zo. 06/04: een moeilijk afscheid en 2 uur zoeken naar een bed

Sacy - Monthelon - Mancy
Na 2 bijzonder aangename dagen doorgebracht te hebben samen met Rit en Tim, Karl, mijn broer en Chris, mijn schoonzus, viel het afscheid me heel zwaar. Het begon al voor iedereen wakker was (ben een slechte slaper). Geregeld flitste het afscheid door mijn hoofd en telkens was het tandenbijten, de tranen verbijten om niemand met dit verdriet lastig te vallen.

Die voormiddag kwamen we niet verder dan mijn rugzak herschikken onder het deskundig oog van Karl en Chris, de route plannen, heerlijk ontbijten en champagne inkopen. 's Middags brachten we een kort bezoekje aan Hautvillers waar zich het graf bevindt van Don Perignon en tafelen in Cumières. Nadien reden we tot Monthelon. Dat bespaarde me een aantal kilometers en gaf de knie een extra rustdag. Al had de verkenning van Reims (zaterdag) de knie toch belast.

Toen kwam het moment dat ik die dag al tallkoze malen beleefd had. Hadden we dit weerzien beter zo gelaten? Scheiden doet lijden en deze tweede scheiding deed nog veel meer pijn dan de eerste.
Ach, weet je, laat de put/het dal maar even dieper zijn. De berg was ondertussen ook een heel pak hoger geworden :-) !

In Monthenon maakten ze me duidelijk dat het echt wel moeilijk zou zijn om een bed te vinden. iemand uit het dorp heeft een poging gedaan (via telefoon), maar het wilde niet lukken. Het was ongeveer 16u30. Ze raadden me aan om een dorp verder te gaan. Mancy, daar zou het wel lukken. Het lag zo'n 2 kilometer verder. Wel, het heeft zo'n twee uur geduurd voor ik een bedje vond. Ik probeerde eerst in de plaatselijke bar en kreeg een drankje aangeboden omwille van wat ik deed. Drie telefoontjes zonder resultaat. Ik heb nadien de helft van het dorp aangesproken, zonder resultaat. Op een bepaald moment vertelde ik iemand dat de burgemeester van Hauteville me had geholpen. Toen ging de bal aan het rollen. Ik kreeg het adres waar de burgemeester woonde, madame le maire. Na wat zoekn vond ik het huis. De burgemeester was er niet, wel haar echtgenoot. Hij liet me binnen en zei dat het wel in orde zou komen. En idd., na een goed halfuurtje kwam ze thuis en vertelde ze me dat ik mocht blijven slapen. Het werd nog een heel gezellige avond met als apertitief: champagne van het huis!

Het bed voelde zaaaaalllllliiiig!