Di. 17/06: Castrojeriz - Fromista

Ditmaal dus samen met Michel (Strasbourd) en Martha (Padova) gewandeld. Matha is arts en heeft zich nadien verder gespecialiseerd in de psyche.
Het was een prachtige wandeling op allerlei vlakken. Op een bepaald moment bevonden we ons op een bepaalde hoogte en liep de weg naar beneden. Het schouwspel dat je daar te zien kreeg, was wonderbaar. De akkers getooid in duizend en een kleuren. Tijdens de afdaling zei ik tegen Martha dat aleen de impressionisten, waar ik zo van hou, in staat waren om dit moment weer te geven. Wat hou ik toch van deze kunststroming. Michel vertelde me een prachtig verhaal over een schilderij dat later een foto bleek te zijn, met een zwarte stip erin en dat bleek later de fotograaf te zijn. De fotograaf die erin gelukt was de tonen wat hij zag en er tegelijkertijd mee in te zitten.Het was inderdaad een wondermooi moment. Ik genoot van dit alles met volle teugen. Ondertussen had Martha ons een meditatieoefening uitgelegd. de eerste keer moesten we aan het woord 'ABANDON' denken. Eerst op gedachtenniveau, dan op gevoelsniveau en dan proberen in het woord te gaan. De tweede keer, een eind verder, was het 'RENCONTRE'. Ik vind het niet nodig deze ervaring weer te geven, maar het was een erg boeiende en verrijkende ervaring. Een ding wil ik wel vertellen. Ik zei haar dat rencontre - rencontrer in het Nederlands ontmoeten betekent. Als je het woord splitst, krijg je: ont - moeten en ik vertaalde: ne pas - devoir ; ne pas - être oblige a (sorry, ik vind hier geen accenten). Daar hebben we wat verder over gepraat en samen met wat zij vertelde, gaf het een mooi geheel. Jullie moeten niet denken dat de weg altijd zo is, maar deze dag en ook de volgende zijn voor mij, voor ons wel heel speciale dagen geworden. Le hasard n'existe pas!
Zo'n goede 5 km voor ons einddoel, gingen we zo hard op in wat we aan het vertellen waren, dat we de grote gele pijlen niet zagen. We vergsiten ons zo van weg. De weg was hellend, eerst naar beneden en dan naar boven. Naast de weg liep een soort van aquaduct. Ik zag dat wanneer je over het aqaduct zou lopen, je horizontaal zou blijven lopen, waardoor je de kleine afdaling en helling kon vermijden :-). Zo gedacht, zo gedaan. Eenvoudig lopen was het niet, soms modder, soms water en ook al was het niet zo hoog boven de grond, een held ben ik toch niet. Later zei Michel dat hij dat moment prachtig vond. Ik leek op een jonge kerel. Ik was een andere Peter. Fijn!
iets later viel ons eurotje en keerden we op onze stappen terug. Martha kreeg pijn in een onderbeen. Dat maakte dat we de laatste 4 km aan een slakkegangetje hebben gelopen zodat we vrij laat toekwamen in nze refugio. Maar deze dag was een van de mooiste op mijn camino, op onze camino. Die avond heb ik Tim gebelden later Rit. Er stond een mooie verrassing op haar te wachten: een bos mooie witte bloemen! Haar lievelingskleur.