Ik vertrok 's morgens met het groepje en leerde hen beter kennen. Mensen van tussen de 50 en 60 jaar. Twwe vrouwen uit Tarbes, een ingeweken Portugees van Parijs en nog twee mannen. De eerste vrouw ging scheiden op haar 60, de tweede vrouw heeft buiten haar echtgenoot nog een vriend ergens. Als haar man gaat werken, hop. Een van de mannen heeft zijn vrouw en vriendin. Hij ontmoette haar, ging bij haar wonen, ging weer naar huis, maarbehoudt in alle stilte zijn vriendin. De Portugees had het voortdurend over seks. Hij sprak minachtend over vrouwen vond ik. Hij had blijkbaar behoefte. Ik vroeg hem of hij getrouwd was. Hij zei van ja, maar dat hij al een poos alleen was zonder haar. "Kan je dan echt niet wachten", vroeg ik? "Het was een grapje", zei hij. Ja, dat zal wel. Dan nog spreek je zo niet over vrouwen. Maar ja, ik ben dan ook een watje he.
Ik vond het heel erg. Niemand die blijkbaar moeite wilde doen om op een positieve manier relaties opnieuw op te bouwen of zo. Nee, ik voelde me er niet thuis. Dit was de gemakkelijke weg, vond ik. Die negativiteit, daar had ik geen zin in. Je mag ook altijd vergeven en kansen geven. Dat kan je toch minstens proberen. Gemakkelijk is dat allicht niet, maar het is veel opbouwender.
Gelukkig had Jaime een herberg aanbevolen in Ventosa. De meeste mesen volgen de etappen in de boekjes. Ik niet. Zij gingen verder. Oef, dacht ik, die ben ik kwijt. Dat is zeker mijn weg niet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten