed hij me tot bij de verantwoordelijke van de refuge, een notaris.
's Avonds ging ik naar Alix. Er was nog een dochter van een vriendin van haar, Isabelle. Zij woont in Parijs, maar komt daar proefwerken voorbereiden. Het is er rustig. Het werd een heel fijne avond. Na het eten trokken we naar het salon. Daar had ze de open haard aangestoken. Wie de inrichting van de Franse huizen wat kent, die kan zich een beetje voorstellen hoe dat grote huis is aangekleed. Het is geen kritiek. Het is gewoon de Franse stijl van mensen die wel wat geld hebben of hadden.
Gezeten aan de open haard is er verder over mijn camino gepraat en uiteraard mijn stokje in de wiel, mijn knie. Dat werd het verhaal voor de volgende dag.

Geen opmerkingen: