Toen ik aan het standbeeld stond, had ik een pracht van een idee. Ik belde Rit en vroeg haar om dit op te zoeken via Google afbeeldingen. Ze zocht en vond. Ik zei: " Zie je die ezel met bagage" ( neen, niet ik). "Ja" "Wel, ik raak hem nu aan" - "Zie je die twee grote paarden met ruiters". "Ja" "Wel ik raak ze nu aan".
Ik lachte als een kind. Ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld. Het was een "vreemde" lach. Hij kwam uit het diepste van mezelf. Het deed zoveel deugd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
hallo broertje, gelukkig ben je geen ezeltje, anders zou ik er ook eentje zijn. hahah. fijn te horen dat je er zo gelukkig van wordt van die lange reis. Vanaf nu gaat alles nog toffer worden, anders ...
kus. zus.
Een reactie posten