Gek misschien, maar het afscheid viel me ook hier zwaar. Nadat Père Jacques me uitgeleide had gedaan, barstte ik in tranen uit. Was het verdriet of was het ontroering om al het mooie, het innige, het diepe?
De omgeving was gehuld in mist en overal hingen dauwdruppels. De zon deed haar best, maar het lukte haar niet. Het was prachtig. Na enkele luttele kilometers, kwam ik aan een verlaten grenspost. Ik vond er ook nog een oude grenspaal. Verschillende sms-jes werden nog snel van deze zijde verstuurd. Iets later werd deze zijde gene zijde en omgekeerd. Het werd een mooie tocht. In Estrebay hield ik halt. Een hele voormiddag leek het alsof de knie OK was. 's Namiddags begon de knie opnieuw te zeuren. In Estrebay mocht ik van een oude dame op de grond in het salon slapen. Het was er koud. De mazoutprijs liet zich hier duidelijk voelen. 's Avonds mocht ik TV komen zien. Het was er warmer. Ze deelde ook het weinige brood dat ze had, gaf me wat soep en bakte een eitje. Lief van Thérèse.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten