Regen. de hele dag een zachte regen. Genoeg om goed nat te worden. Alweer veel slijk. Onderweg begon ik weer te lachen want ik moest weer aan Jaime denken en zijn 'Tiens, je me suis trompé'.
Het was verder wel een mooie wandeling. Maar geef me toch maar een zonnetje.
's Avonds zijn we in een pizzeria gaan eten. We hadden eerst een aperitief gedronken in de gîte (Floc de Gascogne). Aan het eind van de maaltijd betaalde Jaime de maaltijd. Michael en Doris waren er ook bij. De volgende dag zouden ze voor de laatste keer met ons meewandelen want hun vakantie en deel van de weg zat er bijna op.
Jaime zei dat ze door mij en eigenlijk ook door Michael en Doris zijn samengekomen. Zo hebben we heel wat dagen samen gestapt en heel wat mooie momenten meegemaakt. Hij dacht eerst dat ik een priester was toen hij me met de Norbertijn zag praten. Joost mag weten waarom hij dat dacht. Verder zei hij: " We zijn vrienden geworden. We zien elkaar weer of misschien nooit meer. meer. Dat is de weg. Vandaag wil ik dit etentje betalen." Michael zei: ' Das Abschied' (ik kan geen Duits schrijven). En de tranen rolden langs mijn wangen. Altijd maar afscheid moeten nemen. Blijft dat zo doorgaan tot in Santiago en daarna?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten