Heet, heet, heet. EINDELIJK. Ik vraag niets liever want op dat vlak ben ik niet verwend geweest, al moet ik toegeven dat ik vaak ideaal stapweer heb gehad.
Catherine vertrok direct, de spanning van de vorige dag was nog wat voelbaar. Inderdaad, we blijven mensen. Dat neemt niet weg dat je heel veel leert op de camino. Ja hoor, ik heb het misschien al ergens geschreven, maar ik hou van deze weg. Het is echt fantastisch hoe speciaal of hoe moielijk deze weg ook kan zijn voor mensen. De verbondenheid met de natuur, met het leven, met alles wat leven is, met God onder welke vorm ook, de contacten met en de verhalen van de mensen rondom je, je eigen verhalen, of geen verhalen maar gewoon de aanwezigheid, het er zijn, het hart van deze weg dat je voelt slaan en de tranen rollen over mijn wangen wanneer ik dit alles schrijf. Ja, het is echt iets apart. En 'once in a lifetime' dat weet ik niet. Dat zal de tijd wel uitwijzen. Van thuis uit denk ik niet meer te vertrekken, maar een stukje opnieuw doen of een ander stukje en vooral het liefst van al met Tim (papa samen met zoon) en met Rit (met de fiets, ik verlang er nu al naar). Ja, echt, ik begrijp nu waarom mensen de camino meer dan eens doen. Het is een levenservaring, eentje die er echt mag zijn. Ik ben Rit bijzonder dankbaar dat ze me deze kans gegeven heeft!
Terug naar deze dag. Een eindje buiten Leon, op een terras in een bar in Chozas de Abajo, zag ik Doris uit Zwitserland en Inge uit Noorwegen terug. Ja, met Doris heb ik een hechte band. Ze is een beetje als een moeder voor mij. Ik zag haar, riep haar naam, ze stond recht, ik kuste haar en hefte haar op. Ja, het is een kleintje hoor. Samen met hen stapten we verder tot onze eindhalte van die dag: Villar de Mazarife.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten