Nieuwe ervaring: andere pelgrims, ook op weg, kruisen mijn pad.

Hoe ga ik om met deze nieuwe situatie? Of beter: hoe ga ik om met mezelf binnen deze nieuwe situatie? Welk ikje laat ik aan bod komen? Het ikje dat de ervaring volledig alleen wil beleven? Het ikje dat me 'stressig' maakt, dat zich opgejaagd weet. Het ikje dat toch maar voor de andere pelgrims wil blijven en desnoods een tandje bijsteekt. Het ikje dat in staat is om dit alles los te laten en verder aan de eigen weg wil timmeren?
Ik heb het gevoel dat ze willen presteren, ook op deze weg. Ik heb het gevoel dat ze soms alleen maar met zichzelf bezig zijn. Net zoals ouderen die een zee van tijd hebben, maar je toch het gevoel geven dat ze geen tijd hebben (bijvoorbeeld aan de kassa in de supermarkt). Ook zit ik met het beeld dat men me al in België heeft meegegeven: pelgrims die niet vroeg genoeg kunnen vertrekken om toch maar als eerste aan de volgende refugio te kunnen aankomen. Die bij het slapen gaan willen dat je stil bent en nietteveel friemelt aan plastieken zakjes, maar die 's morgens vroeg opstaan en geen respect meer tonen voor diegenen die misschien nog wat langer willen rusten. Oh, ik haat dat zo. Voor het eerst hoor ik pelgrims iets zeggen over reserveren. Op voorhand reserveren op je tocht is zekerheden inbouwen. Dat had ik nog nooit gedaan. En zie me nu, ik reserveer ook al. IK volg hier nu wel de raadgeveingen van een boekje dat ik heb gekocht ('Guide de poche du randonneur et du pèlerin Vézelay- Le Puy'), maar ik heb het er moeilijk mee. Ik voel ondertussen de kriebels weerom dat reserveren maar te laten voor wat het is.

Hoe blijf je trouw aan je wijze waarop je de weg bewandelt?

PS: Sorry voor taalgebruik, maar ik heb niet zoveel tijd.